Ξεσσαλονικη-Ενας απο τους πιο ωραιους ελληνικους δισκους.Φρεσκος πειραματικος και διαφορετικος ωστε να τους κανει να ξεχωρισουν.Τα κομματια ειναι ενα και ενα.Περιεχει τα πολυ γνωστα τρενο φαντασμα,αδρεναλινη,σιωπη,ο βασιλιας της σκονης,ροδες το τρομερο καβαλαρης του τρομου αλλα και το ομωνυμο που σε ταξιδευει.2 κομματια,νομιζω η ερωτηση κλειδι και ο βασιλιας της σκονης ερχονται απο τα μωρα στη φωτια και μου φαινεται δεν ειναι καν του Παυλιδη.
Περα απο τις πολεις της ασφαλτου-Το ηλεκτρονικο στοιχειο μπαινει περισσοτερο,τα πληκτρα πληθαινουν αλλα τα ξυλινα βγαζουν αλλον ενα κλασικο δισκο.Εδω αλλωστε περιεχεται το τραγουδι που εχει σοδομιστει στα ηλιθια κλαμπς,και εχει τραγουδηθει απο διαφορα σκουπιδια...Ειναι το λυωμενο παγωτο..εδω υπαρχει και η φωτια στο λιμανι,ο εξορκιστης,η ριτα,το οτι θες εσυ αλλα και το αγαπημενο μου μαλλον ''ξυλινο'' κομματι το Ατλαντις.Τα σαμπλς σε αυτο το κομματι απλα δεν υπαρχουν ειναι φανταστικο.
(Ναί όντως είναι συνθέσεις των Μωρά στην Φωτιά που μάλιστα δεν πρόλαβε να δηλώσει στο album το γεγονός αυτό και έχει κατηγορηθεί απο πολλούς για "κλοπή")
Αρχικά δεν μπορεί να θεωρηθεί "πειραματικός" δίσκος των Ξύλινων μέχρι το Μια Ματιά Σαν Βροχή. Το μόνο "περίεργο" είναι η έντονη ύπαρξη των πλήκτρων που ναί, ήταν τολμηρή κίνηση για το "ανοιχτόμυαλο" ελληνικό κοινό. Επίσης εκεί που μου έκανε εντύπωση είναι όταν ειπώθηκε πως τα Ξύλινα στα πρώτα albums ήταν πειραματικοί και έγιναν εμπορικοί και mainstream μετέπειτα... Παιδιά μιλάμε για την ίδια μπάντα? Ακριβώς το ανάποδο έγινε! Τα πρώτα albums είχαν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες καθώς και μουσική η οποία σε τράβαγε και πανεύκολα (για αυτό άλλωστε έγινε και τόση επιτυχία το Λιωμένο Παγωτό του 2ου album - Πέρα απο τις Πόλεις της Ασφάλτου και μάλιστα χωρίς να είναι πρόθεση του Παυλίδη: Μέχρι τότε και μετέπειτα δεν νομίζω να μπορεί να ισχυριστεί κανείς οτι υπήρξε προώθηση, γιατί απλούστατα ο Παυλίδης δεν είχε τα λεφτά για αυτό!).
Απο το Μια Ματιά... για μένα έγινε η σημαντικότερη κίνηση των Ξύλινων, στα οποία τέθηκαν οι βάσεις για τις τωρινές προσωπικές δουλειές του Παύλου, και εκεί ήταν που κατ' εμέ συγκεντρώθηκαν τα πρώτα πραγματικά πειραματικά και ηλεκτρονικά στοιχεία (Κιράτζο δεν υπάρχουν samples-λούπες στο Ατλαντίς
) και γενικά ηχόχρωμα. Και μάλιστα ΕΚΕΙ είναι που πολλοί τους "έχασαν" γιατί πλέον δεν ήταν τραγούδια που σε τράβαγαν απο την πρώτη στιγμή, αλλά τραγούδια που έπρεπε να ακούσεις λίγο παραπάνω για να εκτιμήσεις. Για μένα ήταν ένα είδος αντικίνησης στην δημοτικότητα του Λιωμένο Παγωτό.
Πέραν αυτού, ειλικρινά δεν μπορώ να πώ οτι μέχρι τότε ο Παυλίδης κατάφερε να δημιουργήσει συνθέσεις που να μπορούσαν να αποκτήσουν διεθνές επίπεδο, κοινώς, δεν θεωρώ τα Ξύλινα Σπαθιά σχήμα που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα εκτός Ελλάδας.
Αντίθετα, όταν διαλύθηκαν και ξεκίνησε την προσωπική του δουλειά (Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα, Άλλη Μια Μέρα) θεωρώ πως πλέον έχει φτάσει σε μια εμπειρία και σε μια ποιότητα που δεν κατάφερε να φτάσει στα Ξύλινα. Για ποιούς λόγους είναι άλλη ιστορία. Πάντως σέβομαι απόλυτα την κίνησή του αυτή και μου αρέσουν πάρα πολύ (σε μερικά σημεία περισσότερο) αυτοί οι δίσκοι. Αυτό το τελευταίο φυσικά είναι καθαρά υποκειμενικό.
Για μένα υπήρξαν διάφορα μεγάλα σχήματα τα οποία συμβάδιζαν με την "μεγάλη τριάδα" των Ελληνικών Ροκ Σχημάτων εκείνου του καιρού (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα) αλλά παραβλέφθηκαν και αδικήθηκαν, όπως Μωρά στην Φωτιά, Τhe Last Drive (αν δεν μιλάμε αποκλειστικά για ελληνόφωνο φυσικά), Λευκή Συμφωνία. Ο Σιδηρόπουλος είναι άλλο κεφάλαιο και άλλη εποχή και δεν πρόκειται να αναλύσω περεταίρω τον ρόλο του αφενός επειδή δεν έχω ασχοληθεί αρκετά, αφετέρου επειδή δεν πιστεύω οτι είναι επι του θέματος.
Όσο για την ηλεκτρονική μουσική ο πειραματισμός θα αρκούσε μόνο σε ένα δίσκο.ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ;;;;;;
Σαφέστατα και ΟΧΙ για τους εξής λόγους:
-Ο πειραματισμός είναι κάτι που άπαξ και ξεκινάει και πολύ σπάνια θα λήξει γρήγορα απο τον καλλιτέχνη, κάτι που γίνεται συνήθως λόγω πίεσης των "ανοιχτόμυαλων" οπαδών του εκάστοτε συγκροτήματος
-Για ποιόν λόγο πρέπει να συμφωνήσω εγώ ή πολύ περισσότερο ο Παυλίδης να σταματήσει να πειραματίζεται επειδή μου το λές εσύ, χωρίς μάλιστα επιχειρηματολογία?
Γενικως οι Τρυπες μ αρεσουν περισσοτερο αλλα τα συναισθηματα που μου βγαζουν τα Σπαθια δεν τα βγαζουν(καλα για κρινα μην μιλησουμε!)..
Βασικά όλοι οι προαναφερθέντες βγάζουν τρομερό συναίσθημα! Απλά ο καθένας το βγάζει διαφορετικά.
Τώρα όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, μουσικά θεωρώ μακράν ανώτερα τα Κρίνα (και μόνο για τους δικούς τους πειραματισμούς), και στιχουργικά, αν και το τελευταίο είναι τεράστιο αντικείμενο συζήτησης, υποκειμενικό και ασύγκριτο, διότι εντελώς άλλη λογική ακολουθεί ο Παυλίδης, άλλη ο Ανεστόπουλος και ο Ροδοστόγλου, και ειλικρινά, πολλές φορές μου "λένε" εξίσου πολλά πράγματα. Όσον αφορά την μουσική τους, πιστεύω πως συνδυάζουν και χρησιμοποιούν πλήθος στοιχείων σε ποσότητα και ποιότητα που δεν κατάφεραν παρα ελάχιστες φορές να αγγίξουν τα Ξύλινα Σπαθιά, και εκεί υφίσταται και το πρόβλημα για μένα, δηλαδή οτι αναγκαστικά δίνεται πολύ μεγαλύτερη βάση στους στίχους και άρα δεν θα μπορούσαν τα ΞΣ να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.
Τέλος, καλό είναι να λήξει η όλη "θρυλοποίηση" οποιουδήποτε, δεν νομίζω να βοηθάει ιδιαίτερα ούτε στην συζήτηση ούτε γενικότερα αυτό το φαινόμενο. Και για να το πώ όσο πολιτισμένα μπορώ: Σίγουρα είναι κάτι παραπάνω απο αβάσιμη/άστοχη η σύγκριση με Pink Floyd και Beatles διότι δεν μιλάμε για εγχώρια συγκροτηματάκια που είχαν απήχηση εκεί, αλλά για μεγαθήρια που άλλαξαν την ροή της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ας μην μπερδεύουμε απλές έννοιες και κυρίως
ας μήν υπερβάλλουμε για να προβάλλουμε την γνώμη μας.
