δαντέλα και μετάξι, φώτα χαμηλά
σταλες απο ιδρώτα τρέχουν σιγηλά
ο καπνός φεγγάρια φτιάχνει και ουρανό
ρούχα και στρωσίδια πέφτουν στο κενό
να χωρέσει το όνειρο μέσα σε μιά αραδα
να ντυθεί πριγκίπισσα μία ζωή ρημάδα
ακουμπάει τα χέρια του στα γυμνά της στήθη
πάνω εκεί που πέθανε μα και που ανεστήθει
στις ανάσες μπήκαν ακατάληπτοι ηχοι
τις φωτιές που ανάβουν γδέρνει με το νύχι
το όνειρο του απόψε με αλήθεια μοιάζει
μα η αντίπερα όχθη πάντα τον τρομάζει
κομματάκια σκίζει τη μαύρη δαντέλα
με μουτζούρες σβήνει την γλυκιά κοπέλα
την ζωή του βγάζει απ' τα όνειρά του
και την κρύβει μέσα στα κλειστά φτερά του
μία ζωή γ**ωτο.. μόνο ένα ταξίδι
και σε αυτή την όχθη έχει τελειώσει ήδη
Α.Π.
