ΔΥΣΗ
Κοιταξες και ειδες
σταχτες και αδεια πακετα απο τσιγαρα
βρωμικα και αδεια στρωματα
και στο πατωμα δυό σωματα
που καποτε νομιζω τα φορουσαμε
Με μισησες που σε εφερα ξανα
στην καμαρα που πεταξες τα νιατα σου
στη θαλασσα που εσβησε το κυμα σου
στην αμμο που εχαραξε το σχημα σου
που σε εκανε ο χρονος να τρομαξεις
Σε μισησα που ακομη σ'αγαπω
που εγερασα κι'ακομα να στο πω
που σ'ανασταινω μεσα στα ονειρα μου
Με κοιταξες ξανα
Μες σε ενα των ματιων σου ανοιγοκλεισμα
τριαντα χρονια περασαν
τα παντα γυρω γερασαν
και ενοχο βιαστηκες να φτιαξεις
Και εφυγα προτου σκουρια να δεις
πριν γινω το γυαλι που θα κοπεις
προτου σκοτωσουμε οσα ειχαμε ζησει
Και αφου μονο με ματια εσυ κοιτας
κι'αφου τυφλά ειν'τα ματια της καρδιας
λυπαμαι μα ειναι το δικιο σου διπλο...
δεν ειναι η ανατολη ποτέ στη δυση
Α.Π.
