Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η υπόσχεση

« στις: 16/10/09, 18:41 »

Στο σπίτι δίπλα από τη θάλασσα, οι στιγμές πάγωναν κι αναζητούσαν λίγη ανέλπιστη παρηγοριά στο άκουσμα του αέρα. Σαν θάλασσες και ωκεανοί κυμάτιζαν στις ξεχασμένες όχθες του μυαλού μου και γεννούσαν εικόνες και λόγια. Τα λόγια που σου είχα πει. Αυτά που μου είχες πει. Αυτά που είχαμε μάθει απέξω να λέμε. Σαν βαρετό σενάριο μιας μοιρολατρικής παρωδίας, που έκρυβε όμως κάποιο νόημα.
   

   «Όταν αλλάξουν οι καιροί, θα γίνω ο ακοίμητος φρουρός σου. Ένας δορυφόρος που θα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και από σένα. Θα είμαι αυτό που βαρέθηκες να ψάχνεις. Θα γίνεις αυτό που βαρέθηκα να ψάχνω. Μια συμβατική καθημερινότητα απαλλαγμένη από μυστήρια. Η ζωή μου θα γίνει μια ταινία που θα έχει ένα τέλος».


   Μα τα λόγια χάνονται σαν φώτα που τρεμοσβήνουν. Μακάρι οι ζωές μας να έκρυβαν την φλόγα μιας υπόσχεσης. Μιας αμοιβαίας υπόσχεσης που άλλαζε τις ζωές μας καθώς βιωνόταν στης φαντασία μας. Αλλά έμεινε εκεί. Πίσω από τα τείχη του παραλογισμού μου. Μέσα στο κελί των φαντασιώσεων σου. Μια σκιά ανάμεσα στις δικές μας που περιμένει κάποιος να την δει. Κάποιος να προσέξει πως ο καιρός την σβήνει.


   Η υπόσχεση κυλάει σαν να χρωστάει κάτι στον καιρό. Σαν να ποθεί απραγματοποίητη να μείνει. Να μου θυμίζει τον αδύναμο εαυτό μου. Να σου θυμίζει ένα όνειρο που είχες από ανάγκη. Ένα ψέμα όμορφο και πιστευτό που περιφέρεται στο χρόνο. Ένα ψέμα που μας χρειάζεται σαν ζούμε μες το ψέμα.


   Στο σπίτι των αδίστακτων στιγμών, οι αναμνήσεις αντηχούσαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Θύμιζαν γλυκό κρασί που ξεδιψάει πικραμένο στόμα. Μόνο για λίγο. Όσο χρειάζεται μια ψευδαίσθηση ν’ ανθίσει. Να ξεγελάσει την μοίρα πως υπάρχει. Να μείνει παρακαταθήκη κι ευχή για την πορεία.

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΑΠΡΙΛΗΣ

« στις: 02/04/09, 14:44 »

Καλογραμένο και προσεγμένο αλλά δεν μπορώ να πω οτι με ξετρέλανε το νόημα του ποιήματος (προσωπική μου άποψη). Βέβαια μου άρεσε πολύ η ομοιοκαταληξία σου.

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΕ ΚΕΡΔΙΖΩ Η ΣΕ ΧΑΝΩ

« στις: 02/04/09, 14:35 »

Πολύ ωραίο στο σύνολο του αλλά ακόμα πιο ωραίο το τελευταίο τετράστιχο. πολύ δυνατό.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Καθημερινή ηθική ουτοπία

« στις: 01/04/09, 16:48 »

Βαρέθηκες να σε οδηγούν αόμματοι οραματιστές
και κόπιασες να αγανακτείς με ήπιους ακολουθητές.
Βαρέθηκες τη μέση οδό, βαρέθηκες και τα άκρα,
και τα βαθιά ερωτήματα που σου τρυπάν τη σάρκα.

Έπλασες την ελευθερία και έσβησες την αμαρτία,
δεν έχεις όσιο και ιερό μα σου έμεινε η λατρεία.
Δεν υπάρχει πλέον λόγος για να ζήσεις ηθικά
γι’ αυτό και υψώνεις δόγματα Μακιαβελικά.

Ταιριάζεις λάθος εποχές  σε λάθος παραστάσεις
και με χειμώνες απ’ το χτες μετράς τις αποστάσεις.
Δεν σου έχει μείνει άθικτη καμία παρωπίδα
και την απελπισία σου, αποκαλείς ελπίδα.

Όσο και αν προσπάθησες να ελέγξεις την ζωή σου
οι νέες προκλήσεις αύξησαν την συγκατάβαση σου.
Σιωπηρά συμφώνησες να ζεις με δανεικά
της εποχής που λοιδορείς σε όλους φανερά.

Ανέκαθεν σε τρόμαζαν τα βήματα πιο πέρα
και τους νεκρούς σου ήρωες ξεθάβεις κάθε μέρα.
Σε διευκολύνει να πατάς σε σκουριασμένες πλάτες
και την βολή σου άφησες να τρέφουν οι αυταπάτες.

Διεκδικείς ουτοπισμούς και προσδοκίες με μένος
μα στα εικονοστάσια σου μένεις φυλακισμένος.
Τους μπερδεμένους έφτασες να τους περνάς για μύστες
κι ελπίζεις να μην μολυνθείς, κλειστός σε πολεμίστρες.
 
Προσπάθησες να απαλλαγείς από ηλίθιες δυσκολίες
μα άλλους κατηγόρησες, για ανέκφραστές σου αμφιβολίες.
Κατέχεις ένα χιλιοστό απ’ την παγκόσμια σωφροσύνη
μα το κρατάς σ’ ένα κλουβί με απεριόριστη ευθύνη.

Προτίμα  βέβηλα ιερά για τα ανομήματά σου
και δώσε αέρα στις πληγές βαθιά ενδόμυχά σου.
Το μέλλον και το παρελθόν ενώνονται στο τώρα
και όχι σε αναχρονισμούς που φέρνει η κάθε μπόρα.

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Σε 4 Χρονους.

« στις: 25/03/09, 03:57 »

Μπράβο! πολύ δυνατές εικόνες αυτές που μεταφέρεις. Μου άρεσε πιο πολύ το τρίτο μέρος ''Χρονος Τριτος - Το Παιχνιδι των Σκιων''

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στον παράλληλο σου κόσμο

« στις: 25/03/09, 03:23 »

Χαίρομαι που σου άρεσε. Ευχαριστώ για το σχόλιο συμπατριώτισσα

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Περιγελώ της ζωής μου τα δρώμενα.

« στις: 25/03/09, 03:15 »

πολύ ωραίο. Ειδικά το δευτερο μισό μου άρεσε περισσότερο.

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: «Ξοδεμένες αντοχές»

« στις: 24/03/09, 02:53 »

Όμορφο σύντομο και περιεκτικό 

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στον παράλληλο σου κόσμο

« στις: 24/03/09, 00:14 »

Στον παράλληλο σου κόσμο
δεν ακούς αλαλαγμούς,
δεν απαιτούν υπακοή
και δεν ζητάς συμβιβασμούς.

Δεν σε υποτάσσει της πνοής
η ακούραστη συνήθεια
και δεν σε ελέγχει η κενή
της μοναξιάς κατήφεια.

Δεν σε γεμίζει η ανούσια
χαρά της απραγίας,
δεν σε κερδίζουν δειλινά
ρομαντικής ανίας.

Ούτε η καρδιά σου πια χτυπά
με τον ρυθμό που δίνεις.
Σε μια ζώνη φαντασίας
και αφθαρσίας θα μείνεις.

Κι είναι το τίμημα υψηλό
που φτάνει την ζωή σου,
και κλέβει περιθώρια
για την επιστροφή σου.

Η επιστροφή που θα χαθεί
εάν δεν την ζητήσεις
και την ζωή που αγαπάς,
ο ίδιος θα ηττήσεις.

Και δεν υπάρχουν φάρμακα
για την ανθούσα  νόσο,
μα ένας βίος ανθόσπαρτος
με κόστος όσο κι όσο.

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Υπέρβαση

« στις: 22/03/09, 23:03 »

Δεν σκαλίζω παρελθόντα, πρόβατα απολωλότα.
Οι συνήθειες κι οι αποφάσεις μας κινούν τα γεγονότα.
Τα χτεσινά είναι ακούσια και τα μελλούμενα αξημέρωτα.
Οι μοίρες μας κινούνται μες σε πλαίσια αστερέωτα.

Οι χροιές της ηθικής και τα όρια της λογικής, στενεύουν.
Οι αντοχές κι οι αντιστάσεις μας μοιάζουν να λιγοστεύουν.
Τι αντίδραση να φέρεις στο ήδη διαπραγμένο;
Πώς να κρυφτείς μες το κελί σ’ έχουνε κλεισμένο;

Κάποτε είχες το κλειδί μα ξέχασες που είναι απ’ τη βιασύνη.
Πράγματα αδιανόητα που γίναν αυτονόητα απ’ την ευθύνη.
Εικόνες μακρινές και άγνωστες σε εσένα για καιρό
γίναν ρουτίνα και ευκολία που κυλάει σαν νερό.

Δεν είναι πάντα αρνητικό να ζεις από το χτες σου.
Δεν είναι δα και αμαρτία να σε πονάνε οι πληγές σου.
Είναι το πλέον φυσικό να μας γεμίζουν οι χαρές.
Είναι γραπτό μέσα στης φύσης τις αδρές γραμμές.

Υπάρχει όμως κάτι που κανένας δεν θυμάται με τη μια.
Πάντα υπάρχει μια ελπίδα για την χαμένη σου ευτυχία.
Λιγάκι ασυνήθιστο μα χιλιοειπωμένο, σαν άπρακτη επανάληψη.
Ανθρώπινο και Θεϊκό ταυτόχρονα συναίσθημα -η υπέρβαση.