Στην Πέργαμο φαντάρος, δραματουργός στην Κω,
με φως τσιγγάνου ήλιου το αρχαίο φονικό,
παρότι σε δροσίζω σε κύμα άλλου γιαλού
το μέλι των φιλιών σου το χάριζες αλλού
Να βγει το βότσαλό μου
μου λες σε ακτή, γυαλί,
ζητάς τον οβολό μου
να δώσεις το φιλί,
εκλιπαρείς να δείχνω
βαθύσκιωτα φωτιάς,
ν’ ανάψεις χρόνου λύχνο
να δεις πυρσούς νυχτιάς
Μα αν θες να μ’ αναστείλεις
ποτέ μη σε χαρώ
το σ’ αγαπώ να στείλεις
με φεγγαριών φτερό,
ή πες ναρθώ κοντά σου
με βογγητό πνιχτό
στις νάρκες του έρωτά σου
να μπω να τιναχτώ
