Παράξενες μέρες μας καίνε,
μας ρίχνουν σε άγνωστο τρόμο,
προφήτες και αγύρτες μας λένε
για μοίρα, για ανάγκη, για νόμο.
Παράξενες ώρες μας πνίγουν,
πρωτόγνωρες σκέψεις, παρθένες,
σκιές που αρνούνται να φύγουν,
μετρώντας νεκρούς στις αρένες.
Η νόσος του φόβου, μας δένει
στης νέας εποχής το κανάλι
αγέννητες νότες υφαίνει,
.για να σηκωθούμε και πάλι.
Κρατώντας σημαίες ευθύνης,
υμνώντας τα μάτια που κλαίνε,
εν μέσω πολέμων και ειρήνης
ξεπερνώντας αυτά που μας καίνε.
Ψυχές και μυαλά σ΄ ένα σώμα,
με αγάπη κρυμμένη στο πλήθος,
με φιλί παθιασμένο στο στόμα,
μα η καρδιά πληγωμένη στο στήθος.
Η νόσος του φόβου ξεσπάει,
σε νέας εποχής το κατώφλι,
ακροβάτες ελπίδας που σπάει,
στο βωμό της γκρεμίζονται όχλοι.
Η νόσος του φόβου θερίζει,
ιός που τρυπώνει στο σώμα,
πατρίδα ο πλανήτης θυμίζει,
μα ίσως υπάρχουμε ακόμα.
