2
« στις: 25/08/07, 03:14 »
Τα λόγια και οι μουσικές του Νικόλα Άσιμου παλεύουν και σήμερα λυσσασμένα με το χρόνο. Τα πιο πολλά τραγούδια του ασφυκτιούν, ακόμη, στις παράνομες κασέτες. Τα πεζά του, οι θεατρικές του απόπειρες, οι μπροσούρες του, οι λίγες παραστάσεις του που κινηματογραφήθηκαν παραμένουν terra incognita για το ευρύ κοινό. Κι όσο περνάει ο καιρός, η εικόνα του ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα στη γελοιότητα και την ιδιοφυΐα. Μια φορά κι έναν καιρό στην Κοζάνη, μετά στη Θεσσαλονίκη, τελικώς στην Πλατεία Εξαρχείων, ένα μελαγχολικό παιδί της μεταπολίτευσης εξοργίστηκε. Κάλυψε τις αναπηρίες του με ένα μανδύα μέλανα και πορφυρό. Κι έγινε δύσκολος γρίφος γι’ αυτούς που μπερδεύουν το βασιλιά με το γελωτοποιό που φόρεσε την κορώνα. Χαοτικές αποστάσεις χωρίζουν όσους απλώς σιγοτραγουδάνε τον «Μπαγάσα» και το «Βενσερέμος» απ’ το ραδιόφωνο, με όσους τον έφτυναν αδίστακτα όσο ζούσε και τους άλλους που τον έκαναν σημαία τους – όχι πάντα χωρίς ιδιοτέλεια. Κάμποσες σκέψεις και πληροφορίες από μας, κάποιες πολύτιμες ανέκδοτες μέχρι σήμερα φωτογραφίες, μαζί με σκόρπιες όσο και δυσεύρετες λέξεις του αυτόχειρα καλλιτέχνη θα βρείτε σε τούτες τις σελίδες. Και σεβασμό για την αντιφατικότητά του. Και αγάπη. Όχι ασφαλώς, η τελευταία λέξη για τον Άσιμο δεν έχει ειπωθεί ακόμη…
Των Γιώργου Ι. Αλλαμανή & Οδυσσέα Ιωάννου