Μελωδικότατο και Νοσταλγικότατο το ντύσιμο των στίχων! Βέβαια μιας και δεν έχω ασχοληθεί με τον Καρυωτάκη, δεν ξέρω κατά πόσο η μουσική δένει με το νόημα των στίχων! Έαν το καταλάβαινα όλο και κάτι θα μπορούσα να πω! Πάντως ακούγεται ενιαίο και ωραίο!
Η φυσαρμόνικα είναι αγαπημένο μουσικό όργανο και παρέα με την κλασσική, χαιδεύουνε την ψυχή! Το ξεκίνημα μοιάζει με κυματισμούς της θάλασσας και φαίνεται να κάνεις πολύ παρέα μαζί της! Όταν τυχαίνουνε ευκαιρίες ούτε και εγώ ξεκολλάω από δίπλα της!
Οι εικόνες βέβαια, για έναν άνθρωπο που είναι παιδί της πολής, αλλά τυχαίνει να αγαπά την φύση, είναι βάλσαμο αλλά και πικρία μαζί για όσα βλέπω καθημερινά στην τσιμεντοκαυσαριούπολη!
Έμαθα και ένα ακόμη ποίημα του Καρυωτάκη! Αφήνει τουλάχιστον σε μένα ένα κενό στο τέλος, η λέξη Θάνατος. Δεν ξέρω αν θέλει να δημιουργήσει μία αντίθεση, ή πολύ απλά να πει ότι μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει φυσικά και ο θάνατος και μάλιστα κατά κάποιο τρόπο φαίνεται να συμπνέει με όλα τα προηγούμενα, τόσο που να μην το ξεχωρίζεις, παρά μόνο το έντονο της λέξης!
Μιας και με την ευκαιρία, άκουσα μία απαγγελία της Κυριακής, αλλά και μια ακόμη μελοποίηση, για ποιο λόγο, μετέτρεψες το "σαν τραγουδάκι χαρωπό" σε "ένα τραγούδι χαρωπό" ?
Ψιλοπαίδεψα το μυαλό μου στην αρχή σε τι μου φέρνει η φωνή και τελικά το βρήκα!
Τύφλα να έχει ο Μπάσης!
Σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο αλλά και σε μια αυλή ενός εξοχικού με την ανάλογη γαλήνη, είναι ότι συμπληρώνει το κερασάκι στην τούρτα!
Σαν υπερβολή, μπορεί όμως και όχι, να μπλεχτείς σε ένα βρόγχο που να μην τελειώνει ποτέ.
Μπράβο Pimamie!
Ομορφιά!
