Το Στέκι των Κιθαρωδών
Διάφορα => Περί παντός => Άνθρωπος και ζωή => Μήνυμα ξεκίνησε από: Riverson στις 22/07/04, 23:46
-
Έβαλα αυτό το θέμα γιατί ήθελα να δω κατά πόσο σκεφτόμαστε τον Θάνατο. Θα σας κάνω μερικά ερωτήματα και θα ήθελα να μου απαντήσετε....
1ο Σκεφτόσαστε τον Θάνατο?
2ο Όταν τον σκεφτόσασται φοβάσται?
3ο Πως τον φαντάζεστε?
-
1. όχι συχνά
2. εξαρτάτε από την περίπτωση.. μερικές φορές ναι
3. δεν ξέρω... δεν μπορώ να το φανταστώ.. κάτι μαύρο.. αλλα δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο... :-\
-
Δεν ξέρω ίσως να'ναι όλα μαυρα και σκοτεινά όπως λες αλλα μήπως υπάρχει και κάτι άλλο μετά τον Θάνατο? ???
-
1. Σπάνια
2. Λίγο
3. Βασανιστικό
-
1. Σπάνια
2. Λίγο
3. Βασανιστικό
Γιατί τον θεωρείς βασανιστικό? Αρα μεσα σου υπάρχει κάποιος φόβος....
-
Δείτε και εδώ... http://forum.kithara.gr/yabbse/index.php?board=33;action=display;threadid=5106
συζητήθηκε αρκετά διεξοδικά....
-
Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!
-
1)Οχι,δεν τον σκέφτομαι.Υπάρχει λόγος να τρελλαθώ πριν της ώρας μου;
2)Οταν και εαν σκεφτώ ποτέ τετοιο πράγμα ειναι μια σκέψη τρομακτική και άκρως βασανιστική εαν εχει να κάνει-χτυπα ξύλο- με αγαπημένα μου προσωπα.Για μένα την ίδια οχι δε φοβάμαι.Ο φοβος εχει σχέση μονο με ατομα που υπεραγαπώ.
3)Φαντάζομαι πως η ψυχη πρέπει να αποσπάται πολύ βιαια απο το σώμα και πως εκεινη η στιγμή εμπεριέχει για δευτερολεπτα ισως μια φοβερη αγωνία.
-
1)Οχι,δεν τον σκέφτομαι.Υπάρχει λόγος να τρελλαθώ πριν της ώρας μου;
2)Οταν και εαν σκεφτώ ποτέ τετοιο πράγμα ειναι μια σκέψη τρομακτική και άκρως βασανιστική εαν εχει να κάνει-χτυπα ξύλο- με αγαπημένα μου προσωπα.Για μένα την ίδια οχι δε φοβάμαι.Ο φοβος εχει σχέση μονο με ατομα που υπεραγαπώ.
3)Φαντάζομαι πως η ψυχη πρέπει να αποσπάται πολύ βιαια απο το σώμα και πως εκεινη η στιγμή εμπεριέχει για δευτερολεπτα ισως μια φοβερη αγωνία.
Ναι συμφωνώ μαζί σου πως νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που αγαπάς αλλά πρέπει να σκεφτόμασται και για μας....Εγω προσωπικά όταν το σκεφτομαι τρελαίνομαι..
-
Δεν ξέρω ίσως να'ναι όλα μαυρα και σκοτεινά όπως λες αλλα μήπως υπάρχει και κάτι άλλο μετά τον Θάνατο? ???
τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν μπορώ να φανταστώ ότι τελειώνει... βασικά έχουμε μάθει όταν κάτι τελειώνει κάτι άλλο αρχίζει. αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να υπάρχει μετά αν υπάρχει κάτι ??? :-\
-
1: Τον σκέφτομαι αρκετά συνχνά
2: Φοβάμαι όταν αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή (έτσι είναι ;) ;) ;))
3: Δεν έχω ιδέα
-
Δεν ξέρω ίσως να'ναι όλα μαυρα και σκοτεινά όπως λες αλλα μήπως υπάρχει και κάτι άλλο μετά τον Θάνατο? ???
τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν μπορώ να φανταστώ ότι τελειώνει... βασικά έχουμε μάθει όταν κάτι τελειώνει κάτι άλλο αρχίζει. αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να υπάρχει μετά αν υπάρχει κάτι ??? :-\
Auto akribws skeftomai kai egw....Den ginetai na teleiwnoun ola edw.
-
1)Τον σκέφτομαι μόνο όταν οδηγάω μηχανή πια.
2)Φοβάμαι για την μάνα μου που θα αφήσω πίσω.
3)Τον φαντάζομαι ακαριαίο.....
-
1ο Nαι αρκετά συχνά
2ο Φοβάμαι τον πόνο και την εμπειρία την ίδια :-\
3ο Νομίζω πως είναι όπως πρίν γεννηθείς, ή όπως όταν κοιμάσαι αλλά χωρίς τα όνειρα. Μια αιώνια περίοδος ανυπαρξίας.
-
τώρα τελευταία το σκέφτομαι συχνά.
Το μόνο που φοβάμαι ειναι ότι μετά το θάνατο δεν θα μπορώ να νιώθω/να σκέφτομαι... :-\
-
Ναι συμφωνώ μαζί σου πως νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που αγαπάς αλλά πρέπει να σκεφτόμασται και για μας....Εγω προσωπικά όταν το σκεφτομαι τρελαίνομαι..
Ο μονος λόγος για τον οποιο θα φοβομουν μηπως πεθανω εγω θα ηταν τα παιδια μου που θα εμεναν χωρις εμενα(χτυπα ξύλο) και κανενας αλλος λογος.
-
1.Τον σκέφτομαι....ανά περίσταση !!!!!!!!! Δηλαδή,εκείνες τις στιγμές που κανένα σημάδι αισιοδοξίας δε φαίνεται στον ορίζοντα,και όλα τα βλέπω κατάμαυρα (δόξα το θεό...σπάνια συμβαίνει αυτό),τότε τον σκέφτομαι έντονα !!!!!!!!
2.Τον φοβάμαι...όσον αφορά αγαπημένα μου πρόσωπα !!!!!!!!
Για τον εαυτό μου...όχι τόσο πολύ !!!!!!!!!!
3.Κάτι σε απόλυτο σκοτάδι....με έξοδο στο φως !!!!!!!
Φαντάζομαι πως ο θάνατος,οδηγεί πάντα σε φως !!!!!!!
-
1.Αυτή την περίοδ της ζωής μου συχνά,ειδικά τους πρώτου μήνες....
2.Αρκετά παλιότερα,τώρα όχι τόσο...δε θέλω να γίνει με βασανιστικό τρόπο.....
3.Δε ξέρω...πέριπου όπως περιέγραψε η red mosquito...
Απλά καμιά φορά σκέφτομαι πως αφού δεν ξέρουμε πώς ακριβώς είνι όταν πεθάνεις και μετά...(μπορεί να είναι και χειρότερα..)πως κάποιοι αυτοκτονούν...σίγουρα δεν αντέχουν άλλο,πάντως φέτος που ήμουν σε παρόμοια κατάσταση...φοβόμουν να το κάνω...δεν έβρισκά και κάποιο τρόπο που να μην "πονάει"εμένα και τους γύρο μου.....τεσπά........ ::)
Δυστηχώς ή ευτηχώς δεν μπορούμε να το αποφύγουμε....
-
Κάτι πολύ ωραίο περί του θανάτου του έχει πει ο Γούντι Άλεν. Ότι δε φοβάται το θάνατο, για τον απλό λόγο ότι όταν του συμβεί δε θα είναι παρών! Το οποίο αν το καλοσκεφτείς είναι μια πολύ ανακουφιστική σκέψη.
Όταν λέμε ότι αγωνιώ για κάτι, είναι γιατί θα είμαστε παρόντες για να δούμε τις συνέπειες αυτού του κάτι. Άρα νομίζω ότι είναι οξύμωρο να αγωνιούμε για το θάνατό μας, ετσι δεν είναι;
Πάντως εμένα προσωπικά αν μου έλεγαν ότι η δική μας γενιά θα είναι η τελευταία που θα κατοικήσει στη γη, δε θα με πείραζε καθόλου που θα πεθάνω. Και τι εννοώ μ αυτό: Ότι εμένα δε με πειράζει τόσο που θα πεθάνω, αλλά που θα συνεχίσουν οι υπόλοιποι να απολαμβάνουν όσα εγώ δε θα ξανααπολαύσω! Καθαρά εγωιστικός τρόπος σκέψης, ε;! 8)
-
Κάτι πολύ ωραίο περί του θανάτου του έχει πει ο Γούντι Άλεν. Ότι δε φοβάται το θάνατο, για τον απλό λόγο ότι όταν του συμβεί δε θα είναι παρών! Το οποίο αν το καλοσκεφτείς είναι μια πολύ ανακουφιστική σκέψη.
Όταν λέμε ότι αγωνιώ για κάτι, είναι γιατί θα είμαστε παρόντες για να δούμε τις συνέπειες αυτού του κάτι. Άρα νομίζω ότι είναι οξύμωρο να αγωνιούμε για το θάνατό μας, ετσι δεν είναι;
Πάντως εμένα προσωπικά αν μου έλεγαν ότι η δική μας γενιά θα είναι η τελευταία που θα κατοικήσει στη γη, δε θα με πείραζε καθόλου που θα πεθάνω. Και τι εννοώ μ αυτό: Ότι εμένα δε με πειράζει τόσο που θα πεθάνω, αλλά που θα συνεχίσουν οι υπόλοιποι να απολαμβάνουν όσα εγώ δε θα ξανααπολαύσω! Καθαρά εγωιστικός τρόπος σκέψης, ε;! 8)
Εεεε είσαι λίγο εγωιστάκος...
-
Εεεε είσαι λίγο εγωιστάκος...
Κοριτσάκι είμαι λέμεεεεεεε..... ;D
-
και ένα άλλο ερώτημα που με κάνει να σκέφτομαι για τον θάνατο, είναι... "μήπως η θλίψη που μας προκαλεί ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου είναι λίγο εγωιστικό... αυτό που θέλω να πώ είναι ότι σκεφτόμαστε τον εαυτό μας και την σχέση που είχαμε με το άτομο που χάθηκε και όχι ότι ο θάνατος είναι ένα φυσικό αίτιο που θα συμβεί σε όλους μας"
-
Ρε παιδια ειμαι τοσο αναισθητος που δεν το σκεφτομαι ???
Τι να πω... (http://www.chat.kithara.gr/chat/images/smilies/hmm.gif)
Μαλλον δεν το σκεφτομαι διοτι ειμαι γενικως αισιοδοξος τυπος... Ολοι οι προγονοι εχουν ιστορικο μακροβιοτητας (μικροτερη ηλικια θανατου τα 88!) οποτε το βλεπω μακρινο, αν και ξερω οτι αυτα μονο σιγουρα δεν ειναι...
Τωρα το πως θα πεθανω, δεν με απασχολει... Για καποιον λογο εχω προαισθημα οτι θα ειναι σε καποιο δυστηχημα, αλλα και παλι δεν το σκεφτομαι...
Το πως θα ειναι? Πονος σωματικος, ο οποιος θα υπερβαινει τον ψυχικο... Ειπαμε απο δυστηχημα θα παω...
Παντως τελικα δεν πιστευω οτι υπαρχει τιποτα περα του θανατου, απο χουν εις χουν... Αλλα και θεωρω οτι η ζωη ειναι κατι το τοσο θαυμασιο που ειναι ηλιθιο να μελετας το τελος της ενω βρισκεσαι μολις στην αρχη της...
-
Μαλλον δεν το σκεφτομαι διοτι ειμαι γενικως αισιοδοξος τυπος... Ολοι οι προγονοι εχουν ιστορικο μακροβιοτητας (μικροτερη ηλικια θανατου τα 88!) οποτε το βλεπω μακρινο, αν και ξερω οτι αυτα μονο σιγουρα δεν ειναι...
..
Γονιδιακά και μονο αν το εξετασεις οι ηλικιες θανατων των παππουδων μας ειναι μια ενδειξη για το που μπορουμε κι εμεις να φτάσουμε.
Και εγω ειχα σοι που εζησε πολλα χρονια με εξαιρεση τον εναν παππου που τον σκοτωσαν -με δηλητηριο-παρακαλω :-\ το 1974...σε ηλικια 74 αλλα ενω ηταν πολυ πολυ κοτσονατος και ζωντανος ανθρωπος,εδειχνε τουλαχιστον δεκα χρονια μικροτερος.Ας ειναι καλά -που λεει ο λογος-τα ''καλα'' παιδια της τοτε εποχης και λιγο πριν απο αυτην.
Παντως τελικα δεν πιστευω οτι υπαρχει τιποτα περα του θανατου, απο χουν εις χουν... Αλλα και θεωρω οτι η ζωη ειναι κατι το τοσο θαυμασιο που ειναι ηλιθιο να μελετας το τελος της ενω βρισκεσαι μολις στην αρχη της...
Το κακο ειναι οτι τα χρονια περνανε σα νερο..Δεν ξερω αν τυχαινει και σε εσας αλλα καμια φορα αν κοιταξω πισω στο χρονο μου φαινεται οτι ηταν περυσι που τελειωσα πχ τη Β λυκειου ή πριν μηνες που γεννησα το πρωτο μου παιδι..
Ο χρονος τρεχει τοσο γρηγορα που καμια φορα ειναι τρομακτικο.
Εδω μαλιστα που κατοικω ειναι διαδεδομενη συνηθεια(αν και παρα πολυ μακαβρια) οσοι περασουν τα εξηντα να αγοραζουν το σαβανο τους το οποιο και το φυλανε μεσα σε ειδικα μπαουλα ή ντουλάπες..Και το περιεργο ειναι οτι ο μεσος ορος ηλικιας θανατου των ανθρωπων εδω ειναι πολυ μεγαλος...Μυστηρια η ψυχη του ανθρωπου και δη του ανθρωπου που μπαινει σε καποια ηλικια..
-
Ρε παιδια ειμαι τοσο αναισθητος που δεν το σκεφτομαι ???
Τι να πω... (http://www.chat.kithara.gr/chat/images/smilies/hmm.gif)
Μαλλον δεν το σκεφτομαι διοτι ειμαι γενικως αισιοδοξος τυπος... Ολοι οι προγονοι εχουν ιστορικο μακροβιοτητας (μικροτερη ηλικια θανατου τα 88!) οποτε το βλεπω μακρινο, αν και ξερω οτι αυτα μονο σιγουρα δεν ειναι...
Τωρα το πως θα πεθανω, δεν με απασχολει... Για καποιον λογο εχω προαισθημα οτι θα ειναι σε καποιο δυστηχημα, αλλα και παλι δεν το σκεφτομαι...
Το πως θα ειναι? Πονος σωματικος, ο οποιος θα υπερβαινει τον ψυχικο... Ειπαμε απο δυστηχημα θα παω...
Παντως τελικα δεν πιστευω οτι υπαρχει τιποτα περα του θανατου, απο χουν εις χουν... Αλλα και θεωρω οτι η ζωη ειναι κατι το τοσο θαυμασιο που ειναι ηλιθιο να μελετας το τελος της ενω βρισκεσαι μολις στην αρχη της...
Κι ακόμα δεν το σκέφτεσαι λες... ;D
-
Κι ακόμα δεν το σκέφτεσαι λες... ;D
Σε συγκριση με κατι απαντησεις που διαβαζεις εδω μεσα... :o
Ρε παιδια καλα λεει η CHCOME παρτε και κανα σαβανο! ;D
-
Σκέφτομαι τον θάνατο αρκετά συχνά.
Στην αρχή με έπιανε τρόμος, όσο περνάει ο καιρός τα βρίσκω μαζί του.
Ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος της ζωής μου.
Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γενιέται κουβαλάει θάνατο μέσα του. Γιαυτό και πεθαίνει. Μόνο τα πτώματα δεν κουβαλούν θάνατο, γιατί έχουν πεθάνει.
Αλίμονο σε εκείνον που δεν στοχάζεται πάνω στο γεγονός του επερχόμενου θανάτου του (αυτά περί "θα ζήσω αρκετά χρόνια σαν τον παππού μου" μόνο ως αστείο λογίζονται).
Ο Πλάτων μάς το είπε με μια φοβερή φράση: "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.
-
Σκέφτομαι τον θάνατο αρκετά συχνά.
Στην αρχή με έπιανε τρόμος, όσο περνάει ο καιρός τα βρίσκω μαζί του.
Ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος της ζωής μου.
Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γενιέται κουβαλάει θάνατο μέσα του. Γιαυτό και πεθαίνει. Μόνο τα πτώματα δεν κουβαλούν θάνατο, γιατί έχουν πεθάνει.
Αλίμονο σε εκείνον που δεν στοχάζεται πάνω στο γεγονός του επερχόμενου θανάτου του (αυτά περί "θα ζήσω αρκετά χρόνια σαν τον παππού μου" μόνο ως αστείο λογίζονται).
Ο Πλάτων μάς το είπε με μια φοβερή φράση: "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.
Δεν είναι φυσικό να μην σκέφτεται κάποιος το θάνατο. Νομίζω όμως ότι απλά δεν το καταλάβαμε ακόμα οτι θα πεθάνουμε- οι παραπάνω απο εμάς το λένε και δεν το πιστεύουν. Γι' αυτό και πολλόι δεν βλέπουν γιατί πρέπει να "χάνουν" την ώρα τους να το σκέφτονται.
-
Φιλική συμβουλή: Μην ασχολείσαι ποτέ με ανθρώπους που δεν τους απασχολεί ο θάνατος. Είναι ήδη πεθαμένοι, απλά δεν το γνωρίζουν. Και είναι άδικο εσύ ένας ζωντανός να κάνεις παρέα με πτώματα ??? ;D
-
Ο Πλάτων μάς το είπε με μια φοβερή φράση: "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".
Eπειδή βαριέμαι να ξαναγράφω τα ίδια ή να κάνω copy paste δες εδώ
http://forum.kithara.gr/yabbse/index.php?board=33;action=display;threadid=5106
για την άποψή μου...
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.
Ορίστε?? Από πότε η αναζήτηση της αλήθειας σημαίνει πεζά αναζήτηση μια ευτυχισμένης ζωής??
Να μια ακόμη ερμηνεία που δεν ήξερα...
-
Και φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας, ή πιο πεζά η αναζήτηση μιας ευτυχισμένης ζωής.
Ορίστε?? Από πότε η αναζήτηση της αλήθειας σημαίνει πεζά αναζήτηση μια ευτυχισμένης ζωής??
Να μια ακόμη ερμηνεία που δεν ήξερα...
Xμμ... ναί σ' αυτό έχεις δίκαιο parpen. Είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την αλήθεια που είναι πιο δυστυχισμένοι παρα αυτούς που την αγνοούν και ζούν στον κόσμο τους. Η αλήθεια συχνά είναι πολύ πιο τρομακτική και απαίσια από το όνειρο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι...
-
Φιλική συμβουλή: Μην ασχολείσαι ποτέ με ανθρώπους που δεν τους απασχολεί ο θάνατος. Είναι ήδη πεθαμένοι, απλά δεν το γνωρίζουν. Και είναι άδικο εσύ ένας ζωντανός να κάνεις παρέα με πτώματα ??? ;D
Para poly kalo!!!!
-
Φιλική συμβουλή: Μην ασχολείσαι ποτέ με ανθρώπους που δεν τους απασχολεί ο θάνατος. Είναι ήδη πεθαμένοι, απλά δεν το γνωρίζουν. Και είναι άδικο εσύ ένας ζωντανός να κάνεις παρέα με πτώματα ??? ;D
Para poly kalo!!!!
για μενα καποιος που τον απασχολει ο θανατος ειναι ο ηδη πεθαμενος... η μαγκια για μενα ειναι να περιφρονεις τον θανατο ακομα κι αν εχεις αδικο.
ναι, θα πεθανω μια μερα, αυτο δεν σημαινει οτι θα ορισω τη ζωη μου στην αναμονη του θανατου μου, ουτε οτι θα φροντισω να τα ζησω ολα πριν πεθανω. θα πεθανω ζωντανος. και μπορει να πεθανω πριν τελειωσει η ζωη μου, αλλα ειναι πολυ αδικο και πολυ προσβλητικο για μενα και καποιον ζωντανο γενικοτερα να τελειωσει η ζωη του πολυ πριν πεθανει...
αληθεια, ποσο με βρισκετε συμφωνο? :)
-
Για να πω την αλήθεια ,υπάρχουν περίοδοι που μου περνάει από το μυαλό η ιδέα του θανάτου ...Δεν μπορώ να πω πως όταν τον σκέφτομαι φοβάμαι .Ανησυχώ ,ναι .Και η μόνη μου ανησυχία (όπως σωστά είπε και η Αυγή )είναι ως προς το εάν "φύγω" τί θα γίνει το παιδί μου .Απο εκεί και πέρα ...με τρομάζει - και την αποφεύγω-η σκέψη πως πολύ κοντινά μου πρόσωπα -όπως οι γονείς μου -κάποια δεδομένη στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν .Έχω έρθει αντιμέτωπη με αρκετούς θανάτους συγγενικών -και παράλληλα κοντινών- προσώπων και αυτό που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά ανάμνηση των καταστάσεων που έζησα μαζί τους.Πολλές φορές δεν θυμάμαι καν τα πρόσωπά τους ...αυτό ναι ,με στενοχωρεί πολύ. Τώρα ,για το πώς τον φαντάζομαι ...δεν μπορώ να φανταστώ το "μετά"...θεωρώ όμως πως η διαδικασία εξόδου(αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι) της ψυχής από το σώμα ,πρέπει να διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Δυστυχώς ή ευτυχώς ...ποτέ δεν θα μάθουμε ....
-
1. Αρκετά συχνά
2. Όχι τον δικό μου, αλλά των αγαπημένων μου προσώπων.
3. Σαν μια μετάβαση σε ένα άλλο είδος ή τρόπο ζωής (όπως θες πές το). Είτε αυτό είναι ύπαρξη είτε ανυπαρξία
Κάθισα και το ανέλυσα το θέμα εδώ και πολύ καιρό και κατάλαβα ότι αυτό που με ενοχλεί στο θάνατο είναι η αδυναμία επικοινωνίας με τα πρόσωπα που έχουν πεθάνει. Σκέφτομαι αρκετές φορές ότι αυτές μπορεί να είναι οι τελευταίες μου στιγμές. Το μόνο που θα με στεναχωρήσει είναι το γεγονός ότι δεν θα ξαναεπικοινωνήσω με τους ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω μου.
<για μενα καποιος που τον απασχολει ο θανατος ειναι ο ηδη πεθαμενος... η μαγκια για μενα ειναι να περιφρονεις τον θανατο ακομα κι αν εχεις αδικο.
ναι, θα πεθανω μια μερα, αυτο δεν σημαινει οτι θα ορισω τη ζωη μου στην αναμονη του θανατου μου, ουτε οτι θα φροντισω να τα ζησω ολα πριν πεθανω. θα πεθανω ζωντανος. και μπορει να πεθανω πριν τελειωσει η ζωη μου, αλλα ειναι πολυ αδικο και πολυ προσβλητικο για μενα και καποιον ζωντανο γενικοτερα να τελειωσει η ζωη του πολυ πριν πεθανει...>
Κατά τη γνώμη μου πεθαμένος είναι αυτός που "επιβιώνει" και γενικά δεν "ψάχνεται" στη ζωή του. Το να ζεις την κάθε σου στιγμή και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τους γύρω σου είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιφρονείς το θάνατο και συμφωνώ μαζί σου, αυτό είναι μαγκιά. Δεν ζούμε για τον θάνατο (γιατί τότε γινόμαστε μίζεροι), αλλά δεν πρέπει κιόλας να τον ξεχνάμε (γιατί τότε γινόμαστε ηλίθιοι). Οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν σε κάποιους τομείς επειδή ακριβώς νοιάζοταν για την υστεροφημία τους και όχι απλά για την καλοπέρασή τους.
Προσωπικά σκέφτομαι ότι η ζωή μου τώρα δεν είναι κάτι δεδομένο, οπότε πρέπει να τη χρησιμοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο. Γελάω, κλαίω, επικοινωνώ, χαλαρώνω, αγχώνομαι και τη ΝΙΩΘΩ. Τώρα το τι θα κάνω μετά το θάνατο, είναι άλλο θέμα. Όσο είμαι ζωντανή όμως θα προσπαθώ να τη νιώθω αυτή την έρμη τη ζωή και δεν θα την αφήσω να περνά από μπροστά μου.
Αυτά. Συγγνώμη για την έκταση του μνμ, αλλά ένιωθα την ανάγκη να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου.
Υ.Γ. Όσο για τη στιγμή του θανάτου υπάρχουν μαρτυρίες από διαφορετικούς ανθρώπους και από διάφορα μέρη της γης, άσχετοι μεταξύ τους, με διαφορετική προσωπικότητα και κουλτούρα και από διάφορες χρονικές περιόδους. Εμένα πάντως με βάζει σε σκέψεις το γεγονός ότι όλες αυτές οι μαρτυρίες μοιάζουν μεταξύ τους... :-\ :-\ :-\
-
1) Τον σκεφτομαι αρκετα συχνα
2) Καθολου!!! Αν ειναι να ερθει ας ερθει. Εγω κοιταω απλα να απολαμβανω καθε στιγμη που περναει...
3) Οπως ειπε και ο red mosquito οπως ειναι πριν τη γενηση σου δηλαδη σαν να μην υπαρχεις. Γενικα δεν πιστευω στη μεταθανατον ζωη
-
Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει σκεφτεί το θάνατο. Είναι ασυμβίβαστο με την ανθρώπινη φύση κάτι τέτοιο απο τη στιγμή που απο την ώρα της γέννησής μας γνωρίζουμε ότι κάποτε αυτός ο κύκλος θα κλείσει (το αν θα ανοίξει άλλος είναι διαφορετική συζήτηση).
Η σκέψη του θανάτου δεν αποδεικνύει ούτε ''ζωντανούς'' ούτε ''πεθαμένους'' υποδηλώνει ανθρώπινη και φυσιολογική ροή νοητικής διαδικασίας.
Σκεπτόμενη τα αγαπημένα μου πρόσωπα και ιδιαίτερα την κόρη μου τρομάζω στην ιδέα του θανάτου (όπως και όλες οι μαμάδες). Τρομάζω όμως πολύ περισσότερο όταν έρχονται αντιμέτωποί του άνθρωποι που λατρεύω.....Ίσως αυτό είναι και το μόνο γεγονός που με καθιστά ολοκληρωτικά ανίσχυρη και μπορεί να με εξοντώσει....
Δεν πιστεύω πάντα στη μετά θάνατον ζωή, αυτό εξαρτάται απο τις συναισθηματικές διαθέσεις μου(όπως έχω πει και στο αντίστοιχο θέμα) , πιστεύω όμως πως τα πρόσωπα που αγαπάμε και φεύγουν απο αυτό που εμείς ονομάζουμε ζωή μπορούν να ζουν τόσο έντονα μέσα μας που τελικά το μόνο που λείπει είναι η αίσθηση της αφής σα τρυφερό χάδι στην ψυχή μας......
-
Πριν δυο ημερες εφυγε απο την ζωη ενα συγγενικο μου προσωπο.Η αληθεια ειναι οτι δεν τον γνωριζα αρκετα και ετσι δεν με πονεσε.Αλλωστε ειχε ζησει την ζωη του οπως ηθελε...Εφυγε στα 67 του χρονια απο τον καρκινο..
Αυτο που θελω να σας ρωτησω ειναι εσεις πως αντιμετωπιζετε εναν θανατο δικου σας ανθρωπου,αγαπητου ή μη?Πιστευετε οτι πρεπει να στεναχωριομαστε γι αυτο το προσωπο?Προσωπικα πιστευω πως εκει που πανε θα ειναι πολυ καλυτερα απο οτι ειναι εδω, χωρις τιποτα να τους απασχολει...Αλλωστε, εμεις που μενουμε εδω κατω ισως να εχουμε κατι ακομα να δωσουμε ενω εκεινοι οτι ειχαν να κανουν το εκαναν,ολοκληρωσαν τον κυκλο τους...Πειτε μου την γνωμη σας για αυτο το θεμα...
-
Ωραίο θέμα...Βασικά Πιστέυω ότι ο θάνατος είναι απλά κάτι πρακτικό και αναποφευκτο. Έχω συμφιλιωθεί αρκετά με την ιδέα μπορω να πώ...Το ότι σου μένει μία πίκρα και ένας πόνος με το γεγονός του θανάτου σε κάποιο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο είναι κάτι το φυσιολογικό. Αλλιώς θα ήσουν αναίσθητος η αδύνατος να κατανοήσεις τί έχει συμβεί. Αυτό είναι αρκετά συχνό, ειδικά σε φίλους.Εγώ πχ έχω χάσει αρκετούς φίλους αλλά και συγγενέις. Για μερικούς το έχω πάρει απόφαση. Για άλλους δεν έχω κατασταλάξει ακόμα.με ακούς;;;δεν έχω κατασταλάξει ακόμα...Λες και εξαρτάται από μένα...Περιμένω να τους δώ ξανα όταν θα γυρίσω σπίτι μου...Όσον αφορά το ότι θα είναι καλύτερα εκεί...δεν ξέρω, το ταξίδι είναι που μετράει όπως είπε και ο ποιητής. Και δεν μιλάμε για αιτία αυτοκτονίας, αυτό είναι άλλο καπέλο...Και Νομίζω ότι όλοι έχουν κάτι να δώσουν με τον τρόπο τους, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο δεν μπορείς να ξέρεις. Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...
-
Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...
Συμφωνώ
Έχω χάσει κι εγώ δύο αγαπημένους μου ανθρώπους.Όταν το έμαθα και στις δυο περιπτώσεις ήμουν έξω απο το σπίτι μου.Η αντίδραση μου δεν μπορώ να πώ οτι ήταν η καλύτερη.Δεν έκλαψα εκείνη την ώρα,ούτε στην κηδεία.Δεν μπορώ να πώ όμως όμως οτι δεν αγαπούσα τον παππού μου και τη γιαγιά μου!
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το έκανα αυτό... :-\
-
Καλα τα λεει για μια ακομα φορα ο Αρκας
Πατερας σπουργιτης:Φοβομαστε το θανατο γιατι δεν ξερουμε τιποτα γι αυτον
Υιος:Βλακεις! τοτε κι εγω θα πρεπε να φοβαμαι τον Γερασιμο Σπανοδημητρη
Πατερας: Ποιος ειναι αυτος;
Υιος:Ιδεα δεν εχω
-
Toν Οκτώβριου του 1993 ήρθα για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμέτωπη με τον θάνατο.Επρόκειτο για άνθρωπο μέσα από την οικογένειά μου και με πόνεσε πολύ.
Λίγους μήνες μετά ,και συγκεκριμένα το Μάιο του 1994 ήρθε ο θάνατος και χτύπησε την πόρτα για δεύτερη φορά.Στον πόνο προστέθηκε αυτή τη φορά και η αδικία γιατί επρόκειτο για ένα παιδάκι μόλις 4 ετών.Περίπου 2 χρόνια μετά έρχεται και η τρίτη είδηση θανάτου ,πάλι μέσα από την οικογένεια.Πλέον το έχεις συνηθίσει και ο πόνος ενώ είναι ο ίδιος ,φαίνεται να μην υπάρχει. Τα τρία αυτά άτομα που έφυγαν από την ζωή μου ήταν ο παππούς μου και η γιαγιά μου που με μεγάλωσαν (69 χρονών και οι δύο όταν πέθαναν)και η ανηψιά μου.Τα συγκεκριμένα άτομα τα υπεραγαπούσα ...ίσως και περισσότερο από τους ίδιους μου τους γονείς ...πώς το αντιμετώπισα και πώς το αντιμετωπίζω ακόμη και σήμερα ?Δεν αποδέχομαι πως έχουν πεθάνει ! Σκέφτομαι πως υπάρχουν κάπου και απλά δεν έχω επαφή μαζί τους.Έτσι ξεγελάω τον ίδιο μου τον εαυτό...Νιώθω όμως πως ποτέ δεν θα μπορέσω να συμβιβαστώ με την ιδέα του θανάτου ....και θεωρώ πως κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό (ανεξάρτητα από το τί ο/η ίδιος/α υποστηρίζει).
-
Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...
Συμφωνώ
Έχω χάσει κι εγώ δύο αγαπημένους μου ανθρώπους.Όταν το έμαθα και στις δυο περιπτώσεις ήμουν έξω απο το σπίτι μου.Η αντίδραση μου δεν μπορώ να πώ οτι ήταν η καλύτερη.Δεν έκλαψα εκείνη την ώρα,ούτε στην κηδεία.Δεν μπορώ να πώ όμως όμως οτι δεν αγαπούσα τον παππού μου και τη γιαγιά μου!
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το έκανα αυτό... :-\
..περιπου στα ιδια..
πριν 2μιση χρονια πεθανε η προγιαγια μου..
ηταν πολύ κοντά μου ομως οταν πέθανε δεν έκλαψα καθόλου..
ήξερα οτι τους τελευτεους μηνες βασανιζώταν πολύ, και πιστεψά οτι τώρα θα ήταν καλύτερα.. και επίσης περιμένε και αυτη τον καιρό να ξανδεί τον αγαπημένο της άντρα που έχασε καμια 12ρια χρονια πριν..
το κλαμα εμενα μου ήρθε 2 χρονια μετα..πριν λιγες βδομάδες.. οταν συνηδητοποιήσα ποσο μου έλειψε, και πως δεν θα την ξαναδω.. :-\
-
O θανατος δεν αντιμετωπίζεται απλά συνηθίζεις στην ιδέα της απουσίας. Εχασα την μητέρα μου όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Δεν το συνειδητοποιήσα αμέσως. Εκλαιγα αλλα δεν ήξερα ακριβώς γιατί.Αργοτέρα αρχισε να μου λείπει αισθητα.
-
Αυτο που θελω να σας ρωτησω ειναι εσεις πως αντιμετωπιζετε εναν θανατο δικου σας ανθρωπου,αγαπητου ή μη?Πιστευετε οτι πρεπει να στεναχωριομαστε γι αυτο το προσωπο?
Δεν υπαρχει πρεπει ή δεν πρεπει σε αυτό το ζητημα....κανεις αυτο που αισθανεσαι....
Προσωπικα πιστευω πως εκει που πανε θα ειναι πολυ καλυτερα απο οτι ειναι εδω, χωρις τιποτα να τους απασχολει...Αλλωστε, εμεις που μενουμε εδω κατω ισως να εχουμε κατι ακομα να δωσουμε ενω εκεινοι οτι ειχαν να κανουν το εκαναν,ολοκληρωσαν τον κυκλο τους...
Δεν ξερουμε τι ειναι ή πως ειναι εκει που πανε (αν πανε καπου).
Οσον αφορα το τι εχει να δωσει ή δεν εχει να δωσει....θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω...ολοι εχουν τον ρολο τους αναμεσα μας...ενεργο ή λιγοτερο ενεργο...
Ολοι μπροστα στο θανατο ειναι ισοι.
Εγω προσωπικά τρεμω στην ιδεα του θανατου.Ανατριχιαζω στη σκεψη της απωλειας...
Πολλες φορες ευχηθηκα να πεθανω πριν απο τον αντρα μου και εννοειται πως θελω να με θαψουν τα παιδια μου....Αλλωστε αυτο ειναι το φυσιολογικο τα παιδια να θαβουν τους γονεις...
Θελω και το ευχομαι οταν ερθει εκεινη η ωρα,να εχω προλαβει να δω τα παιδια μου να μεγαλωνουν,να μοιραστω τις χαρες τους και τις λυπες τους,και να ειμαι σιγουρη οτι μπορουν να φροντιζουν μονοι πια τον εαυτο τους....
Πριν απο 7 περιπου χρονια εχασα τη γιαγια μου....δεν εχω καταφερει ακομη να αποδεχτω την απωλεια....
-
Κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει. Απλά συμβαίνει...
Συμφωνώ
Έχω χάσει κι εγώ δύο αγαπημένους μου ανθρώπους.Όταν το έμαθα και στις δυο περιπτώσεις ήμουν έξω απο το σπίτι μου.Η αντίδραση μου δεν μπορώ να πώ οτι ήταν η καλύτερη.Δεν έκλαψα εκείνη την ώρα,ούτε στην κηδεία.Δεν μπορώ να πώ όμως όμως οτι δεν αγαπούσα τον παππού μου και τη γιαγιά μου!
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί το έκανα αυτό... :-\
Κ εγω το ιδιο επαθα... στην κηδεια του παππου μου κ του θειου ουτε καν δακρυσα... Δεν σημαινε αυτο ομως ουτε δεν τους αγαπουσα!
-
Οταν ημουν 3 πεθανε η αδερφη μου....Μου αφησε ψυχολογικα απο οτι ξερω αλλα επειδη ημουν μικρος δε το θυμαμαι....Οταν ημουν 11 πεθανε ο παππους μου. Δε στενοχωρηθηκα καθολου.Δεν ειχαμε ιδιαιτερες σχεσεις και ειχε φερθει απαισια στην μητερα μου (κορη του). Στα 17 πεθανε ο πατερας μου απο καρκινο....Αυτος ο θανατος αλλαξε αρδην τη ζωη μου σε πολλα επιπεδα. Δεν το εχω ξεπερασει ακομα 4 χρονια μετα και νομιζω πως δεν θα το ξεπερασω στο αμεσο μελλον.
-
Μέχρι σήμερα έχω χάσει 7 ανθρώπους από το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον και 3 από το φιλικό. Ακόμη δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας... κάποια στιγμή ο πόνος περνάει και η απουσία συνηθίζεται, αλλά η ιδέα εξακολουθεί να μου φαίνεται παράλογη - ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς ότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει τίποτα μετά.
Έτσι, έχω εξοικειωθεί με την ιδέα ότι είμαστε περαστικοί, ότι είναι πολύ πιθανό να χάσω κι άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους και ξέρω ότι θα αντέξω να συνεχίσω να ζω (με την εξαίρεση ενός και μοναδικού ανθρώπου στη ζωή μου, του παιδιού μου, που αν πάθει κάτι θα φύγω και γω μαζί του)...
-
Ο μονος χαμενος απο την ιστορια του θανατου ειναι αυτος που πεθενει. Προσωπικα πιστευω οτι ο θανατος ειναι το σβησιμο του διακοπτη,μετα τιποτα.Οχι οτι αποκλειο τιν οπιαδιποτε εκδοχη αλλα δεν μπορω να ελπιζω σε τιποτα.
-
για πρώτη φορά έχασα καποιο που ήταν πολύ κοντά μου..
πέθανε ο παππούς μου σήμερα το πρωί..
την ώρα που το έμαθα ένοιωσα απιστευτο πόνο ο οποιος εχει περάσει και τώρα εχω ενα κόμπο στο στομάχι..
περιμένω λίγες ώρες μεχρι να το κατανοήσω πλήρως..
νομίζω δεν εχω πιστεψει ακομα τι έχει γίνει
:/
-
για πρώτη φορά έχασα καποιο που ήταν πολύ κοντά μου..
πέθανε ο παππούς μου σήμερα το πρωί..
την ώρα που το έμαθα ένοιωσα απιστευτο πόνο ο οποιος εχει περάσει και τώρα εχω ενα κόμπο στο στομάχι..
περιμένω λίγες ώρες μεχρι να το κατανοήσω πλήρως..
νομίζω δεν εχω πιστεψει ακομα τι έχει γίνει
:/
Ωπ! λυπάμαι....
-
Τι το ψαχνουμε...Ουτως η αλλως...To Live is to Die....
-
1)Σε σπανιες περιπτωσεις φορες
2)Δεν ξερω
3)Κενο
Πολυ θα ηθελα να πεθανω μια φορα για να δω πως ειναι και μετα απο κανα 5λεπτο φυσικα να ξαναζωντανεψω ;D ;D
-
ναι τον φοβάμαι.. φοβάμαι κι αλλά πράγματα γύρω απο το θέμα σου αλλά στο chat θα σου πω..
-
1ον πλέον όχι
2ον πλέον όχι
3ον με ένα κάμπριο μαύρο,μακριά μαλλιά και ροζ all starakia!!! :P ;D ;)
-
1) Nαι, τον σκεφτομαι. Όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς και πιο αυτοκαταστροφικός, πίστευα πως ο κόσμος δε με χωράει. Έτσι έβλεπα το θάνατο σα μια ελπιδα σωτηρίας μου, απ' τον "μάταιο τουτο κόσμο".
2) Όταν όμως μεγάλωσα (όσο πρόλαβα τουλαχιστον) και είδα δυο πράγματα παραπάνω, συμφιλιώθηκα μαζί του, κατάλαβα οτι, όταν είναι να γίνει θα γίνει, είτε το θέλω, είτε όχι. Έτσι δε τον φοβάμαι πια. Δε μπορώ με τιποτα όμως να συνηθίσω στην ιδέα του θανάτου δικών μου προσώπων. Κι η μοίρα μου με βάρεσε, εκει, που πόναγα πιο πολυ.
Πριν ενάμιση χρόνο (μόλις ειχα κλείσει τα 20) πέθανε ο πατέρας μου απο καρκίνο. Δεν εκλαψα εκεινη την ημερα (δε το λέω για να δείξω τον αντρισμό μου- δεν πιστεύω πως οι άντρες δεν κλαίνε), ενώ μπορούσα άνετα να ξεσπάσω. Απλα, το έβαλα πίσω στο μυαλό μου και προσπαθώ να το κρατήσω εκεί. Φυσικά και μου λειπει καθημερινά. Αλλά η ζωή μου άλλαξε και πρέπει να κολυμπήσω μόνος μου. Τα ζόρια όμως είναι όταν βλέπω δικά του πράγματα στο σπίτι, ακούω τα τραγούδια του...εκεί το "να κρατηθώ" είναι πολύ πάνω απο τη δύναμή μου.
3) Ο θάνατος για μένα δεν έχει ανθρώπινη μορφή. Δεν τον βλεπεις καν να ερχεται και να σου λεει: "Γεια, με λενε Χαρο". Μετα απο ώρες επι ωρών συζητησης, για το τι ειναι και τι ακολουθει το θανατο, ακρη δε βγηκε...ετσι η αποψη μου ειναι οτι ο θανατος ειναι η ενεργεια που πρεπει να δωσεις, γιατι ειναι απαραιτητη σε καποιο άλλο συστημα, ή στο ιδιο συστημα, αλλα σ' αλλο μερος. Το σώμα ειναι απλα ένα περιτυλιγμα της ενεργειας, που λεγεται ψυχη.
Για το πως μοιαζει, εχω ενα καλο παραδειγμα:
Αν ο θανατος ειναι, τελικα, αιωνιος υπνος κι αυτος που κοιμαται ειναι νευρικος, δεν ειναι σιγουρο, οτι θα ξυπναει πιο ευκολα απο εναν πραο άνθρωπο; Ο πράος θα κοιμηθεί χωρίς προβλημα. Ο νευρικός με το παραμικρο ξυπνάει. Χωρις να πολυπιστεύω σε θρησκείες, ετσι πιστεύω πως ειναι κι ο θάνατος. Όσο πιο πράος ειναι ο άνθρωπος που πεθαίνει, τόσο πιο γλυκά τον παίρνει ο "ύπνος".
-
κάποτε ο θάνατος ηταν μια ιδέα μακρυνη ξένη για μενα κατι που δεν θα συναντούσα κ δεν θα με αγγιζε ποτε...μετα έγινε μια ιδεα που ένταξει μωρε όλοι μια μερα θα πεθανουμε....όταν ηρθε όμως αυτη η μερα κ με άγγιξε δεν εφυγε κ ουτε προκειται ποτέ! Έχει την μορφη του πιο σκληρού πόνου κ τη γευση απο το πιο πικρο δακρυ...ερχεται χωρις να ρωτήσει κ μενει χωρίς την αδεια σου!!
-
Το εχω σκεφτει αρκετα το θεμα..γιατι τοσος ντορος?!Παραπονεθηκε κανεις οταν γεννηθηκε?η για το ποτε,που(οχι πως!)γεννηθηκε?ειναι η φυσικη ροη των πραγματων,συμβιβαζομαστε με την ανθρωπινη φυση μας και προχωραμε.Εμεις οι ανθρωποι,ξεχωριζουμε αναμεσα μας αλλους ανθρωπους(πχ τραγουδιστες)γιατι?Γιατι ειναι μοναδικοι,ειναι ελαχιστοι για μας,τετοιοι ανθρωποι δεν ξαναγεννιουνται λεμε..
Ο θανατος ειναι κατι που υπηρχε παντα και θα υπαρχει,δεν ειναι κατι το πρωτοτυπο,αλλα και παλι τον φοβομαστε και τον θεοποιουμε,ετσι πεφτουμε σε μια ακομη αντιφαση..
Anyway λιγη στωικοτητα δεν βλαπτει!Το περασμενο καλοκαιρι ειχαμε κλεισει με κατι παιδια για πτωση με αλεξιπτωτο,για μενα ηταν διπλη προκληση εφοσον εχω οικτρη υψοφοβια!Την υστατη στιγμη,σκεφτηκα και να γινω πιτσα δεν γα.....ται!και φουνταρα!Οπως καταλαβαινετε, ολα πηγαν καλα.
Το συμπερασμα μου ειναι οτι δεν πρεπει να ζουμε με τον φοβο του θανατου γιατι ουτως η αλλως θα ερθει,αλλα και φυσικα να μην τον προκαλουμε! ;D
''Εχοντας ως δρομο τον μη δρομο,εχοντας ως οριο το μη οριο''
JUN FAN
-
Αν και έχω σκεφτεί μερικές φορές το θάνατο, θα πω απλά (Βασιζόμενος στα λόγια του Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε μια καταπλήκτική ταινία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς που δυστυχώς δεν θυμάμαι τον τίτλο της!! >:() πως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ζουν για τα μικρά πράγματα της ζωής όπως η φιλία,η αγάπη,ο ανθρωπισμός!Τα θεωρούν όλα δεδομένα,ψάχνουν το νόημα της ζωής σε υλικά αντικείμενα και σε διαδικασίες εντυπωσιασμού (πως θα κυκλοφορίσω την πιο ωραία γκόμενα να πάθουν πλάκα οι φίλοι μου κ.λ.π.) και τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν!Έτσι δεν ζουν και μπαίνουν σε τέτοιες σκέψεις!Ήρθαμε σ αυτόν τον κόσμο και θα φύγουμε!Το που θα πάμε και αν θα πάμε κάπου είναι απλά σκέψεις χωρίς απάντηση!!!!Ζείστε το τώρα και μην σκάτε τόσο για το αύριο!!Η ταπεινή μου άποψη!!
-
Η ταινία λέγεται Ξυπνήματα και είναι ένα μάθημα για όλους μας!! :)
-
για μενα οποιος σκεφτεται το θανατο ειναι ηδη πεθαμενος...ετσι θα προτεινα να αφησουμε τον θανατο να μας περιμενει(και οχι να τον περιμενουμε)..και να μιλησουμε για τον ΖΩΝΤΑΝΟ ΘΑΝΑΤΟ(τον θανατο που προερχεται κατα την πτωση μας στο λακκο της καθημερινοτητας και της ρουτινας...τι λετε??
-
Εγώ μερικές φορές τον σκέφτομαι αλλά δεν τον φοβάμαι αν δεν είναι ανόδυνος.. Τώρα πως τον φαντάζομαι??? Λοιπόν πεθαίνεις κι απλώς χάνεσαι όπως όλοι οι οργανισμοί.. Τα στοιχεία σου θα επανέλθουν στη φύση κι η ψυχή σου θα ταξιδεύει στην αιωνιότητα(αυτή δεν μπορώ να την περιγράψω, ειναι σαν να μετράω ως το άπειρο δηλαδή αδύνατο αφού δεν έχει τέλος)!!!
-
Ζήσε μονάχα την στιγμή και άσε το μετά
ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά
-
Θα ηθελα να μεινω σε αυτο που ειπε ο φιλος kotsitos,εκει πιστευω βρισκεται η ουσια του θεματος..
Ολοι,λιγο η πολυ εχουμε την ρουτινα μας..δεν λεω οτι η ρουτινα ειναι κακη,ισα ισα ειναι αυτη που μας δινει ισως τις πραγματικες χαρες της ζωης..αλλα και αυτη οπως οτιδηποτε αλλο με μετρο..Το κακο ξεκινα απο το σημειο που δεν βρικεται η ρουτινα στα πλαισια της ζωης,αλλα η ζωη στα πλαισια της ρουτινας..
Οταν γινεται αυτο χανεται το νοημα υπαρξης του ανθρωπου..και περιμενει νεκρος τον θανατο,γιατι το να χασει ο ανθρωπος τον προορισμο του,το να μη μπορει(η και να μη θελει)να θεσει νεους στοχους ειναι αυτο που τον καθιστουν νεκρο...Αυτη ειναι παντως η αποψη μου..
-
1. Ναι δεν νομίζω ότι είναι κακό να τον σκέφτεσαι
2. Δεν τον πολυ φοβάμαι γιατί κάποια στιγμή θα έρθει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό οπότε ζεις το σήμερα και γι αύριο θα δείξει. Βασικά συμβιβάστικα με την ιδέα από το καλοκαίρι που πέθανε ο πατέρας του κολητού μου, που για μένα ήταν σα δεύτερη οικογένεια, χωρίς κανένα λόγο λόγο υψηλού πηρετού και σχετικά νεος.
3. Αμα είναι να ρθει ελπίζω με κάποιο ανόδηνο τρόπο. Τώρα πως θα είναι θα δείξει
-
Ναι ρε σεις, εντάξει, λέτε ότι ο θάνατος είναι κάτι φυσικό, που θα έρθει σε όλους μας. οκ, αλλά όταν έρχεται νωρίς, αυτό είναι κάτι που πονάει. στο θάνατο του παππού μου έκλαψα κανα μήνα, το θεώρησα όμως ως λύτρωση γι' αυτόν, μετά από τόσο πόνο. ήταν και 81 χρονών! Για το θάνατο ενός παλιού μου συμμαθητή όμως κλαίω μέχρι σήμερα, 2 χρόνια περίπου μετά. Ξαφνικός και άδικος ο χαμός του. Και κάτι ακόμα: οι περισσότεροι λένε "η ζωή συνεχίζεται". Για ρώτα όμως και την οικογένεια των νέων παιδιών που έφυγαν τόσο νωρίς και κυρίως άδικα από κοντά μας. Για αυτούς η ζωή έχει νόημα μόνο για χάρη των άλλων παιδιών τους.
Με τα παραπάνω, θέλω να πω ότι τσαντίζομαι που βλέπω τον κόσμο να ξεχνάει τόσο γρήγορα ακόμα και τους δικούς του ανθρώπους. Ναι μεν πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας με αισιοδοξία, αλλά ο πόνος, τα ερωτήματα πάντα μένουν...
-
Βασικά σε βρίσκω κάπως λάθος. Δεν λέω ναι πονάει άμα κάποιος χάσει το παιδί του ή ένα φίλο του σε μικρή ηλικία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάτσει και να τον κλέει μέχρι να πεθάνει κι αυτος. Για τους γονείς εν μέρη ίσως και να έχεις δίκιο γιατί για πολλούς τα παιδιά είναι η ζωή τους αλλά δεν σταματάει και η δική τους εκεί. Άμα πάλι το πρόσωπο είναι φιλικό τότε φυσικά και να τον κλάψεις φυσικά και να τον θυμάσαι όσο μπορείς και να μην τον ξεγράψεις από τη μνήμη σου αλλά δεν θα κάτσεις να πεθάνεις και εσύ για κάτι τέτοιο. Άμα σταματήσεις να ενδιαφέρεσαι για σένα τότε η ζωή κάποια στιγμή θα σταματήσει να ενδιαφέρεται και για σένα. Αυτό σημαίνει για μένα η ζωή συνεχίζεται ότι απλά δεν χριάζεται να το βάλεις κάτω.
-
ξαναδιάβασε λίγο τις τελευταίες γραμμές μου. δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε κάτι.
-
Δεν φοβάμαι τον θάνατο αυτό καθ'αυτό!!! Ίσως με φοβίζει λίγο ο τρόπος με τον οποίο θα έρθει!!!Δηλ. σε περίπτωση ατυχήματος με τρομάζει η πρόσκρουση,το χτύπημα και ο στιγμιαίος αλλά ακραίος πόνος!!!Δεν θα με πείραζε να "φύγω" ύσηχα και ωραία στον ύπνο μου!! :)Ούτε η ηλικία που αυτός θα έρθει με πολυπειράζει!Άλλωστε εγώ ευελπιστώ πως θα πάμε κάπου καλύτερα!!!Με νοιάζει ποιους θα αφήσω πίσω και σε τι κατάσταση!!!Όσο για το πως τον φαντάζομαι,.........δεν τον φαντάζομαι γιατί δεν πιστεύω ότι έχει υπόσταση!!!Είναι απλά το τέλος μιας ζωής!!!Δεν αντέχει άλλο ο οργανισμός μας!!!Αυτα περι θανάτου.Κάτι πιο χαρούμενο να συζητήσουμε υπάρχει?? ;D ;D
-
Δεν θα με πείραζε να "φύγω" ύσηχα και ωραία στον ύπνο μου!! :)
αχ...όλοι αυτό θα θέλαμε φίλες μου... 8)
-
Σκέφτομαι συχνά πολύ συχνά το θάνατο ,σαν κάτι το πολύ θετικό όμως, όταν είμαι χάλια ψυχολογικά! Δεν το φοβάμαι καθόλου ,αντίθετα, το θεωρώ λύτρωση και πέρασμα στην άλλη, την αληθινή ζωή της ψυχής που είναι αιώνια και χαρούμενη κατ'εμέ για μερικούς και μαρτυρική για άλλους.Τον φαντάζομαι σαν ένα ταξίδι που γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου σε μια άλλη διάσταση. Δεν μπορώ να διανοηθώ όμως το θάνατο κάποιου κοντινού μου προσώπου, είμαι τόσο ευαίσθητη που θα τρελαινόμουν!
-
Ο υπνος ειναι ενας μικρος θανατος, και ο θανατος ενας μεγαλος υπνος ( Πατερ Παϊσιος ) ;D Συμφωνω απολυτα
-
εκει που ειμαι εγω δεν ειναι ο θανατος, κι εκει που ειναι ο θανατος δεν ειμαι εγω.
Λουκρητιος.
εγω αντιλαμβανομαι τη ζωη μαλλον "οργανικα" οποτε και το θανατο σαν κατι φυσιολογικο , αναποφευκτο, δυσαρεστο μεν αλλα καθε στιγμη εχει τη μοιρα της και την τυχη της, οποτε δεν τον φοβαμαι. Αν φοβαμαι καποιου τον "προωρο" θανατο ειναι ο δικος μου, οχι απο εγωισμο,η ζωη αμφιβαλλω αν πρεπει να ειναι προτιμοτερη, αλλα μονο και μονο για τον πονο που θα προκαλεσει στην οικογενεια μου και δε θελω να βιωσουν κατι τετοιο.
-
Βασικά γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε.... Περισσότερο να φοβάστε να μην πεθάνετε!
Πέστε ότι κάποιος είναι αθάνατος. Είναι πρακτικά αδύνατο να μην πεθάνει από κατάθλιψη μετά από πάρα πάρα πολύ καιρό. Που το βασίζω αυτό? Δεν ξέρω αν εσείς το έχετε παρατηρήσει αλλά εγώ πιστεύω πως οι δυσάρεστες αναμνήσεις μένουν στη μνήμη του ανθρώπου και δεν ξεχνούνται τόσο εύκολα όσο οι ευχάριστες. Π.χ. η περυσινή χρονια για μένα ήταν τέλεια και βασικά κάπως εύκολη. Τώρα μου φαίνεται ότι πέρασε σαν σε μερικές βδομάδες. Αντίθετα, όταν πέθανε ο πατέρας μου αναπολώ κάθε στιγμή και μου ΄φαίνεται πως γινόταν πάρα πολύ καιρό και με πιάνει κατάθλιψη. Οι δυσάρεστες στιγμές μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Φανταστείτε μια ζωή φορτωμένη με τόσα βάσανα. Εγώ δε θα το άντεχα ψυχολογικά...
Death is a gift! Απλά δεχτείτε το!
-
Εμένα δεν με φοβίζει και τόσο ο θάνατος όταν έχει να κάνει με τον εαυτό μου.Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι το να χάσω αγαπημένα μου πρόσωπα-αυτό όυτε και στην ιδέα δεν το αντέχω...
-
Δε με νοιαζει. Η ζωη ειναι ωραια οσο κραταει, αλλα στο κατω κατω περαστικοι ειμαστε.. Και τωρα που λεει ο λογος να ρθει ο χαρος να με παρει θα παω χωρις κανενα προβλημα... Τα μονα που σκεφτομαι ειναι ολος αυτος ο οχλος που θα μαζευτει στην κηδεια μου, ολα αυτα τα δακρυα και το σπαραγμο που θα προκαλεσει η αναχωρηση μου, τη μοναξια που θα νιωθουν οι Ελληνιδες γυναικες απο τοτε και μετα, και εν τελει το πως θα συνεχισει η ανθρωποτητα χωρις εμενα.. Θα ελεγα παντως οτι η υπογραφη μου απανταει ακριβως στην ερωτηση...
-
Έβαλα αυτό το θέμα γιατί ήθελα να δω κατά πόσο σκεφτόμαστε τον Θάνατο. Θα σας κάνω μερικά ερωτήματα και θα ήθελα να μου απαντήσετε....
1ο Σκεφτόσαστε τον Θάνατο?
2ο Όταν τον σκεφτόσασται φοβάσται?
3ο Πως τον φαντάζεστε?
tssssssssssssssssssssssssssss orea erothsh! :o
1o) OXI 8a prepe?
2o) an simbei kati tetio pali OXI pio poli eimai periergi gia to ti 8a simbei meta apo aytos an pragmati iparxei meta8anatia zoi an kai pistevo pos einai mpourdes ::)
3o) na me skotonoun kai ayto pistevo pos 8a ginei... :-\
-
Δεν σκέφτομαι τον θάνατο, είμαι θανάσιμα κολλημένη με την ζωή ;)
Δεν φοβάμαι να πεθάνω , αν και δεν θα ήθελα να γίνει άμεσα και ξαφνικά . Έχω πράγματα που πρέπει να κάνω οπωσδήποτε και δεν θέλω να μου μείνουν απωθημένα για την επόμενη ζωή μου.
Ούτε καν φαντάζομαι τον τρόπο που θα γίνει.. είμαι πάντως υπέρ της ευθανασίας.
-
Oso apanthropo ki an akougete, den prokite na lipitho gia to thanato kanenos.
Me osa exw perasei mexri twra, den mou kanei kamia apolitws esthish.
Oso gia ton diko mou thanato, ton antimetopizw kinikotata.Mporei men na thelw na zhsw, alla otan erthei h ora na pethanw den prokite na lipithw apo auto.Oso paradokso ki an akougete, tha ithela na ksero mia mera prin to thanato mou oti tha prokite na paithanw.
Epishs tha hthela o thanatos mou na swsei th zwh (h tis zwes) kapiou alou, kai den prokite na distasw oute mia sthgmh na dwsw th zwh mou gia na swthei kapios allos anthropos.
To mono pou me fovizei einai o "atimotikos" thanatos, enw den me fovizei to an tha ponesw thn wra pou tha pethanw.
-
1o)Ναι πολλες φορες. :(
2ο)Οταν εχει να κανει με εμενα οχι.Οταν το σκεφτομαι για τα αγαπημενα μου προσωπα παρα πολυ.Φοβαμαι περισσοτερο τον ψυχικο πονο παρα τον σωματικο πονο. :-\
3ο)Δεν τον εχω φανταστει ποτε....ομως εχω αναρωτηθει πολλες φορες τι υπαρχει μετα απο αυτο.Θα προτιμουσα να πεθανω -χτυπα ξυλο- μια κ' εξω...Χωρις πολλα πολλα... :-[ :-[
-
Ο θανατος ειναι λυτρωση.
Καθηστε να φωναξω τον Λιαντινη να σας το εξηγησει καλυτερα.
-
1ο) Όχι, βρίσκομαι σε κατάσταση που νομίζω ότι είμαι αθάνατος (όπως οι πιο πολλοί στην ηλικία μου)
2ο) Νομίζω ότι βρίσκομαι πολύ μακρια, οπότε δεν το σκέφομαι σοβαρά, αρα δεν τίθεται θέμα φόβου προς το παρόν
3ο) Επιστημονικά αποδεδειγμένα εκείνη τη στιγμή νιώθεις το μεγαλύτερο πόνο που έχεις ποτέ νιώσει (εκτός αν είσαι σε κώμα), απο εκεί και πέρα δε ξέρω, πάντως γι' αυτό που είμαι σιγουρός έιναι ότι θα 'ναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει φανταστεί ή πιστεύει
-
Εγω θα σου πω ενα περιστατικο...
Οταν ημουν μικρη ειχα κατσει μερικές μέρες σπιτι επειδη φοβομουν οτι αν βγω απο το σπιτι κατι θα γινει και θα πεθανω!Αυτο το πίστυα επειδη ειδα μια ταινια που τρομοκρατηθηκα... Μετα το ξεπερασα! ;)
-
1) Μερικές φορές, ναι.
2) Πάρα πολύ, πιστεύω ότι μετά δεν υπάρχει τίποτα απολύτως και η σκέψη της ανυπαρξίας δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο.
3) Τίποτα, σε παίρνει ο ύπνος και τέλειωσε. Αν το καταλάβω δε ξερω αν θα φοβηθώ, αν θα στεναχωρηθώ ή αν θα νιώσω ανακούφιση, θα δείξει τότε αλλά δε θα το μάθει κανένας άλλος.
-
Ναι τον σκέφτομαι το θάνατο αλλα όχι συχνά.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο που έρχεται αλλα τον θάνατο που μπορώ να φέρω εγώ (τσιγάρο,αρκωτικα κτλ...)
Λοιπόν...η ζωή μας δεν είναι τπτ άλλο από έναν κύκλο.Έχει αρχή και τέλος. Ο θάνατος είναι το τέρμα.
Δεν φοβάμαι μην γεράσω αλλα θέλω να ζήσω και να δω τις ριτιδούλες μου και τα άσπρα μου μαλλάκια να εμφανίζονται.
Αυτά...
-
1) το σκέφτομαι συχνα,
2) ναι, φοβάμαι πολύ, και πιστεύω πως είναι ο αρχαιότερος και ο πιο παραδοσιακός τρόμος που αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωποι.
3) δεν μπορώ να τον φαντάζομαι, θα ήταν αυταπάτη ότι και να φανταζόμουν. πιστεύω πως είναι κάτι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, (μακάρι) - η μάλλον είναι κάτι κατανοητό που όμως έρχεται σε αντίθεση με όλο το είναι μας... βασικά - αν αργά ή γρίγορα πεθαίνουμε τότε γιατί να κάνουμε τόση φασαρία για την ζωή μας?.. γιατί να παλεύουμε, γιατί τα κωλοπτυχία, γιατί οι γωνείς να υδρώνουν για να κάνουν με την σειρά τους τα παιδιά και αυτούς ανθρώπους με τον ίδιο αρχέγονο φόβο του θανάτου μέσα στο μυαλό, τα ίδια ή και χειρότερα κόμπλεξ? γιατί η επιστήμη? ψάχνουμε απεγνοσμένα να βρούμε το αντίδοτο για τον θάνατο, για την απαράλλακτη ροή του χρόνου, να διατηρήσουμε την πιθανόν ψευδή ελπίδα ότι με τον θάνατο δεν έρχεται το τελειτικό τέλος, όχι τέλος παραμυθιού, αλλά το τέλος όλων, των πάντων.. κάπου είχα διαβάσει ότι μερικοί άνθρωποι πιστεύουν πως ο κόσμος στον οποίο ζούμε, το σύμπαν ολόκληρο, δεν είναι παρα μια αποτύπωση των σκέψεων που έχουμε ο καθένας μας στο κεφάλι - ποιός έλεγε ότι το σύμπαν συνωμοτεί προς την χάρη σου όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι? ποιός έλεγε για την θετική ενέργεια? όταν σκεφτόμαστε θετικά κάνουμε τον κόσμο μας θετικότερο?
όντως όπως κάποιος παρέθεσε παραπάνω μια έκφραση του Πλάτωνα για την φιλοσοφία.. καταλήγω στην άποψη πως η φιλοσοφία, αλλά και οι επιστήμες στοχεύουν στην λύση του μυστηρίου του θανάτου που (όπως τα πάντα γενικότερα στην ζωή) δεν είναι απαλλαγμένο από συμφέροντα - συμφέρει π.χ. να υπάρξει στο μέλλον καθαρή απόδειξη μεταθανάτιων εμπειριών για να συντηρείται η θρησκεία, και η γενικότερη παρούσα τάξη των πραγμάτων.. χμμμ... anyway.
το δικό μου συμπέρασμα - ο θάνατος είναι η κινητήρια δύναμη για την πρόοδο. η πρόοδος είναι η προσπάθεια φυγής του ανθρώπου από την μαύρη συνειδητοποίηση της μελλοντικής μη-ύπαρξης. πολλοί επιλέγουμε συνειδητά (χμ, μάλλον ασυνείδητα) να μην σκεφτόμαστε τον θάνατο, μετέχοντας σε αυτή την φυγή. και αν σας φαίνομαι τρομαχτικά απαισιόδοξος και αρνητικός, χμ, μπορεί να είναι όντως έτσι :) παλιά όμως πίστευα σε νεράιδες, και πιστεύω ακόμα την απλοική ιδέα πως με καλές σκέψεις και με χαμόγιελο το σύμπαν χαμογιελά και αυτό σε ΄σένα. έχω και εγώ δικές μου μικροάμυνες από το τελειότερο άγνωστο του θανάτου.
-
ποιος είπε πως η μόνη αλήθεια της ζωής ο θάνατος....;
-
Πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής...
Τρίτη πρωί. Μια κοπέλα 24 χρονών, σε πολύ καλή περίοδο της ζωής της, σηκώθηκε πήγε στη δουλειά της, σχόλασε, πήγε σπίτι της, έφαγε, ξεκουράστηκε, συνάντησε το αγόρι της κι έκλεισε τη μέρα της στην αγκαλιά του Μορφέα...
Τετάρτη πρωί. Η ίδια κοπέλα, σηκώνεται, ετοιμάζεται, πάει στη δουλειά της..όλα βαίνουν καλά και στις 3 το μεσημέρι απεβίωσε.. έτσι ξαφνικά..Φονιάς ένα μικρόβιο που κατέστρεψε τα πάντα μέσα της μέσα σε ένα 24ωρο...
...Απόδειξη του πόσο αναλώσιμοι -και αναντικατάστατοι- είμαστε...Και πως ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα.. όπως και η αγάπη (δυο έννοιες τόσο αντίθετες από φύσην!).
Ενστερνίζομαι τις απορίες του swel (2 post πιο κάτω)...ποιό το νόημα να παλεύουμε τόσο στη ζωή?
Δεν παύει όμως και ο αντίλογος: Πως αλλιώς να ζήσουμε? Δίχως σκοπό δε βρίσκουμε νόημα.. χάνουμε την ουσία και πέφτουμε σε αδράνεια... έτσι το πνεύμα ατροφεί και πεθαίνει... και όπως έχει ειπωθεί παλιότερα, καλύτερα ένα σώμα νεκρό παρά ένα ακρωτηριασμένο και νεκρό πνεύμα...
Όσο για τις μεταθανάτιες εμπειρίες ή ενδείξεις..έχω το εξής να πω:
Διδαχθήκαμε πως ο ανθρωπος έρχεται στη ζωή σαν tabula rasa (αγραφη πλάκα), δίχως γνώσεις, εμπειρίες...
Πως εξηγείται όμως το φαινόμενο του ενστίκτου? Πως γνωρίζουμε μέσα μας τι ειναι αυτό που πρέπει να κάνουμε ή οχι? Πως κάποια πράγματα μας είναι ήδη γνώριμα? Πως ξέρουμε τη χαρά και τη λύπη? Και γενικότερα, πως ΞΕΡΟΥΜΕ??
-
βασικά δεν απόρησα, πιο πολύ έθεσα μία ερώτηση που θα απασχολούσε πιο πολύ τον κόσμο εάν ήταν αποδεδειγμένο ότι είμαστε καθαρά βιολογικά όντα και η ζωή μετά τον θάνατο δεν υπάρχει..
προσωπικά πιστεύω πως η σκέψη για την ύπαρξη του θανάτου θα μπορούσε να μας κάνει πιο μετριόφρονους, πιο ειρηνικούς, ίσως και πιο αναίσθητους, ποιός ξέρει - μπορεί να επιρεάσει τον καθένα διαφορετικά..
απλώς, μερικές φορές μ'αρέσει να παίζω με ιδέες, και να φαντάζομαι πράγματα - και η μακάβρια σκέψη που μου έρχεται με αφορμή αυτή την συζήτηση είναι πως φτιάχνουμε την ζωή μας, ο καθένας διαφορετικά, αλλά με κόπο, - θα μπορούσαμε να μοιάζουμε με ψυχασθενείς που φαντάζονται ότι έχουν πολλά πράγματα να κάνουν, ότι έχουν ένα σκοπό.
μία φορά παλιά είχα δει μια γιαγιά που εφερνε μπροστά της ένα άδειο παιδικό καρότσι - μετά κατάλαβα πως το έφερνε απλώς για στήριγμα - αλλά εκείνη την στιγμή νόμιζα πως σκέφτεται μέσα της πως στο καρότσι υπάρχει το παιδί της, και το φροντίζει με το δικό της τρόπο. τωρα μόλις θυμήθηκα μία ιστορία - την πρώτη νομίζω - από το γαλάζιο βιβλίο του μυρηβήλη (σόρρυ που το γράφω λάθος) - που περιγράφει τον οίκο των τρελλών και μία ανάλογη ιστορία για μια μάνα που μιλάει με τα παιδιά της που δεν είναι στην ζωή. τελος πάντων.
συμμερίζομαι την ιδέα πως πρέπει να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε καθώς ζούμε - δεν σκέφτομαι τόσο απαισιόδοξα - απλώς μερικές φορές μου αρέσει να σκέφτομαι και αλλιώς, ίσως βγαίνει αρνητικό.
εξάλλου, και στην ζωή μου, και την ζωή των γύρω μου έχουν συμβεί διάφορα για τα οποία δεν έχω να δόσω κάποια εξήγηση, και μου αρέσει να σκέφτομαι πως οι εμπειρίες αυτές ήταν μεταφυσικές. μου αρέσει να σκέφτομαι πως στον κόσμο είμαστε όλοι ένα, μικρά κομματάκια σκεπτόμενης ενέργειας που αναπνέει, φτιάχνει τον καιρό, εμφανίζεται και εξαφανίζεται, μετατρέπεται από την μία μορφή στην άλλη, την μια αντικείμενο, την άλλη ζώο κατοικίδιο, σήμερα χώμα και αύριο βροχή. η ζωή όντως έτσι γίνεται όμορφη και ενδιαφέρουσα, σκέφτομαι όμως μερικές φορές ότι εσκεμμένα αποφεύγω κάποιες σκέψεις, και πιστεύω απαράλλακτα σε κάποιες άλλες.. ίσως έτσι να κάνουμε όλοι. απλά έχει πλάκα να βλέπεις τα πάντα από διαφορετικές γωνίες :)
There is a little place in a little room
where a little chap hides away amidst the gloom.
Tucks his little legs underneath a well-worn chair
plucks a piece of paper and attacks at his despair.
A stubby lead pencil scratches through the fears
of every little cruelness that reduces us to tears.
Sharp is the lead but will it penetrate
all the nooks and crannies that this world creates.
There is so little time for us to stop and look
as he places the cover upon his little book.
There will come a day when this little man will die
and they'll put him in a tiny hole undermeath the sky
His little lead pencel book and chair
will be placed inside a plastic bag and taken who knows where ...
Anne Clark - Short story (party mix)
-
κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μόνος του και φεύγει από αυτήν μόνος του..
όπως έχουμε συμφιλιωθεί με την γέννηση, έτσι οφείλουμε στη φύση μας να συμφιλιωθούμε και με το θάνατο...στο άγνωστο αφήνουμε τον τρόπο...
μαρφ...
-
που να ψοφισετε ολοι. ::) :P :P ;D ;D
(για να γινω συντονιστης του φορουμ)
-
Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον
-
1. Ελαχιστα
2. Καθολου
3. Οταν τον δω θα σου πω.(Αν κ νομιζω πως τον εχω δει.Ειναι κατι σαν μια γυναικα στο τιμονι)
Παντως σιγουρα υπαρχει κατι καλυτερο μετα απο αυτη τη ζωη.Δεν λεω κ αυτη ωραια ειναι (μεχρι στιγμης) αλλα νομιζω πως υπαρχει κατι ακομα καλυτερο.Γι'αυτο λοιπον ζω τη καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια(πολυ ΤV βλεπω τελευταια)
-
Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον
-
Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον
Ακούγεται ωραίο και έχω ακούσει πολλούς να το λένε αλλά αυτό που πάντα μου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσω είναι "Πώς είστε τόσο σίγουροι ότι τα πράγματα θα είναι έτσι;". Εννοώ κανείς άνθρωπος μέχρι στιγμής στην ιστορία δεν έχει ζήσει πάνω απο τα ανθρώπινα πλαίσια παρα ελάχιστα οπότε δε μπορούμε να ξέρουμε τη γνώμη του. Κατα τη γνώμη μου η πτώση του ανθρώπου αρχίζει όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποτε θα πεθάνει δλδ όταν περάσει η νιότη του γιατί τότε αρχίζει να νοσταλγεί ποσο ωραία ήταν όταν ήταν νέος και νόμιζε ότι τίποτα δεν τον απειλεί. Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος αλλά η ιδέα του που μας στερεί απο ένα σωρό απολαύσεις της ζωής, κυρίως από μια ηλικία και πάνω.
-
Ειναι κατι σαν μια γυναικα στο τιμονι
χαχαχα! μοπυ άρεσε αυτό! αλλά αφού λες σαν, θα μπορούσε να είναι ένας άντρας!!! :P
-
Όπως είχε πει και ο Επίκουρος ο θάνατος είναι απλά το τέλος των αισθήσεων.Φυσικά τον σκέφτομαι αλλά δεν τον φοβάμαι.Εκείνη την στιγμή δεν θα μπορείς να νιώσεις, να σκεφτείς, να καταλάβεις.Απλά κλείνει ένας κύκλος και ίσως ανοίγει ένας άλλος.Αυτό που φοβάμαι όμως είναι το να είμαι παρατηρητής αυτής της κατάστασης.Εννοώ να πεθάνει κάποιο οικείο μου πρόσωπο.Αυτό είναι το δύσκολο...
-
Ο Θανατος ειναι τοσο ωραιος οσο και η ζωη. Αν δεν υπηρχε ο θανατος δεν θα υπηρχε η ζωη. Ο Θαντος δινει μια ομορφια στη ζωη. Σκεφτειτε μια ζωη χωρις θανατο. Θα ηταν μια ανουσια μια βαρετη ζωη χωρις νοημα αφου θα καναμε τα παντα επ απειρον
Ακούγεται ωραίο και έχω ακούσει πολλούς να το λένε αλλά αυτό που πάντα μου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσω είναι "Πώς είστε τόσο σίγουροι ότι τα πράγματα θα είναι έτσι;". Εννοώ κανείς άνθρωπος μέχρι στιγμής στην ιστορία δεν έχει ζήσει πάνω απο τα ανθρώπινα πλαίσια παρα ελάχιστα οπότε δε μπορούμε να ξέρουμε τη γνώμη του. Κατα τη γνώμη μου η πτώση του ανθρώπου αρχίζει όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποτε θα πεθάνει δλδ όταν περάσει η νιότη του γιατί τότε αρχίζει να νοσταλγεί ποσο ωραία ήταν όταν ήταν νέος και νόμιζε ότι τίποτα δεν τον απειλεί. Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος αλλά η ιδέα του που μας στερεί απο ένα σωρό απολαύσεις της ζωής, κυρίως από μια ηλικία και πάνω.
Αυτο λεω. ΤΟ θεμα ειναι να μη σκεφτεσαι οτι θα παιθανεις και θα χασεις τις απολαυσεις τις ζωης. Πρεπει να σκεφτεσαι οτι οταν τελιεωνει κατι αρχιζει κατι αλλο. Δλδ αν μια ζωη δεν τελειωνε ποτε δεν θα αρχιζε ποτε κατι νεο. Ισως δεν θα αρχιζε ποτε μια νεα ζωη. Εχω δει πολλους μεγαλους ανθρωπους(90+) που μου λενε οτι εχουν βαρεθει τη ζωη. Πως ειναι ετοιμοι να πεθανουν να ξεκινησουν κατι νεο. Ο θανατος δεν ειναι μονο τελος. Ειναι παραλληλα και αρχη κατι νεου
-
Συμφωνω...Οι ανθρωποι αργουν να καταλαβουν ποσο σημαντικα ειναι αυτα που υπαρχουν για παντα...Ισως ο θανατος να ειναι ενας τροπος για να αναδειχθει η αξια της ζωης
-
1. αν και οχι τοσο συχνα, ναι τον σκεφτομαι
2. τον φοβαμαι, αλλα περισσοτερο φοβαμαι μηπως συμβει σ'αυτους που αγαπαω. δε θα το αντεχα..
3. δε ξερω.. δε το εχω σκεφτει..
-
1. ναι τον σκέφτομαι πολύ συχνά
2. δεν τον φοβάμαι επειδή η ζωή πονάει περισσότερο από τον θάνατο..Με τον θάνατο ο πόνος τελειώνει..
3. προτιμώ να μην τον φαντάζομαι ! γι αυτό ακριβώς δεν τον φοβάμαι..είναι όλα μια ιδέα μόνο. . . :)
-
''Πολυ δεν θελει για να δεις τον θανατο στ' αστεια
αυτο το τραινο φιλε μου μεγαλη ειναι ιστορια..''
Ειλικρινα εφτασα σε σημειο να τον βλεπω στ'αστεια...
-
Έβαλα αυτό το θέμα γιατί ήθελα να δω κατά πόσο σκεφτόμαστε τον Θάνατο. Θα σας κάνω μερικά ερωτήματα και θα ήθελα να μου απαντήσετε....
1ο Σκεφτόσαστε τον Θάνατο?
2ο Όταν τον σκεφτόσασται φοβάσται?
3ο Πως τον φαντάζεστε?
1ο)Δεν σκέφτομαι και τόσο συχνά τον θάνατο.
2ο)Δεν τον φοβάμαι, απλώς το μόνο που σκέφτομαι είναι οτι δεν θα ήθελα να μου συμβεί άμεσα γιατί πιστεύω οτι έχω πολλά πράγματα ακόμη να κάνω στη ζωή μου και θέλω να προλάβω.
3ο)Δεν φαντάζομαι κάτι συγκεκριμένο, δεν έχει νόημα για μένα να κάνω εικασίες για το πως μπορεί να είναι μετά τον θάνατο. Έτσι κι αλλιώς αυτό το μαθαίνει κανείς μόνο όταν πεθάνει...
-
Έβαλα αυτό το θέμα γιατί ήθελα να δω κατά πόσο σκεφτόμαστε τον Θάνατο. Θα σας κάνω μερικά ερωτήματα και θα ήθελα να μου απαντήσετε....
1ο Σκεφτόσαστε τον Θάνατο?
2ο Όταν τον σκεφτόσασται φοβάσται?
3ο Πως τον φαντάζεστε?
1)Τον σκέφτομαι αρκετά συχνά
2)Παλιά με έπιανε πανικός. Τώρα αν και συνεχίζω να φοβάμαι δεν πανικοβάλομαι. Το σκέφτομαι πιο χαλαρά. Σκέφτομαι δλδ ότι αυτό είναι το αναπόφευκτο τέλος και γι'αυτό προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή της ζωής και να σκέφτομαι πάνω στη ζωή κ όχι πάνω στο θάνατο
3)Το λέει κ η ίδια η λέξη. Ο θάνατος είναι το άκρος αντίετο από τη ζωή. Η απόλυτη ανυπαρξία, η απουσία λύπης, χαράς, ανακούφισης, κούρασης...
και...
4) στο θάνατό μου δεν θα ήθελα να μοιρολογάνε. Θα ήθελα να κάνουν γιορτές(όχι βέβαια λόγο χαράς που πέθανα, προσ Θεού) και να ροκανίζουν κοψίδια κ άλλα τέτοια...
-
loumini δε συμφωνω μαζι σου στο οτι ο θανατος ειναι το αντιθετο της ζωης.....
η ζωη ειναι ενας κυκλος,ενα διαλειμμα απο την ανυπαρξια
η ανυπαρξια ειναι κατι το απειρο οπως και το σκοταδι
η ζωη ομως ειναι κυκλος,δεν ειναι απειρη,αρα δεν ειναι αντιθετα ειναι απλως διαφορετικα ;)
οταν πεθανεις τελειωνει ο κυκλος σου και γυρνας εκει π ησουνα,στο τπτ δλδ,στο απειρο τπτ
αμα προσμονεις να γινει κατι οταν πεθανεις ειναι σαν να πιεζεις τον εαυτο σου να μαθει τι ησουν πριν γεννηθεις,αφου παλι στο ιδιο σημειο θα βρισκεσαι.(ο κυκλος αρχιζει και τελειωνει στο ιδιο σημειο)
-
Don't be afraid of your freedom ...
-
Φιλε μου, το οτι εχεις ως αβαταρ τον πανισχυρο Kenny McCormick τα λεει ολα!
1)Συχνα (βασανα βλεπεις..)
2)Φοβαμαι να πεθανω πριν κανω αυτα που θελω. Δηλαδη οχι φοβαμαι, απλα θα απογοητευτω κ θα ξενερωσω αν πεθανω προωρα ;D
3)Δν ξερω, δεν ειναι δυνατον να μαθω, οποτε δεν ασχολουμαι για την ωρα.
Και ενα τελευταιο μονο για σενα:
"mnmnnnm mn m nmnm!"
-
Πόσο μ'αρεσει όταν τέτοια παλιά θεματάκια έρχονται ξανά στην επιφάνεια!
Ας απαντήσω κι εγώ λοιπόν!
1.)Δε σκέφτομαι και πολύ συχνά το θάνατο για να είμαι ειλικρινης! Αν το σκεφτόμουν...θα ήμουν πιο ευτυχισμένη με τις μικρές απολαύσεις και ηδονές των αισθησεών μου και θα έδινα περισσότερη βαρύτητα σ'αυτές.
2.)Ναι, το φοβάμαι. Το φοβάμαι γιατί παρόλο που υπάρχει από τότε που υπάρχει και η ζωή, η ύπαρξη, ο θάνατος είναι πάντα καινός!Είναι απλώς η μη ύπαρξη! Πως είναι όμως η μη ύπαρξη, οεό;;;; Αν υπήρχε ένας σύγχρονος Ηρώς να πήγαινε ως τον άλλο κόσμο και να ξαναγύριζε να μας πει, καλά θα'ταν!
3.)Πως το φαντάζομαι;Από βιολογική άποψη είναι πολύ απλά τα πραγματα...φανταζομαι το σώμα μου να γίνεται τροφή για τα σκουλίκια που το ίδιο γέννησε σαπίζοντας. Όπως το σαράκι που "γεννα" το ξύλο ένα πράγμα...Η ενέργεια λοιπόν που έχω μέσα μου να μεταφέρεται από 'μενα στα σκουλικάκια κλπ κλπ κλπ, τηρώντας έτσι το γνωστό νόμο της φυσικής κατα τον οποιό η ενέργεια ποτέ δε χάνεται ούτε μειώνεται, ούτε αυξανεται μόνο μεταφέρεται απ'το ένα σώμα στο άλλο...
Από οποιαδήποτε άλλη άποψη....θα κλέψω δυο λόγια απ'το βιβλίο "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια" του Γκάαρντερ..."...Πως μπορούμε να ξέρουμε αν και για τις ψυχές μας δεν υπάρχει ένα "νέο πεδίο δράσης"; Δε το πιστευω, αλήθεια, δε το πιστευω. Αλλά το όνειρο του απίθανου έχει δική του ονομασία. Το αποκαλούμε ελπίδα."
Αυτάάάάάά!
Ψέματα!Έχω κάτι ακόμα να πω....
1. "Όποιος θάνατο φοβάται θα τον κουβαλά στους ώμους..."
και
2. "Λένε πως αν κανείς πεθαίνει, κρυφά χαμογελά..κάτι θα βλέπει, κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά..."
Τάδε έφη Θανάσης!
Τα σχόλια δικά σας..
-
Θέλω
Απλά
Να
Αγγίξω
Την
Ουράνια
Σιωπή
Obviously,I don't fear him..Why should I?
I think of him very often..It's the second way of redemption for me..
-
Ειναι οι καργιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες!!Σορρυ δν κρατηθηκα ;D
-
εγώ λέω πως όποιος φοβάται να πεθάνει φοβάται να ζήσει...
ο θάνατος είναι η ολοκλήρωση μας... γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε.. πιο φυσικό είναι να φοβάσαι το αύριο πάρα να φοβάσαι τον θάνατο που είναι κάτι σίγουρο και οτι κ να κάνεις δεν μπορείς να το αποφύγεις...