Το όμορφο, το άσχημο, το φωτεινό, το γκρίζο,
χαρτάκια αυτοκόλλητα στο μέτωπο, στο δέρμα,
σημαδεμένα θαύματα που πάνω σου αντικρίζω,
άλλη ευχή για την αρχή και άλλη για το τέρμα.
Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το μαύρο,
μικρά σημάδια, στίγματα, σε χρυσαφένια μάτια,
για το χαμένο μου όνειρο που κίνησα για να 'βρω
στου κόσμου το λαβύρινθο κρυμμένο σε κομμάτια.
Το δυνατό, το ανίσχυρο, το πιο παλιό, το νέο,
στάζουν ελπίδα και άνοιξη στο νου και την καρδιά μου,
τι κι αν ο χρόνος με έφερε αντίκρυ στο μοιραίο,
πάνω σε πόρτα ορθάνοιχτη αφήνω τα κλειδιά μου.
Το πιο ψηλό, το χαμηλό, το πιο μικρό, το μέγα,
μετρούν επίγεια θαύματα σε μια διαρκή θητεία,
κινούν πελώρια νήματα στο ''πήγαινε,'' στο ''φεύγα''
και πλάθουν λόγια αμόλυντα σε αιώνια μαθητεία.
