Pink Floyd στο Ο.Α.Κ.Α. το 1989.
Ήμουν και εγώ εκεί…
Το οπτικό-ακουστικό show, μοναδικό για την εποχή του!…
Ο τετραφωνικός ήχος και η εικόνα κάτι ασύλληπτο για τα τότε δεδομένα!…
Και μέσα σε όλα αυτά, ένας νεαρός Βασίλης, μέσα στην πλατεία του Ο.Α.Κ.Α. ανακάλυπτε ότι αυτή είναι η μουσική που θέλει να ακούει, αυτή είναι η μουσική που τον εμπνέει, αυτή είναι η συνειδητή επιλογή του για τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων…
Δεν με πείραξε που οι δυνάμεις των Μ.Α.Τ.
(προσπαθώ να μην το πω αλλιώς –με την καθομιλουμένη- και μου κάνουν και πάλι παρατήρηση…)
Απέκλισαν τον Ηλεκτρικό…
Δεν με πείραξε που «κατέβηκα» από το Ο.Α.Κ.Α. στο Ψυχικό με τα πόδια…
Ένιωσα τόσο «γεμάτος» από αυτό που είχα δει, που είχα ακουσει, που δεν με ένοιαζε πια…
Έκτοτε «ήρθανε» πολλές άλλες συναυλίες στην ζωή μου…
Λίγες με λίγο καλύτερο ήχο… Πολλές με πολύ χειρότερο…
Αλλά αυτή η συναυλία έμεινε «καρφωμένη» στο μυαλό μου, «σημάδευσε» την «πορεία» μου…
Και ίσως «σημάδευσε» την συνειδητή «πορεία» της γενιάς μου που «κατέβηκε» με τα πόδια από το Ο.Α.Κ.Α. στην Αθήνα…
Και ήμασταν πάρα –μα πάρα- πολλοί…
Αυτά τα –ουκ- ολίγα…
Μετά τιμής, Spartan.
