Βλέπεις τον κόσμο στρογγυλό,
πλανήτη μολυβένιο,
μαστορεμένο από πυλό
σε πλαίσιο σιδερένιο.
Βλέπεις τον κόσμο πιο λευκό
μέσα σε μαύρο φόντο,
έναν πλανήτη λαικό,
πλεγμένο πόντο πόντο.
Βλέπεις τον κόσμο από ψηλά,
στις νοητές σου σκάλες,
ένας πλανήτης που μιλά
στου νου σου τις κραιπάλες.
Βλέπεις τον κόσμο στο χαρτί,
στου σκίτσου τις καμπύλες,
με φαντασία που απαιτεί
να βρεις άγνωστες πύλες.
Βλέπεις τον κόσμο σαν γροθιά,
σαν σκαλιστό κουβάρι,
έναν πλανήτη που βαθειά
στο χρόνο θα σε πάρει.
Βλέπεις τον κόσμο σαν πληγή,
σαν φυλακή του Άδη,
θα ψάχνεις πάντα τη φυγή
στο πιο ακριβό σκοτάδι.
