Το "κατάστρωμα" του Ποντίφικα που προηγήθηκε, μου θύμησε κάτι που είχα γράψει πέρυσι το καλοκαίρι και αποφάσισα να το στείλω.
- Αργοναύτης -
Κουράστηκα δυο χρόνια στο καρτέρι
και είπα στα πελάγη ν ανοιχτώ,
εγώ με το σκαρί μου και τ αγέρι
σαν αργοναύτης θα ρθω να σε βρω.......
Η πρύμνη μου σημάδευε τον Νότο,
η πλώρη μου κοιτάει προς το Βορρά
κι ας είναι το ταξίδι μου το πρώτο,
δεν με φοβίζει η κακοκαιριά.....
Με βρήκαν πειρατές και με ρωτήσαν
γιατί ειν αγριεμένα τα νερά.
Τα τέσσερα ναυάγια που μετρήσαν,
τους είπα, είναι δική μου συμφορά....
Κάθε φορά που βρίσκω τις γοργόνες,
δε λέω ο Μεγαλέξαντρος πως ζει,
πως πάντα βασιλεύει στους αιώνες
κι αυτές μ ακούν και φέρνουν ταραχή!
Στο πείσμα σας, γοργόνες, θα τραβιέμαι
στο κύμα, στην φουρτούνα, στον Βοριά,
γιατί σας λέω αλήθεια, δεν γελιέμαι
και δε φοβάμαι να την πω ξανά......
Ταξίδεψα κι ακόμα ταξιδεύω,
δεν έχει το ταξίδι γυρισμό!
Λιμάνια και στεριές, πια, δεν γυρεύω
οι αέρηδες ας κάνουν χαλασμό!!!
12-7-02
*Το είχα αφιερώσει στις "γοργόνες" που θέλουν να ακούν πάντα αυτό που τους αρέσει και που όταν κάποιος δεν τους κάνει το χατίρι τον τιμωρούν κι ας λέει την αλήθεια!
*Το έχω μελλοποιήσει κι αυτό τρομάρα μου!!!
