Ποίηση

[akarayan]

ΟΝΕΙΡΟ ΝΥΚΤΟΣ

Ξέρω πως είμαι μόνο ένα κλαδί,
ένα έρημο δέντρο που τίποτα δεν έχω,
τίποτα δικό μου.
Όμως ένας θεός
έρχεται στ’ όνειρο τις νύχτες,
σπάει τον φλοιό μου,
στην ψύχα μου μπαίνει
και ΄όλο φωνάζει πως υπάρχει
και όλο εισχωρεί στου μηδενός μου τη γαλήνη.
Κάποια μέρα, ένα καλοκαίρι,
αυτόν τον φτερωτό θεό
που αστράφτει από φως και νύχτα
θα τον ερωτευθώ τόσο πολύ
που αβάσταχτα θα φοβηθεί.
Για πάντα θα με αφήσει.
Μακριά-μακριά θα φύγει.
Ούτε όνειρο ούτε κύμα.
Έτσι θα μείνω ένα ταπεινό κλαδί,
όπως από πάντα ήμουν.
Χωρίς καμία προσμονή.
Καμία καρτερία.
Αχτίδες ανέμων θα με τρέφουν
καθώς θα με τσακίζουν.

          (Η ΕΥΦΥΪΑ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ)
              ΛΕΤΑ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑ

[akarayan]

ΚΡΑΤΑΙΑ ΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΑΠΗ
Απόσπασμα από το <<Άσμα Ασμάτων>> του Σολομώντος
Από το 7ο και το 8ο Άσμα

Τι ωραιώθης και τι ηδύνθης
αγάπη, εν τρυφαίς σου;
Τούτο μέγεθός σου,
Ωμοιώθης τω φοίνικι
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν.

Είπα· αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού·

Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ’ εμέ η επιστροφή αυτού·
ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου,
και η δεξιά αυτού περιλήψεταί με.

Υπό μήλον αξήγειρά σε·
εκεί ωδίνησέ σε η μήτηρ σου,
εκεί ωδίνησε σε η τεκούσά σου.

Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου·
ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως άδης ζήλος
περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός
φλόγες αυτής·
ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.

(Μετάφραση Χρήστος Σ. Γαρνάβος)

Πόσο ομόρφυνες και πόσο γλυκιά είσαι,
αγάπη, με τα χάδια σου!
Αυτή η υπέροχη κορμοστασιά σου·
μοιάζεις με το φοίνικα,
και τα στήθη σου με δύο τσαμπιά σταφύλια.

Είπα· θ’ ανέβω στο φοίνικα,
και στην κορφή του θα κτατηθώ·

Εγώ είμαι του αγαπημένου μου
κι ο πόθος του είναι προς εμένα.
Το αριστερό μου χέρι κάτω από το κεφάλι μου
και το δεξί μου θα με αγκαλιάσει.

Κάτω απ’ την μηλιά σε ξύπνησα·
εκεί που σε γέννησε η μητέρα σου,
εκεί που σε πόνεσε αυτή που σ’ έφερε στον κόσμο.

Βάλε με σαν σφραγίδα στην καρδιά σου,
σαν σφραγίδα στο μπράτσο σου,
επειδή είναι δυνατή σαν το θάνατο η αγάπη,
σκληρή σαν τον άδη η ζήλια
οι σπίθες της αγάπης είναι σπίθες
φωτιάς, φλόγες δικές της·

πολύ νερό δεν μπορεί να σβήσει την αγάπη,
και τα ποτάμια δεν μπορούν να την καταπνίξουν.

 

[Μαργαρίτα Π.]

O Γκάτσος είναι φοβερός,
βλεπε Αμοργό...

Το παρακάτω εξαιρετικά αφιερωμένο στο Στέργιο αφού του αρέσει ο Γκάτσος. Ομοιοπαθείς είμαστε! 

Ελλάδα Ελλάδα

Πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν οι μήνες, πού πήγαν τα χρόνια
Φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια
Ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα
Σε λίγο νυχτώνει, στην έρημη πόλη θ' ανάψουν τα φώτα
Κι άνθρωποι μονάχοι μες στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη
κρυφές αμαρτίες της άχρωμης μέρας το φως δεν ξεπλένει
Μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι, σαν στρείδια, σαν βδέλλες
για ένα δυάρι, για λίγη βενζίνα, για μια φασολάδα
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα
Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες
να σπάζουνε πύλες, να ρίχνουνε τείχη, ν' αλλάζουν τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μέρα λιακάδα
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα

[Stergios Kourou]

Ε, μετά από αυτή την τόσο όμορφη κίνηση πως μπορώ να μην σου αφιερώσω κι εγώ μια Γκατσίλα;

Ορίστε λοιπον ένα απόσπασμα από την Αμοργό, με πολύ πολύ αγάπη γλυκιά μου Μαργαρίτα 

Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!
Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα
Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων
Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά κλωτσοσκούφι.

[Gnome]

Είμαι λάτρης του Καββαδία, του Ελύτη, του Καβάφη(γιατί έχει επηρεάσει όλη την σύγχρονη ποιήση) κ του Σεφέρη...

[Stergios Kourou]

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ. Μια από τις αγαπημένες μου.


Στη νύχτα που έρχεται

Ξεκινάμε ανάλαφροι καθώς η γύρη
που ταξιδεύει στον άνεμο
Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν ουρανό
κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ΄τη γη
Μας βρίσκουν τ' ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κάματα. Οι άνεμοι, τα νερά
παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαριές συννεφιές
μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα
Ωσότου, φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από πού ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ' όλες μας τις ρίζες στον αέρα.
Για λίγο ακόμα μες στη φυλλωσιά μας
κάθεται κρυμμένο -να πει μια τρίλλια του
στη νύχτα που έρχεται- ένα πουλί.
 

[marfy]

Θα φέρει η θάλασσα πουλιά

κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι

να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά

να σου φιλούν το χέρι.

 

Χάρτινο το φεγγαράκι

ψεύτικη η ακρογιαλιά

αν με πίστευες λιγάκι

θα ’ταν όλα αληθινά.

 

Δίχως τη δική σου αγάπη

γρήγορα περνάει ο καιρός

δίχως τη δική σου αγάπη

είν’ ο κόσμος πιο μικρός.

_Νίκος Γκάτσος_

 

[Stergios Kourou]

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ.

εδώ προσκυνάμε.

Γιατί βρισκόμαστε ατην επιτομή των ποιητών, στον μέγα αντι-εξουσιαστή, περιθωριακό (θες ν'ακούσεις την αλήθεια/για βγες απέξω απ'τη συνήθεια -λέει ο άσιμος), τρελό, αλλοπαρμένο, αντι-κοινωνικό, παρόλο που εξέδωσε μπροσούρες κοινωνικού περιεχομένου, δάσκαλο, ερμητικό, έζησε και πέθανε μες στη φτώχεια.
Από τη φρίκη του για τη χρήση των παιδιών του, των ποιημάτων του, από το σύγχρονο -τότε- ελληνικό κράτος, ανέβηκε στον υμηττό και συνέθλιψε το δεξί του χέρι σ'έναν βράχο. Σε κανέναν δεν αρέσει η παραποίηση των έργων του, ιδίως όταν πρόκειται για ένα έργο τόσο απροστάτευτο όσο τα ποιήματα ενός ποιητή, και κυρίως για λόγους ποταπούς της εκάστοτε κρατικής ιδεολογίας.....πρόσεξε το στίχο που λέει για το αιγαίο και την ποίηση, υποννοώντας τον ελύτη.....

ΟΤΑΝ

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

 
Πάλι σας δίνω όραμα.

[Stergios Kourou]

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ: "Ακαριαία"


ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ
Από δω έφυγε
η μισή πατρίδα
για τα ξένα.

ΔΙΑΦΟΡΑ
Τα δέντρα παρκάρουν εύκολα
χωρίς όπισθεν και μανούβρες.

ΤΥΦΛΟ
Σήμερα αύριο
το μέλλον ζυγώνοντας
κλείνει τα μάτια.
ΒΑΡΥΤΗΤΑ
Βαρύτητα λέμε το χέρι τ' ουρανού
που επιστρέφει τους αλεξιπτωτιστές.

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟ ΠΛΑΤΥΦΥΛΛΟ ΦΥΤΟ
Τις νύχτες φαίνονται οι πινέζες
που συγκρατούν το μαύρο ουρανό.
Έρχεται η βροχή ξυπόλυτη κι όλο πίσω από τζάμια.

Το κλάμα σου καλώδιο -- το πιάνω με βρεμένα χέρια.


Η φόδρα του φάρου σχίζεται κι ορμάει το σκοτάδι.


1. Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.


2. Τρένο παλιό τα λόγια μου, σου λέω,
βαγόνι το βαγόνι ξεδοντιάστηκα.


3. Θέλει κι η νύχτα μια γουλιά απ' το αίμα σου
για να σαλπίσει τ' άστρα της.


4. Κάποτε πέφτει η ψυχή, εκεί που
το κορμί σκοντάφτει.
Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά,
μένεις απ' έξω.


5. Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν,
σαστισμένους λαγούς.


6. Περίπολοι της νικοτίνης.
Οι κάνες τόσων τσιγάρων
στραμμένες πάνω μας.


7. Έντομο ή βλέμμα!
Έντρομο φεύγει το καλοκαίρι,
παλιά μουσική μου τρώει τα δάχτυλα.




8. Η φωνή σου κάνοντας δεύτερη
η φωνή σου κόλουρος κώνος
η φωνή σου βοηθητικός φαντάρος Ι5.




9. Τριμμένο σακάκι, τριμμένο χέρι
μασχάλες ξηλωμένες.
Που θα φανούν στη σταύρωση.




10. Ζυγώνει το μέλλον, σφραγισμένη μποτίλια.
Αδειανή ή γεμάτη, ρωτούν οι γονείς.
Μαύρη, παιδιά μου, μαύρη τους λέω.




11. Ελλάδα '80Μοιάζεις επιπλωμένο οικόπεδο
με θυρωρό βεβαίως και γκαράζ.




12. Τραβάς την αλυσίδα κι ο ήχος του νερού
σα να το πνίγουν στη λεκάνη.
Η φτερωτή της μέρας παίρνει να γυρίζει.




13. Ο θάνατος παλιό μπροστογεμές.
Με όλες του τις αφλογιστίες,
πιάνει κάποτε.




14. Συντέλεια
Θα λάμπουνε ψηλά τ' αστέρια
τα μάτια των πουλιών
και πού και πού
η καύτρα ενός τσιγάρου.

[akarayan]

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ.

Χάθηκε ο ήχος
από τα κύμβαλα
των αλόγων στο καλντερίμι
έμεινε η φωτογραφία
της θλιμμένης Παναγιάς
η καύτρα του τσιγάρου
στην ανεμοθύελλα.
Αλλάζουν τα κύτταρα
του κόσμου, αλλάζουν
μ’ ένα σακίδιο, χάκερ
πυρπολώ αισθήσεις
εξαντλητικά αναζητώντας
την περηφάνια των θνητών
άλλες εντυπώσεις προκαλώντας.

Τάσος Αιγιαλός

[Σ.απ.φώΣ]

Σάρκινος Λόγος

Ι.
Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.
                                                                                      Αθήνα 18.11.80
Γιάννης Ρίτσος, από τα Ερωτικά

[akarayan]

Άνασσα Πόλις

Για μένα δεν ήσουν ποτέ η Γυναίκα,
μα η Αλεξάνδρεια...
πατρίδα ξένη... η πατρίδα η δική μου...
θάλασσα που 'ρχεται και φεύγει στο σκαρί μου...
λιμάνι-φάρος για ταξείδια και καράβια...

Για μένα είσαι Πόλη-μυστήριο
στη ζέστη της ερήμου...
μ' ιδρώτα ονείρων... και τραγούδι νοτισμένη...
φώτα και σκόνη κι ιστορίες στολισμένη...
σκιών αχλή... η σάρκα η κρυφή μου...

Άνεμος σήκωσε τα πέπλα τ' ουρανού
μπροστά στην πύλη σου...
φέρνει σου δώρα από γιορτές επτά Αγγέλων...
στα πόδια σου αφρός...
οι αναμνήσεις των θυέλλων...
και τα σαπφείρια τους...
τα μάτια και τα χείλη σου...

Αλεξάνδρεια των χιλιάδων εραστών
της μιας και μιας ανάσας...
μες το φιλί σου κρύβεις έρωτες
με σκήπτρα και κορώνες...
για πρίγκηπες και ναυτικούς που σ' άγγιξαν
με τους αιώνες...
και τους χιτώνες άπλωσαν
για την καρδιά της Άνασσας...

Έκτωρ Έκτροπος

[akarayan]

                    Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

              (Στη μνήμη του Βαγγέλη)

Μυριάδες άστρα λάμπουνε στον επουράνιο θόλο
ανάβουνε το σούρουπο και σβήνουν το πρωί.
Λένε πως είναι των παιδιών από τον κόσμο όλο
οι αθώες ψυχές, που φύγανε νωρίς απ’ τη ζωή.

Νύχτες και νύχτες ξάγρυπνος τα ψάχνω με αγωνία
να ξεχωρίσω τ’ άστρο σου, ψυχούλα αδερφική.
Όλα το ίδιο φέγγουνε κι έγιναν όλα μία
αγγελική κι αχώριστη ψυχούλα παιδική.

Κώστας Ριζόπουλος
 

[marfy]

μητέρα κι αδελφή
δως μου μια ελπίδα
δως μου μιαν ευχή
η αγάπη να απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή

μάνος χατζιδάκις_μητέρα κι αδελφή

[akarayan]

Αφήστε με να γεννηθώ
μη με κοιτάτε
τάχα ήσυχα
τάχα αδιάφορα
μη  χτίζετε  το παράθυρό μου

αφήστε με
να προλάβω

αν αυτό ζητάτε
θα χορέψω
γύρω από την ακινησία σας
θ’ ανοίξω τις πόρτες μου

αφήστε με για το Θεό
να γεννηθώ
είμαι αθώα

Γιοβάννα

[akarayan]

Κείνες
τις λίγες τις στιγμές
που η ζωή
μαζί μας ήταν,
τις πιάσαμε
τις κρύψαμε στα χέρια,
στα μάτια,
στην καρδιά.

Μόνο
να τις κλειδώσουμε
ξεχάσαμε!…

Κι’ όταν θελήσαμε
ξανά να τις ιδούμε,
ήταν τα μάτια αδειανά.
Τα χέρια κρύα, παγωμένα,
κι’ η καρδιά.

Κατερίνα Ζάχου Ζαφειροπούλου

[akarayan]

                   Η ΜΑΡΙΑ

Ήρθ’ ένα βράδυ κλαίγοντας στο σπίτι μου η Μαρία
με τα μεγάλα μάτια της θλιμμένα και θολά
κι εκεί στην άκρη των χειλιών η μόνιμη απορία:
γιατί η ζωή σταμάτησε να μου χαμογελά;

Δεν βρήκα τίποτα να πω να την παρηγορήσω
ήταν ωραία στη λύπη της σαν κρίνο την αυγή.
Προτίμησα καλύτερα τη λάμπα μου να σβήσω
και να χαθούμε αμίλητοι στης νύχτας τη σιγή…

Κώστας Ριζόπουλος

[akarayan]

               Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ

Άγνωστη κόρη κι’ όμορφη κοιμάται πλάι στη βρύση,
στ’ αντρειωμένου πλάτανου τον ήσκιο ξαπλωμένη.
Έχει τα μάτια σφαλιστά, μισάνοιχτο τ’ αχείλι
και το χιονάτο χέρι της στεφάνι στα μαλλιά της.
Έχει την όψη ατάραχη σαν το νερό της λίμνης
π ούτε ηλιαχτίδ’ απάνω της ούτ’ ήσκιος παιχνιδίζει۰
κι’ έτσι γλυκειά κι΄ασάλευτη και φωτεινή κι’ ωραία
μοιάζει με του παραμυθιού νεράιδα μαγεμένη.
Ποιος ξέρει μες τον ύπνο της τι κόσμος φτερουγίζει;
Mπορεί να βλέπει του έρωτα χαρές, ν’ ακούει τραγούδια,
μπορεί να παίζει στ’ όνειρο παιχνίδια της αγάπης.
Όμως μπορεί κι’ ο ύπνος της νάναι βαρύς και μαύρος
και τ’ όνειρό της σύννεφα και καταχνιά να φέρνει
στην τρυφερή καρδούλα της π’ ανήσυχα χτυπάει…
Αν ήξερα πως ήτανε θλιμμένο τ’ όνειρό της
θα την ξυπνούσα, η πίκρα της εγώ να σταματήσει.
Μ’ αν η καρδιά της χαίρεται και τα’ όνειρό της τρέχει
σαν το νεράκι της πηγής, γιατί να την ξυπνήσω;
Μπορεί και τίποτε απ’ τα δυό κι’ η κόρη να κοιμάται
παρθενικό τον ύπνο της και νάναι ευτυχισμένη…

Κώστας Ριζόπουλος

[**19931993**]

Αν και δεν ξέρω που παν τα 4 στη ποίηση, μ' αρέσουν οι στίχοι των τραγουδιών του Χατζηγιάννη. Τους γράφει η Ελεάνα Βραχαλη. Έχει φύγει από το ερωτικό περιεχόμενο πχ σ'αγαπώ, σε λατρεύω, αγάπη μου κλπ. Το για σενα για πχ είναι κάτι σαν δίδαγμα: Να ανεβείς ψηλά, να γελάς συχνά, να τολμάς ξανά, να ζείς. Ή το Όνειρο ζω που περιγράφει τα συναισθήματα σε σχέση με τη ζωή και όχι με μιά γυναίκα.

[akarayan]

                 Άβελ και Κάιν
                              Ι
Φυλή του Άβελ, τρώγε, πίνε και κοιμήσου۰
ο Θεός σ’ εσένα γλυκά χαμογελά!

Φυλή του Κάιν, μες στη λάσπη σου κυλήσου
και ψόφα πάνω στην κακομοιριά.

Φυλή του Άβελ, το θυμίαμά σου ευφραίνει
των Σεραφείμ τη μύτη εκεί ψηλά!

Φυλή του Κάιν, η αγωνία που σε βαραίνει,
θενά τελειώσει εδώ καμιά φορά;

Φυλή του Άβελ, κοίτα: τα σπαρτά σου εσένα,
τα ζώα σου, πάν’ όλα κατ’ ευχή.

Φυλή του Κάιν, στ’ άντερά σου, λυσσασμένα
η πείνα ουρλιάζει, γέρικο σκυλί.

Φυλή του Άβελ, ζέσταινε συ την κοιλιά σου
στο τζάκι σου το πατριαρχικό.

Φυλή του Κάιν, σαν τσακάλι στη σπηλιά σου,
τρεμούλιαζε απ’ το κρύο το φριχτό!

Φυλή του Άβελ, ερωτεύου, γεννοβόλα!
Και το πουγκί σου όμοια γεννοβολά.

Φυλή του Κάιν, στην καρδιά σου φλόγα είν’ όλα,
μα απ’ τους μεγάλους πειρασμούς, μακριά!

Φυλή του Άβελ, όλο πλήθαινε۰ βοσκίζεις,
σαν πάνω στο σανίδωμα οι κοριοί!

Φυλή του Κάιν, σ’ έρημους δρόμους που γυρίζεις,
σέρνε τη φαμελιά σου που θρηνεί.
                            ΙΙ
Φυλή του Άβελ, το ψοφίμι το δικό σου,
θενά λιπάνει σαν κοπριά τη γη!

Φυλή του Κάιν, η δουλειά που ’χεις εμπρός σου,
για ’σε δεν έχει ακόμα τελειωθεί.

Φυλή του Άβελ, να ποια είναι η ντροπή σου:
το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι νικηθεί!

Φυλή του Κάιν, ως τα ουράνια ας φτάσει η οργή σου
κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη γη!

Κάρολος Μπωντλαίρ

[akarayan]

                      Η ΛΕΣΒΟΣ

Μάννα ελληνορωμαϊκού ερωτικού βασιλείου,
Λέσβο, όπου τα φιλήματα, τρελά ή λιγωμένα,
σαν το καρπούζι δροσερά, πυρρά σαν φλόγα ήλιου,
τις νύχτες και τις μέρες σου στολίζουν ζηλεμένα·
μάννα ελληνορωμαϊκού ερωτικού βασιλείου.

Λέσβο, όπου τα φιλήματα μοιάζουν με καταρράχτες,
που άφοβα μέσα στ’ άπατα το βάραθρα χιμάνε
και τρέχουν γάργαρα, πηδούν, κλαίνε σαν πόνου κράχτες,
κι ορμητικά, βαθιά, κρυφά κι ως άμμος άμμετρα ’ναι·
Λέσβο, όπου τα φιλήματα μοιάζουν με καταρράχτες.

Λέσβο, όπου οι Φρύνες σου γλυκές αγκάλες ανταλλάζουν,
και πάντα έχει ανταπόκριση έρωτα όποιος γυρεύει,
όπως την Πάφο, έτσι κι εσέ, τα’ αστέρια σε θαυμάζουν,
κι η Αφροδίτη τη Σαπφώ δίκιο ’χει να ζηλεύει!
Λέσβο, όπου οι Φρύνες σου γλυκές αγκάλες ανταλλάζουν.

Λέσβο, ανθογή με τις ζεστές σου νύχτες, τις λαγγεμένες,
που κάνουν στους καθρέφτες σου μπρος τις ισκιομάτες κόρες
να ’ναι με τα ίδια τους κορμιά άκαρπα ερωτευμένες
και να χαϊδεύουν ώριμες τις νύμφιες τους οπώρες,
Λέσβο, ανθογή με τις ζεστές σου νύχτες, τις λαγγεμένες,

άσε το γέρο – Πλάτωνα τα φρύδια να σουφρώνει·
σου δίνουν τη συχώρεση τ’ αμέτρητα φιλιά σου,
ω ρήγισσα της ηδονής, ευγενική και μόνη,
κι εκείνα σου τ’ ατέλειωτα τα χάδια, τα λεπτά σου.
Άσε το γέρο – Πλάτωνα τα φρύδια να σουφρώνει.

Κάρολος Μπωντλαίρ

[Stergios Kourou]

ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ - ΟΚΤΑΝΑ

Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμσυν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο ʼγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ αυτόν στον ʼννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή ΟΚΤΑΝΑ!

[monalizagreen]

Επέστρεφε-Κ.Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
Αγαπημένη αίσθησις
Επέστρεφε και παίρνε με.
Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη
Κι επιθυμιά παλιά ξαναπερνά στο αίμα.
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
Κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

[monalizagreen]

"Σήματα φωσφορικά"
στίχοι: Άλκης Αλκαίος
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Είχες μια φέτα φεγγαριού στα διάφανά σου χέρια
Και μες στα μάτια σου πουλιά
Που φεύγανε για το Νοτιά
Στο δρόμο σου εκατόφυλλα έστρωσα να περάσεις
Να δεις το φως τ' αληθινό
Να πιείς τ' αθάνατο νερό
Κι όλους να μας κεράσεις

Ύστερα ήρθαν δειλινά
Θολά και βουρκωμένα
Άλλος ξεπούλησε φθηνά
Άλλος αγόρασε ακριβά
Κι όσοι ακόμα αντέχουνε
Μες στο σκοτάδι φέγγουν
Σαν σήματα φωσφορικά
Σα νυχτωμένα φορτηγά

Τα αίωνια κακός μπελάς
Στα εφήμερα χρονοτριβώ
Κι εσύ στο αίμα μου κυλάς
Σαν δηλητήριο αργό... ... .. . . .  .

[akarayan]

                   ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ
                (από τα δημοτικά τραγούδια)

Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.

Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.

Νάχα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής ναρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.

Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.

Νάχα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής ναρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.

Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργιώνει.

Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.