Σε σταματάνε στα φανάρια
με δυό ματάκια σαν φεγγάρια
και με φωνή που σπαρταρά
Για δυό δραχμές εκλιπαρούνε
κι άμα στα χέρια τους τις δούνε
λάμπουνε κι είν’ όλο χαρά
Μοιάζει η ζωή τους με ναυάγιο
δίχως Θεό, και δίχως άγιο
μέσα σε πέλαγο βαθύ
Γάγγη, Χριστέ μου, κι άγιε Νείλε
τον άγγελό σου απόψε στείλε
μ’ ένα πελώριο σπαθί
Να στείλει στης νυχτιάς τα μάκρη
αυτούς που στέκουνε στην άκρη
και καρτερούν σα τον φονιά
τα πλάσματα τ’ απελπισμένα
που σου ζητάνε δακρυσμένα
μια στάλα ελπίδα στο χιονιά
Δεν ψάχνουν Θε’ μου για βασίλειο
μόνο μια θέση μες στον ήλιο
τις μέρες των πανηγυριών
Δεν σου γυρεύουνε παλάτια
λίγη χαρά στάξε στα μάτια
για τα παιδιά των φαναριών
