Πόσο μ'αρεσει όταν τέτοια παλιά θεματάκια έρχονται ξανά στην επιφάνεια!
Ας απαντήσω κι εγώ λοιπόν!
1.)Δε σκέφτομαι και πολύ συχνά το θάνατο για να είμαι ειλικρινης! Αν το σκεφτόμουν...θα ήμουν πιο ευτυχισμένη με τις μικρές απολαύσεις και ηδονές των αισθησεών μου και θα έδινα περισσότερη βαρύτητα σ'αυτές.
2.)Ναι, το φοβάμαι. Το φοβάμαι γιατί παρόλο που υπάρχει από τότε που υπάρχει και η ζωή, η ύπαρξη, ο θάνατος είναι πάντα καινός!Είναι απλώς η μη ύπαρξη! Πως είναι όμως η μη ύπαρξη, οεό;;;; Αν υπήρχε ένας σύγχρονος Ηρώς να πήγαινε ως τον άλλο κόσμο και να ξαναγύριζε να μας πει, καλά θα'ταν!
3.)Πως το φαντάζομαι;Από βιολογική άποψη είναι πολύ απλά τα πραγματα...φανταζομαι το σώμα μου να γίνεται τροφή για τα σκουλίκια που το ίδιο γέννησε σαπίζοντας. Όπως το σαράκι που "γεννα" το ξύλο ένα πράγμα...Η ενέργεια λοιπόν που έχω μέσα μου να μεταφέρεται από 'μενα στα σκουλικάκια κλπ κλπ κλπ, τηρώντας έτσι το γνωστό νόμο της φυσικής κατα τον οποιό η ενέργεια ποτέ δε χάνεται ούτε μειώνεται, ούτε αυξανεται μόνο μεταφέρεται απ'το ένα σώμα στο άλλο...
Από οποιαδήποτε άλλη άποψη....θα κλέψω δυο λόγια απ'το βιβλίο "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια" του Γκάαρντερ..."...Πως μπορούμε να ξέρουμε αν και για τις ψυχές μας δεν υπάρχει ένα "νέο πεδίο δράσης"; Δε το πιστευω, αλήθεια, δε το πιστευω. Αλλά το όνειρο του απίθανου έχει δική του ονομασία. Το αποκαλούμε ελπίδα."
Αυτάάάάάά!
Ψέματα!Έχω κάτι ακόμα να πω....
1. "Όποιος θάνατο φοβάται θα τον κουβαλά στους ώμους..."
και
2. "Λένε πως αν κανείς πεθαίνει, κρυφά χαμογελά..κάτι θα βλέπει, κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά..."
Τάδε έφη Θανάσης!
Τα σχόλια δικά σας..
