βασικά δεν απόρησα, πιο πολύ έθεσα μία ερώτηση που θα απασχολούσε πιο πολύ τον κόσμο εάν ήταν αποδεδειγμένο ότι είμαστε καθαρά βιολογικά όντα και η ζωή μετά τον θάνατο δεν υπάρχει..
προσωπικά πιστεύω πως η σκέψη για την ύπαρξη του θανάτου θα μπορούσε να μας κάνει πιο μετριόφρονους, πιο ειρηνικούς, ίσως και πιο αναίσθητους, ποιός ξέρει - μπορεί να επιρεάσει τον καθένα διαφορετικά..
απλώς, μερικές φορές μ'αρέσει να παίζω με ιδέες, και να φαντάζομαι πράγματα - και η μακάβρια σκέψη που μου έρχεται με αφορμή αυτή την συζήτηση είναι πως φτιάχνουμε την ζωή μας, ο καθένας διαφορετικά, αλλά με κόπο, - θα μπορούσαμε να μοιάζουμε με ψυχασθενείς που φαντάζονται ότι έχουν πολλά πράγματα να κάνουν, ότι έχουν ένα σκοπό.
μία φορά παλιά είχα δει μια γιαγιά που εφερνε μπροστά της ένα άδειο παιδικό καρότσι - μετά κατάλαβα πως το έφερνε απλώς για στήριγμα - αλλά εκείνη την στιγμή νόμιζα πως σκέφτεται μέσα της πως στο καρότσι υπάρχει το παιδί της, και το φροντίζει με το δικό της τρόπο. τωρα μόλις θυμήθηκα μία ιστορία - την πρώτη νομίζω - από το γαλάζιο βιβλίο του μυρηβήλη (σόρρυ που το γράφω λάθος) - που περιγράφει τον οίκο των τρελλών και μία ανάλογη ιστορία για μια μάνα που μιλάει με τα παιδιά της που δεν είναι στην ζωή. τελος πάντων.
συμμερίζομαι την ιδέα πως πρέπει να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε καθώς ζούμε - δεν σκέφτομαι τόσο απαισιόδοξα - απλώς μερικές φορές μου αρέσει να σκέφτομαι και αλλιώς, ίσως βγαίνει αρνητικό.
εξάλλου, και στην ζωή μου, και την ζωή των γύρω μου έχουν συμβεί διάφορα για τα οποία δεν έχω να δόσω κάποια εξήγηση, και μου αρέσει να σκέφτομαι πως οι εμπειρίες αυτές ήταν μεταφυσικές. μου αρέσει να σκέφτομαι πως στον κόσμο είμαστε όλοι ένα, μικρά κομματάκια σκεπτόμενης ενέργειας που αναπνέει, φτιάχνει τον καιρό, εμφανίζεται και εξαφανίζεται, μετατρέπεται από την μία μορφή στην άλλη, την μια αντικείμενο, την άλλη ζώο κατοικίδιο, σήμερα χώμα και αύριο βροχή. η ζωή όντως έτσι γίνεται όμορφη και ενδιαφέρουσα, σκέφτομαι όμως μερικές φορές ότι εσκεμμένα αποφεύγω κάποιες σκέψεις, και πιστεύω απαράλλακτα σε κάποιες άλλες.. ίσως έτσι να κάνουμε όλοι. απλά έχει πλάκα να βλέπεις τα πάντα από διαφορετικές γωνίες
There is a little place in a little room
where a little chap hides away amidst the gloom.
Tucks his little legs underneath a well-worn chair
plucks a piece of paper and attacks at his despair.
A stubby lead pencil scratches through the fears
of every little cruelness that reduces us to tears.
Sharp is the lead but will it penetrate
all the nooks and crannies that this world creates.
There is so little time for us to stop and look
as he places the cover upon his little book.
There will come a day when this little man will die
and they'll put him in a tiny hole undermeath the sky
His little lead pencel book and chair
will be placed inside a plastic bag and taken who knows where ...
Anne Clark - Short story (party mix)
