Τα ξωτικά μου λένε είναι αερικά
φυσομανάνε στις αυλές του Παραδείσου
κι όταν αλώσουνε τη νύχτα το κορμί σου
σ’ αιχμαλωτίζει ένας καημός που σε νικά
Αναστενάρηδες καιροί τα κατοικούν
και στης αγάπης ζούνε πάντα τα καρνάγια
δεν ξεματιάζονται με βότανα και μάγια
τα ξωτικά αλλοπαρμένα σε νικούν
Τα ξωτικά είναι λυγμοί του πουθενά
που αντιστρατεύονται τον έρωτα στην μάχη
είναι αιώνιοι της μοίρας μονομάχοι
που περιπλέκουνε της νύχτας τα δεινά
