Παιδια , να πω κι εγω την γνωμη μου...
Θα συνφωνησω οτι τα "καψουροτραγουδα" υπαρχουν σε ολα τα ειδη της μουσικης και οντως , απασχολουν την μεριδα του λεοντος των οπαδων/ακροατων του εκαστοτε μουσικου κινηματος.
Ειδικα στην Ελλαδα , που και λογω μουσικης παιδειας (δυστυχως) εχει καθιερωθει ενα τετοιο στυλ , θα ελεγα βαθια μεσα στον μεσο Ελληνα, που δωστου καψουρα και αδικια στη ζωη και παρτου την ψυχη ...
Οταν ομως λεμε "μελαγχολια" και γενικοτερα "μαυριλα" , δεν ειναι απαραιτητο να συνδεουμε αυτα τα συναισθηματα με γκομενες/γκομενους και "χυλοπιτες" , "κενωνικες αδικιες" και "περασμενα μεγαλεια".
Προσωπικα επειδη κι εγω γραφω στιχους (ασχετα αν δεν τους δημοσιευω) , το περιεχομενο τους ειναι "καταμαυρο" , αλλα δεν εχει να κανει με "καψουρες", με "ατιμο ντουνια και παλιοκενωνια" και αλλα θεματα τετοιου τυπου.
Κυριως γραφω στιχους, οποτε το νοιωθω και το χρειαζομαι (και γι αυτο ειναι σαν να βγαινουν απο μεσα μου και να γραφονται μονοι τους) και εκφραζουν την ψυχολογικη μου κατασταση τη στιγμη που γραφω. Απλως , οταν ειμαι χαρουμενος για κατι , δεν νοιωθω την αναγκη να γραψω κατι , αλλα κυριως να κανω πραγματα: να βγω εξω , να γελασω , να ειμαι με παρεα κτλ...
Αντιθετα , οταν ειμαι μελαγχολικος κτλ , ειναι οι ωρες που καθομαι μονος μου , σκεφτομαι και αφουγκραζομαι τον εαυτο μου, τον κρινω και τον κατακρινω, τον καταδικαζω και τον λυτρωνω ... ή οχι ...
Κατα καποιο τροπο, οπως ειπε κι ενας αλλος φιλος πιο πανω , ειναι σαν την αρχαια τραγωδια ... Φτιαχνω το "εργο" για να κρινω , να κριθω και στο τελος να "λυτρωσω" και να "λυτρωθω" αν γινεται ... Ειναι σαν να κανεις ψυχαναλυση του εαυτου σου και των συναισθηματων σου.
Γι αυτο τον λογο λεω οτι δεν ειναι ολοι οι "μαυροι" στιχοι αποτελεσμα "χυλοπιτας" ή "γκομενοκαψουρας" και εκφραση απογνωσης για την "αδικια της κενονιας"...
Συμφωνω απολυτα οτι στην εποχη μας και ειδικα στην Ελλαδα ,εχει γινει της μοδας αυτη η κυριως "ερωτικη" μελαγχολια και φυσικα αντικειμενο οικονομικης και οχι μονο , εκμεταλευσης απο μερικους σε καθε χωρο της μουσικης σκηνης.
Και δεν χρειαζεται να αναφερουμε μονο "Δυτικες συνοικιες" και αλλα τετοια "αυγα" αλλα και υποτιθεμενα πολυ σοβαρα συγκροτηματα που στηριξανε σχεδον ολη τους την υπαρξη σε αυτο τον τροπο γραφης μουσικης και στιχων , ασχετα αν χρησιμοποιησαν πολυ πιο "ψαγμενο" στιχο και μουσικη για να το πετυχουν αυτο. Κλασικο παραδειγμα κατα την γνωμη μου ειναι τα Διαφανα Κρινα. Ωραια μουσικη , καλες συνθεσεις και "ψαγμενος" στιχος... Ομως ολα οσα γραφουν μου φαινονται προκατ. Σαν να ακολουθουν τα τυπακια μια συνταγη μαγειρικης : "αναβουμε την κονσολα , ριχνουμε λιγο αγριεμενη κιθαρα, προσθετουμε και-καλα-λυρικα φωνητικα, ανακατευουμε, προσθετουμε μια γεναια ποσοτητα απο "ψαγμενο" στιχο με θεμα για χαμενες ή/και καταδικασμενες αγαπες με μια υποψια "θανατου" και το αφηνουμε στο ADAT να βρασει για κανα 3ωρο. Μετα προσθετουμε τα απαραιτητα λοιπα οργανα που θα προσθεσουν μια επιπλεον δοση απαραιτητης μελαγχολιας και το αφηνουμε να κρυωσει. Κατοπιν κανουμε ενα καλο mastering και το σερβιρουμε με ενα παλι μελαγχολικο, "ψαγμενο" , "αρτιστικο" , χαμενο-αγαπηστικο , artwork στο εξωφυλλο. Για να πετυχει πληρως το τραπεζι , ολοκληρωνουμε με εμφανισεις Live αναλογου στυλ".
Δεν λεω οτι ΟΛΑ τα κομματια τους ειναι ετσι , αλλα η πλειοοψηφια τους και αυτα που εγιναν πραγματικα hits ειναι ...
Το ιδιο εχουν κανει πολλοι και σημαντικοι ,ισως οχι στον ιδιο βαθμο, ας μην αρχισουμε να αναφερουμε ... απο Παπακωνσταντινου (που τον λατρευω) μεχρι Πυξ Λαξ κτλ.
Απλως πρεπει να ξεχωριζουμε σε αυτες τις κατηγοριες τραγουδιων και στιχων , το αυθεντικο απο το "εργολαβικο" οπως το λεω εγω ...
Και ρε παιδια στην τελικη , τι περιμενετε να ειναι της μοδας στην Ελλαδα (κυριως) , οταν το 70% του πλυθησμου τρεχει στα μπουζουκια ειτε για να κουνησει τον κωλο του (ακομα και αντρες) με τα αναλογα τσιφτετελοτραγουδα , για να επιδηξει τα σωματικα του προσοντα και την αμφιλεγομενη σεξουαλικοτητα του, ειτε για να "αναστεναξει" για την/τον/τις/τους γκομενα/γκομενο που τον αφησε ή που δεν του καθησε/καθεται ...
