Ξυπνάω μες τον ύπνο μου,
σαν μια ψυχή που βγαίνει,
μες τον αέρα χύνεται,
στο άχρονο αφήνεται
ψυχή μου φαντασμένη.
Ξημέρωσαν τα μάτια μου
σε παρελθόντος μνήμες,
μα το παρόν παράφορο,
το μέλλον μοιάζει αδιάφορο
και πιάνομαι απ' τις ρίμες.
Στιγμή του καταχείμωνου,
βροχή με διαπερνάει,
σαίτα που με ερήμωσε,
έλα κοντά μου, σίμωσε,
τώρα η ζωή κερνάει.
Ξυπνάω μες το θάνατο
και σβήνω τη σκιά του,
μ' ένα τραγούδι μαγικό,
το μόνο που 'χω γιατρικό
ξεχνώντας τα όριά του.
Κι αν θα χαθώ στα πέλαγα
κι αν πνιγώ στα βάθη,
μέσα στα όνειρα θα ζω,
σαν μυθιστόρημα πεζό
που φτιάχτηκε από λάθη.
Στιγμή του καταχείμωνου,
σανίδα σωτηρίας,
όταν ξυπνήσω την αυγή,
φάροι θα φέγγουν απ'τη γη
κάθε αλλαγή πορείας.
Στιγμή του καταχείμωνου,
σανίδα σωτηρίας,
σε ένα μικρό Αχέρωντα
ταξίδι με τον έρωτα
σε αλλαγή πορείας.
