Κι εφτά ζωές δεν θα με φτάναν να σου πω
τόσα παράπονα από σένα χρόνια που έχω
ούτε να τέλειωνα τη λέξη «Σ’αγαπώ»,
στο άλλο –α- θα μου ‘χες πει: «Δεν την αντέχω»
Θα με είχες βγάλει σε καημού νεροσυρμές
με τ’ όνειρο να αιμορραγεί στα δυό κομμένο
με παγωμένο της καρδιάς το εκκρεμές
να μην κουνιέται, στο μηδέν σταματημένο
Κι εφτά ζωές, θα ‘τανε λίγος ο καιρός
να ψιθυρίσω πως : «Για μένα είσαι λατρεία»
σου είπα μόνο πριν τελειώσει ο χορός:
«Χωρίς Ελένη είναι άχρηστη η Τροία»
Θα με σημάδευες ξανά με άστρο φτηνό
σε μακρινή για να με πας αβύσσου χώρα
στην ερημιά μου, όταν θα ‘λεγα: «πονώ»,
κι άλλη ερημιά , θα μου κατέβαζες σαν μπόρα.
