Τα φύλλα που γεννήθηκαν εχθές
θα πρασινίζουν κάθε μέρα
μέχρι το βλέμμα μου πιο πέρα
στραφεί και μείνει απαθές.
Με κάποιο σκίρτημα νωθρό,
στου φεγγαριού την πλέρια λάμψη
η φλόγα μου αδίσταχτα θα πάψει
να ζει, δεν θα ’μαι πια εδώ.
Απ’ την κρύπτη τ’ ουρανού θα βρω
την κορυφή ενός αιώνιου ιστού
και θα μπορώ να βρίσκομαι παντού,
χαμένη νιότη τότε και πάλι θα σε δω.
