Άκουσα κι εγώ πρόσφατα το δίσκο. Στην αρχή νόμιζα ότι έκανα ...λάθος εξώφυλλο και ονοματεπώνυμο. Γενικά, δε μου άρεσε. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους πειραματισμούς, ούτε είναι υποχρεωμένη να συμπορεύεται συνέχεια με τη Νικολακοπούλου και τον Αντύπα ή τον Κραουνάκη. Αλλά είναι από τους δίσκους για τους οποίους χαίρομαι που υπάρχει η δυνατότητα "προακρόασης" μέσω Διαδικτύου
. Και αυτό γιατί στα ραδιόφωνα πλασαρίστηκε ευρέως(ως "κράχτης" και "δόλωμα", προφανώς) το "Ο Αγγελός Μου", το οποίο σε προετοίμαζε για κάτι καινούριο και αξιοπρεπές. Η Αλκηστις επέλεξε να τραγουδήσει ποπ - καλά έκανε, αλλά με ενορχηστρώσεις που θυμίζουν κακέκτυπα των συγκροτημάτων που, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '90, αποτελούσαν τη λεγόμενη "Europop" ή "Eurodance" σκηνή(με την ευκαιρία, να..."καταγγείλω" τον ενορχηστρωτή για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στο "Συνάντησέ Με").
Ξεχώρισα τα: "Ο Αγγελος Μου", "Όλα Αυτά Που Φοβάμαι", "Χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ"(μάλλον το μόνο που θα αντέξει στο χρόνο) και "Προλαβαίνω"(ως μουσική-ερμηνεία, διότι ο στίχος είναι..."κραυγαλέα γυναικείος"). Θα μπορούσε βέβαια να έχει κάνει έναν δίσκο σε αυτό το κλίμα με έναν ή δύο συνθέτες, τη Μαρία Παπαδοπούλου και τον Στέφανο Κορκολή - αλλά δεν πιστεύω ότι μετράει η γνώμη των ταπεινών ακροατών...
Η φωνή της είναι στα καλύτερά της(και δεν δέιχνει να έχει την ανάγκη να "φωνάξει" πλέον).
