Παππούκα, το είπα το κάτι. Λέγεται προσωπική δράση. Πολύ προσωπική δράση. Ελπίζω δε, αυτός που θα αναλάβει αυτή τη προσωπική δράση, να γνωρίζει και πως να δράσει. Όπως δηλαδή διαπιστώσαμε και παραπάνω, είτε γονείς είτε καθηγητές, να ξέρουν και να γνωρίζουν.
Δεν μου λέει κάτι ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων. Δεν τον έχω σε εκτίμηση τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων γιατί γνωρίζω αρκετά από πολλά σχολεία. Τέλος είναι ένα μικρό μέρος κάθε σχολείου.
Εγώ ξέρεις μόνο τι εκτιμώ ? Να έρθει ο διπλανός και ο παραδιπλανός γείτονας μου, να έρθει ο διπλανός και παραδιπλανός συνάνθρωπός μου, είτε είμαι στη γειτονιά μου, είστε είμαι σε άλλη γειτονιά, είτε είμαι σε άλλο νομό, είτε είμαι σε άλλο νησί είτε οπουδήποτε βρεθώ και να μου μιλήσει σωστά, για εκείνον, για το παιδί του, για τους τρόπους για τη συμπεριφορά του για το σεβασμό του για όλα όλα αυτά που δεν χρειάζεται να κάνω μία λίστα με 5 εκατομύρια νόμους και εντολές, αλλά πολύ απλά, ο άλλος λέει το σωστό και πράττει το σωστό. Αυτό λοιπόν το σωστό που λέει και πράττει ο γονιός να αφιερώνει χρόνο να το μεταφέρει και στα παιδιά του. Από εκεί και πέρα ας βρει ακόμη περισσότερο χρόνο να μελετήσει για να διδάξει κιόλας ο ίδιος κάποια πράγματα στα παιδιά του.
Με λίγα λόγια χρησιμοποιείται μία τακτική του στυλ, έαν μου πει ο άλλος να πάω να πνιγώ ή να πάω να πνίξω, εγώ είτε θα πάω να πνιγώ είτε θα πάω να πνίξω, επειδή μου το είπε το υπουργείο παιδείας, ή μου το είπε ο εργοδότης μου ή μου το είπε ο δάσκαλος του παιδιού μου, είτε δε ξέρω γω τι. Δηλαδή έλεος. Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του και την κοινωνία μέσα στα μάτια, να δει την αλήθεια και από εκεί και πέρα ας αναφέρει στο παιδί του, εγώ τόσο φαντασιώνομαι τόσο ονειρεύομαι και τόσο λειτουργώ βάση πραγματικότητας. Μη το φορτώνουμε το παιδί με ένα κάρο φαντασιώσεις.
Τέλος παππού, εγω τα συγκεκριμένα, τα θεωρώ τόσο συγκεκριμένα, που θα πρέπει να πιάσει κάποιος τον κάθε άνθρωπο και να δει που ακριβώς χάνει αέρα. Το φοβερό είναι όταν πιάσεις το διπλανό σου και το πεις ρε φίλε, σε είδα να κλέβεις. Θα σου πει, είτε ότι δεν κλέβει, είτε ότι αυτό κάνουνε όλοι, είτε έχω αναγκαστεί να κλέβω γιατί ας πούμε δεν βρίσκω δουλειά. Δεν υπάρχει κάποιος να πει. Εγώ μια ζωή θα κλέβω τέλος, έτσι είναι η ζωή. Είτε εγώ δεν θα κλέψω ποτέ για να ζήσω κι ας ψοφήσω στην πείνα έτσι είναι η ζωή. Είναι οι περισσότεροι ότι να ναι. Και αυτό το ότι να ναί πάλι δεν το λένε. Άλλα λένε και άλλα κάνουνε.
Τώρα αν με ρωτάς, πως γίνεται εγώ να πω στον άλλο να μην κλέβει ακόμη και όταν βρεθεί σε ανάγκη(τις περισσότερες φορές η ανάγκη είναι πλασματική), δεν ξέρω τον τρόπο. Έαν εσύ τον ξέρεις πολύ ευχαρίστως να τον ακούσω.
Εγώ παππού το μόνο που έχω αντιληφθεί σαν άνθρωπος, είναι να μην μεγαλώσω τα παιδιά μου με Παραμύθες και να τα βγάλω έξω μια βόλτα μετά στο σφαγείο.
