Βαζοντας το καπελο του κριτικου κινηματογραφου... 
O εξπρεσιονισμος του σκηνοθετη συνδυαζομενος με το αβανταδορικο μονταζ, διαπρεπει αυτη την δημιουργια του καθαρου ελευθερου κινηματογραφου. Ενα νοθο παιδι της αντι-χολυγουντιανης οπτικης και της Σαουδαραβικης σχολης, το φιλμ αγγιζει ολα εκεινα τα σημεια που θα θελαμε να αγγιξουνε οι υπερ-παραγωγες του Μογγολικου κινηματογραφου. Οι πρωταγωνιστες δινουν ρεσιταλ ερμηνειας υποδυωμενοι τους μουσικους, ιδιαιτερη μηνεια θα πρεπει να γινει τον
Πελαργο ο οποιος δινει στον χαρακτηρα του ενα βαθος ψυχης. Ο
Arg0 ερμηνευει αψογα τον κατατονικο φωτογραφο (τρανο παραδειγμα της μεθοδου Ταρκοφσκι) και οι
Papajohnny και
Hagi ειναι σαφη παραδειγματα δραματικου ντουετου, τους οποιους ελπιζουμε να μην αγνοησει η επιτροπη οταν καταλξηει στην απονομη των φετινων Oscar. Τελος το soundtrack ειναι θεσπεσιο, τονιζει απολυτα την καταθεση ψυχης του δημιουργου καθως στο μεγαλειο της υποβοσκει μια ελαφρα υποψια θλιψης.



