7
« στις: 11/12/06, 02:05 »
Δεν διάβασα τα παραπάνω πόστ, διέκρινα με μια φευγαλέα ματιά καποιες διαφωνίες, και η όποια προδιάθεσή μου να δω 2-3 απόψεις προσέκρουσε θανάσιμα στο φαίνεσθαι αυτών.
Η δική μου προσωπική άποψη, χωρίς να έχω ξανακούσει ποτέ ολόκληρο δίσκο του Στ. Κραουνάκη, ήταν οτι ο δίσκος παρουσιάζει με εκπληκτική ενότητα θεματική, καλλιτεχνική και μουσική, αυτό που η ταινία απέτυχε -για μένα- να μεταδώσει. Το τέλος της εποχής των εραστών, όπως θέλει να λέει ο Παναγιωτόπουλος. Εν αντιθέσει με την ταινία, ο δίσκος, με ταξίδεψε. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να μουρμουρίζει το 'Πετάω', και η κινηματογραφική του δύναμη, πιστέυω πως είναι πολύ μεγάλη.
Με λίγα λόγια, τα τραγούδια αυτά, με αυτή τη σειρά, είναι ικανά όχι απλά να πλαισιώνουν εικόνα και συναισθήματα, αλλά να τα δημιουργούν.