Ρέστα βροχής στην Πατησίων στην Ομόνοια
σαν τις βροντές στο ιδεατό το καλλιμάρμαρο
αγάπη σαν επιγραφή σε αρχαίο μάρμαρο
μου ’χες χαρίσει, και μου λες: «θα ζει αιώνια»
Ρέστα πληγής το σ’ αγαπώ σου, δίχως αίσθημα,
τους Γολγοθάδες ποιοι μετά τους ανεβήκανε
αφού Ιούδες-Σταυρωτήδες πια χαθήκανε
και μοιάζει η αγάπη με παλιό νεκρό συναίσθημα
Ρέστα για φως, χωρίς σκιές οι πυραμίδες σου,
τα βαρυσήμαντα τα λόγια δεν τα δέχτηκες,
κι ενώ απορώ πως τόσα χρόνια με ανέχτηκες
παρ’ ότι χάνεσαι, ποντάρεις στις ελπίδες σου
