Electronic DreamScapes

[freemind]

Ενα πειραματικο ηλεκτρονικο κομματι, βασισμενο πανω στη φιλοσοφια των Tangerine Dream ( φιλοδοξες σκεψεις  ).

Η αυθεντικη εκδοση ειναι για 5.1, ομως λογω συμβατοτητας και μελλοντικης χρησης το εχω δουλεψει και σε στερεοφωνικη εκδοση. Ορισμενα σημεια δεν ειναι συμβατα με μονοφωνικα συστηματα, οποτε καλο ειναι ειτε να το ακουσετε με ακουστικα, ειτε με στερεοφωνικο συστημα, αλλιως θα εχετε προβλημα με τη φαση ορισμενων οργανων.

Επισης, επειδη αποτελει ενα non stop track με το προηγουμενο και το επομενο, ισως να φανει λιγο παραξενο το τελος, ομως θα αρκεστει επι του παροντος με ενα fade out.

Μπορειτε να το ακουσετε εδω: https://www.box.com/s/hxfyuzbojwlfnvfhy0wv

Ευχαριστω.

[Fourier]

Δυστυχώς, λόγω τεχνικών προβλημάτων, άκουσα το κομμάτι από κάτι speakers της πλάκας. Είναι όμως εμφανές ότι η παραγωγή είναι άψογη!

Η πρώτη μου σκέψη ακούγοντας το track ήταν ότι είναι πολύ "old school", κυρίως λόγω της χροιάς των ήχων (timbres) που έχεις επιλέξει, αλλά και ως σύνθεση. Google-άρωντας "tangerine dream" βλέπω ότι αυτός ήταν ο στόχος σου και, πράγματι, βγαίνει πολύ έντονα μία "new age" αίσθηση από το κομμάτι.

Οι μόνες παρατηρήσεις μου είναι καθαρά υποκειμενικές, πάνω στην σύνθεση. Για παράδειγμα, το βασικό riff (ostinato) ακούγεται ασταμάτητα σε όλη τη διάρκεια και ίσως κουράζει. Θα μπορούσε, π.χ., να σταματήσει εντελώς στο section του 3:30-4:00, που προετοιμάζει για την κορύφωση του κομματιού (την οποία θα αναφέρω στην συνέχεια ως"refrain").

Επίσης, μου φάνηκαν πολλά τα 3,5 λεπτά "προετοιμασίας για το refrain". Μιας και το refrain είναι το ίδιο σχετικά "προβλέψιμο", η μεγάλης διάρκεια προετοιμασία, που βασίζεται στην αποσπασματική παρουσίαση σχεδών όλων των στοιχείων του, ακούγεται "flat" και, επιπλέον, μειώνει το "impact" της εισόδου του ρεφραίν (οι solo φωνές και τα κρουστά που εμφανίζονται πρώτη φορά στο refrain κάνουν μεν αίσθηση αλλά είναι "λίγα" σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία που έχουν "προδωθεί"). Νομίζω πως η προετοιμασία θα μπορούσε να είναι μικρότερης διάρκειας ή/και περισσότερο διαφορετική από το refrain, π.χ., να παρουσιάζεται μόνο ένα μέρος του chord progression ή μόνο ένα μέρος του μελωδικού προφίλ του riff.

Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι οι παραπάνω συνθετικές επιλογές έγιναν σε διαφορετικά πλαίσια από αυτά που άκουσα εγώ το κομμάτι (δηλαδή, ως stand-alone σύνθεση που δεν έχει εσκεμμένες επιρροές από κάποιο στυλ με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί), οπότε και οι παραπάνω παρατηρήσεις μπορεί να μην είναι εύστοχες. Όπως και να έχει, πολλά μπράβο για το αποτέλεσμα!

[freemind]

Ευχαριστω πολυ για την εκτενη αναλυση Fourier.

Η αληθεια ειναι πως το συγκεκριμενο ειδος μουσικης εχει αλλαξει αρκετα απο το 1960-70 και μετα, οποτε αυτο που καποτε θεωρουταν μαγευτικο μονο στην ακροαση, τωρα ειναι τετριμενο κι ετοιμο προς αναλυση. 

Αρχικα ειχα ακριβως την ιδια εντυπωση, οταν καθισα να δουλεψω σε κατι "εκτος" των νερων και 3 δεκαετιες πισω ( με μια τεχνολογικη παρεμβαση του 5.1, αλλα σε τελειως πειραματικη διαθεση ). Μοτιβικα θεματα, βασισμενα σε appregiator, με βασικες αρμονιες κι εντονο αυτοσχεδιαστικο χαρακτηρα. Ποσο δυσκολο μπορει να ειναι κατι τετοιο; Απλως αποδομεις μια βασικη μελωδια, την τραβας μεχρι τα ακρα, επιλεγεις και 2-3 καλους ηχους και voila...

Λοιπον, δεν ειναι τοσο ευκολο ( τουλαχιστον για μενα ) να πετυχω κατι τετοιο: Klaus Schulze - Live 1977 (better image & sound)


Τα κομματια του Klaus δεν εχουν σκοπο να κανουν τη διαφορα απο μερος σε μερος, αλλα να αφησουν τον ακροατη να κανει τη μελωδια εικονες. Εξου και το μοτιβικο της μουσικης ιδιοσυγκρασιας του ( υπεροχος ανθρωπος by the way ), που κυριαρχησε και στους Tangerine.

Καταρχας, παντα υπαρχει η αναγκη λυσης, αλλαγης, διαφορας, κοκ κατι που δεν ειναι απαραιτητο σε αυτο το ειδος μουσικης. Εδω απαιτουνται 6 λεπτα καθαρου θεματος, με εναλλαγες πολλων ηλεκτρονικων "παιχνιδιων", ενα perfomance που αφορα περισσοτερο τον ακροατη, παρα τον δημιουργο/χειριστη!

Και μια ευχαριστια για την αναλυση με ενα "ποτ-πουρι" απο Tangerine 
Tangerine Dream - Live at Conventry Cathedral 1975 (2/2)

Συγχώνευση μηνυμάτων: 14/10/12, 20:04Παντως, ειχα μεγαλο προβλημα στο να δουλεψω απο 5.1 σε stereo. Αλλος κοσμος τελειως....:/

[Fourier]

Ευχαριστω πολυ για την εκτενη αναλυση Fourier.

Η αληθεια ειναι πως το συγκεκριμενο ειδος μουσικης εχει αλλαξει αρκετα απο το 1960-70 και μετα, οποτε αυτο που καποτε θεωρουταν μαγευτικο μονο στην ακροαση, τωρα ειναι τετριμενο κι ετοιμο προς αναλυση. 

Αρχικα ειχα ακριβως την ιδια εντυπωση, οταν καθισα να δουλεψω σε κατι "εκτος" των νερων και 3 δεκαετιες πισω ( με μια τεχνολογικη παρεμβαση του 5.1, αλλα σε τελειως πειραματικη διαθεση ). Μοτιβικα θεματα, βασισμενα σε appregiator, με βασικες αρμονιες κι εντονο αυτοσχεδιαστικο χαρακτηρα. Ποσο δυσκολο μπορει να ειναι κατι τετοιο; Απλως αποδομεις μια βασικη μελωδια, την τραβας μεχρι τα ακρα, επιλεγεις και 2-3 καλους ηχους και voila...

Κατάλαβες ΑΚΡΙΒΩΣ τι σκεφτόμουν! Πραγματικά, μου έρχονταν στο μυαλό χαρακτηρισμοί όπως "τετριμμένο", "εύκολο", "απλοικό". Πιθανόν να τους ανεφερα στο πρώτο post αν δεν ήξερα ότι απευθυνόμουν σε κάποιον που ξέρει τι κάνει και από τον οποίο έχω ακούσει συνθέσεις που μόνο έτσι δεν χαρακτηρίζονται. Ακόμα και για αυτά που σου έγραψα ήμουν επιφυλακτικός να τα αναφέρω, το έκανα ελπίζοντας σε μια κατατοπιστική απάντηση σαν αυτή που έγραψες!

Ακούγοντας τα links, αντιλαμβάνομαι τι προσπάθησες να κάνεις και νομίζω ότι το έχεις πλησιάσει αρκετά. Πράγματι, το πρώτο τρίλεπτο που "κατέκρινα" μου έβγαζε εξαρχής κάτι το αυτοσχεδιαστικό, μόνο που τώρα βλέπω ότι είναι μέρος της συγκεκριμένης συνθετικής νοοτροπίας και σίγουρα όχι κάτι το λάθος όπως θα ήταν αν η σύνθεση γινόταν στα "τυπικά" συνθετικά πλαίσια.

Προφανώς και τα σχόλια περί σύνθεσης του πρώτου μου post είναι άκυρα, μιας και προέρχονται από αυτιά που δεν γνωρίζουν το είδος. Νιώθω σαν αυτούς που εύκολα (κατα-)κρίνουν π.χ., την ατονική μουσική, χωρίς να έχουν αφιερώσει κάποιο χρόνο να την ακούσουν. Σίγουρα και εδώ μιλάμε για ένα ύφος που δεν απευθύνεται στον μέσο ακροατή και θέλει το χρόνο του για να αρχίσει να γίνεται προσιτό. Περιέργως, άκουσα και τα δύο links με άνεση, έως και ευχαρίστηση (σίγουρα πριν κάποια χρόνια δεν θα άντεχα πάνω από 1 λεπτό! ). Χαίρομαι που κατάλαβες το μέγεθος της άγνοιας μου και ευχαριστώ για τα διαφωτιστικα links.

Αφού το διευκρινίσαμε αυτό, να σε ρωτήσω: Η χρήση του 5.1 ήταν καθαρά για προσωπικό πειραματισμό, ή υπάρχει κάποιο ευρύτερο "κίνημα" παραγωγής μουσικής σε 5.1? Γνωρίζω ότι στην κλασσική υπάρχει αγορά για ηχογραφήσεις σε 5.1, αλλά υπάρχει (ή προωθείται) κάποιο αντίστοιχο "ρεύμα" και σε άλλα είδη μουσικής?

[freemind]

Καταρχας, για να ειμαι ξεκαθαρος, δεν υπαρχει θεμα αγνοιας απο την πλευρα σου! Πολυ καλα εκανες κι ανελυσες το κομματι ως ακροατης ( και παραπανω ), γιατι ενας απο τους λογους που δεν καταφερε η συγκεκριμενη ηλεκτρονικη μουσικη να μπει "δυναμικα" στο παιχνιδι ηταν αυτη η μανια των συνθετων της να πειραματιζονται ( εμενα δεν με πειραζει παντως...το LSD και το πειραμα ειναι οι πιο βασικες αξιες της μουσικης τους  )

Η ηλεκτρονικη μουσικη των 50-70s δεν περασε ποτε στο ευρυ κοινο ( με εξαιρεση καποιους αγριους λαους εκει στην Β.Ευρωπη  ) γιατι ηταν δυσπεπτη, οπως δυσπεπτο ηταν και το πλαισιο των συνθετων/εκτελεστων που την απαρτιζαν!
Και γιατι να ακουσουν ηλεκτρονικη μουσικη, οταν οι Beatles, οι Led Zeppelin, κλπ ηταν η mainstream σκηνη!

Ακριβως οπως ειπες με τους ατονιστες/σεραϊστες/θορυβιστες και λοιπους avant garde...( μπλιαχ/κατι λενε/θεοι αντιστοιχα ). Στην ουσια ειναι προπομποι για κατι μεγαλυτερο.

Πχ: Automat - (the) rise, (the) advance, (the) genus - Part I

Ενας δισκος απο τη κλασσικη ιταλικη ηλεκτρονικη σκηνη, που πηγε μεν "απατος", αλλα γραμμενος το 1978, πληρως ηλεκτρονικος, εχει μια προδιαθεση για τη italian disco σκηνη που θα ακολουθησει!

( βλεπε Moroder Giorgio Moroder - From Here To Eternity )


Ακομα και ο Jarre εχει εχει δισκους που δεν "ακουγονται" και δεν εγιναν ποτε γνωστοι στο ευρυ κοινο ( οπως το La Cage του 1971 που εχει καθαρα επιρροες απο τη γαλλικη ηλεκτρονικη σχολη ).

Οσον αφορα το 5.1, ειναι τελειως για προσωπικη "χρηση", εξου και η επιλογη του συγκεκριμενου ειδους μουσικης ( αρκετα ελευθερο ως προς το πως θα μιξαρεις ενα κομματι σε 5.1 ).

Απο 5.1 παραγωγες εχω ακουσει μονο του Mike Oldfield ( tubular Bells ) που δεν ειναι κατι τρομερο ( εως πειραματικα αποδεκτο ) και ορισμενα κλασσικα εργα, τα οποια απλως ειχαν στα πισω καναλια το βαθος της αιθουσας.

Δεν ειναι και τοσο αποδεκτο format για τις μουσικες παραγωγες ( εκτος εαν ειναι perfomance ), ομως λογω του κινηματογραφου, οι περισσοτεροι τεχνικοι ηχου πρεπει να ειδικευτουν και σε αυτο το ειδος!

[Fourier]

Ευχαριστώ freemind.

[freemind]

Εγω ευχαριστω που ανεκτηκες τη παρελθοντολαγνεια μου ( ακομα με τον IBM 486 ειμαι ).

[Καθόδιος (φλουτσ)]

Χαιρετώ. Το συνεχές μοτίβο το είδα απλά  σα background αυτοσχεδιασμού και επικεντρώνοντας σε αυτόν δε μου βγήκε καθόλου αίσθηση μονοτονίας. Συχνά παίζω κι εγώ (σόλο βύσμα) πάνω από μία μονότονη λούπα με τις ώρες άρα και δε μου ακούστηκε καθόλου ξένο. Φυσικά και μου άρεσε πού το κομμάτι!

[hot_sauce (φλουτσ)]

το κομμάτι είναι καταπληκτικό ως παραγωγή!
μου άρεσαν πολύ οι ήχοι!

αυτή η αίσθηση μονοτονίας δεν μου φάνηκε μιας και όλα τα κομμάτια του είδους τα αντιλαμβάνομαι σαν μια συνεχή ροή ιδεών (κάτι που μου πέρασε και το δικό σου free, μιμούμενος πολύ καλά τα πρότυπά σου) και λιγότερο σαν τα κλασσικά κομμάτια με κουπλέ, ρεφραίν κτλ

πολύ ωραίο, μπράβο!