Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,
γράφεις, μουτζουρώνεις πια το κάθε τι.
Λόγια του αέρα τρέχουν στο γυαλί
και την πόρτα κλείνεις σαν φυσάει πολύ.
Πλαστικές σημαίες κρύβουνε τη γη,
γίνανε σκουπίδια μέχρι την αυγή.
Άνθρωποι που μοιάζουν σαν αγάλματα,
γέλιο πια δεν βγάζουν, ούτε κλάματα.
Άδειοι είναι οι τοίχοι και άγρια η λησμονιά
και δεν ξημερώνει πια στη γειτονιά.
Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,
άδειος από λέξεις, άσημος αστός.
Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,
τώρα τα κοράκια λέγονται αετοί.
Λόγια του αέρα μόλυναν το φως,
καίγονται στο χρόνο λύκος κι αδελφός.
Πλαστικές σημαίες κρύβουν τη ζωή,
νάυλον σακούλες χωρίς μια πνοή.
Άνθρωποι που μοιάζουν με προβλήματα,
μείναν οι προθέσεις χωρίς ρήματα.
Σβήστηκαν οι τοίχοι, έμειναν μισοί,
χάθηκε το μαύρο και το θαλασσί.
Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,
ψάχνεις για τις λέξεις, άπιστος πιστός.
Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,
άλλαξαν κι οι λέξεις, 'γίναν καθεστώς.
