Εγώ κι' εσύ γλυκιά ζωή!
Ζωγράφιζες την αύρα των ματιών μου
κι' ήταν Δευτέρα ένα κρύο πρωινό
τώρα στο σύθαμπο σε χάνω φως μου
διάτορο το χάδι σου το αυγινό.
Ευαίσθητη, αναρχική πριγκίπισσά μου
θωρούμε γκρίζο τον δικό μας ουρανό
ν' ανηφορίσουμε να με κρατάς αρχόντισσά μου
να φιληθούμε στο μοιραίο δειλινό.
R.
Δε φάνηκες απόψε στα όνειρα μου
γλυκιά ζωή γλυκιά χαρά μου.
Ζάλα αλίμενα απ' του πολέμου την καπνιά
στ' αζήτητα οι ανοιξιάτικες γραφές μας
παιχνίδια ερωτικά αλλοτινά
αρχαίο κώνειο του τώρα ο καφές μας.
Άφωτα μελαγχολικά τα κίτρινα φεγγάρια
και η "φατσύλα" μας κι' αυτή στο τέλος της διαδρομής
διπλές και ντόρτα οι ζαριές στα ζάρια
στα βερεσέδια της παλιάς μας της δραχμής.
R.
Δε φάνηκες απόψε στα όνειρα μου
γλυκιά ζωή, γλυκιά χαρά μου.
Γιάννης Χαρκιολάκης
