Εκεί που κατοικούν τα ξωτικά
Σε μία πύλη γεμάτο νυχτερίδες
Πετούν ψιλά σαν να ναι αερικά
Του κόσμου τα στερνά και η λεπίδες.
Η σκέψεις σου για χρόνια έχουν ζήσει
Την σκύλα πού ουρλιάζει μοναχή
Στα άγραφα τευτεριά σου έχεις σβήσει
Την αλήθεια σου που μένει ζωντανή.
Τα έγκατα της γης πήραν φωτιά
Ο χρόνος σου γεμάτος με ρυτίδες
Στα χέρια σου ζυγίζεις την ψευτιά
Ο Νόστος σου γεμάτος με ελπίδες.
Τον ουρανό σου ξέρεις να κοιτάς
Εκει φωτίζονται τα αστέρια
Μονάχος το δρόμο σου τραβάς
Με ρήτρα τα αιχμηρά μαχαίρια.
