1) Nαι, τον σκεφτομαι. Όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς και πιο αυτοκαταστροφικός, πίστευα πως ο κόσμος δε με χωράει. Έτσι έβλεπα το θάνατο σα μια ελπιδα σωτηρίας μου, απ' τον "μάταιο τουτο κόσμο".
2) Όταν όμως μεγάλωσα (όσο πρόλαβα τουλαχιστον) και είδα δυο πράγματα παραπάνω, συμφιλιώθηκα μαζί του, κατάλαβα οτι, όταν είναι να γίνει θα γίνει, είτε το θέλω, είτε όχι. Έτσι δε τον φοβάμαι πια. Δε μπορώ με τιποτα όμως να συνηθίσω στην ιδέα του θανάτου δικών μου προσώπων. Κι η μοίρα μου με βάρεσε, εκει, που πόναγα πιο πολυ.
Πριν ενάμιση χρόνο (μόλις ειχα κλείσει τα 20) πέθανε ο πατέρας μου απο καρκίνο. Δεν εκλαψα εκεινη την ημερα (δε το λέω για να δείξω τον αντρισμό μου- δεν πιστεύω πως οι άντρες δεν κλαίνε), ενώ μπορούσα άνετα να ξεσπάσω. Απλα, το έβαλα πίσω στο μυαλό μου και προσπαθώ να το κρατήσω εκεί. Φυσικά και μου λειπει καθημερινά. Αλλά η ζωή μου άλλαξε και πρέπει να κολυμπήσω μόνος μου. Τα ζόρια όμως είναι όταν βλέπω δικά του πράγματα στο σπίτι, ακούω τα τραγούδια του...εκεί το "να κρατηθώ" είναι πολύ πάνω απο τη δύναμή μου.
3) Ο θάνατος για μένα δεν έχει ανθρώπινη μορφή. Δεν τον βλεπεις καν να ερχεται και να σου λεει: "Γεια, με λενε Χαρο". Μετα απο ώρες επι ωρών συζητησης, για το τι ειναι και τι ακολουθει το θανατο, ακρη δε βγηκε...ετσι η αποψη μου ειναι οτι ο θανατος ειναι η ενεργεια που πρεπει να δωσεις, γιατι ειναι απαραιτητη σε καποιο άλλο συστημα, ή στο ιδιο συστημα, αλλα σ' αλλο μερος. Το σώμα ειναι απλα ένα περιτυλιγμα της ενεργειας, που λεγεται ψυχη.
Για το πως μοιαζει, εχω ενα καλο παραδειγμα:
Αν ο θανατος ειναι, τελικα, αιωνιος υπνος κι αυτος που κοιμαται ειναι νευρικος, δεν ειναι σιγουρο, οτι θα ξυπναει πιο ευκολα απο εναν πραο άνθρωπο; Ο πράος θα κοιμηθεί χωρίς προβλημα. Ο νευρικός με το παραμικρο ξυπνάει. Χωρις να πολυπιστεύω σε θρησκείες, ετσι πιστεύω πως ειναι κι ο θάνατος. Όσο πιο πράος ειναι ο άνθρωπος που πεθαίνει, τόσο πιο γλυκά τον παίρνει ο "ύπνος".
