Αν το ποιημα ως λογοτεχνικη δημιουργια δεν (χρειαζεται να) συμβαζιδει με καποιους κανονες, τοτε τα παντα ειναι ποιημα: Οτιδηποτε διαβαζουμε, ενα πεζο, ενα μυθιστορημα, αυτο εδω το μυνημα...
Μα τι λες βρε Βασίλη;Μαλλον κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ ενω καταλαβαίνεις πολύ καλά.Λογοτεχνική αδεία θα κάνω κάποιες αλλαγες στο κειμενο του parpen για να σου δείξω κάτι.Παραθέτω πρωτα το δικό του:
Πήρα μολύβι να γράψω στο χαρτί δυο τρεις κουβέντες.
Σαν το μαχαίρι που βγαίνει απ’ την πληγή που μόλις έκανε.
Δεν είμαι ποιητής κι ούτε θα γίνω. Δεν προσπαθώ γι’ αυτό.
Την ευλογία της έμπνευσης ποτέ μου δεν την είχα.
Χιλιάδες τα όνειρα ετούτων των παιδιών , που χάθηκαν στις λάσπες.
Όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν , να χαρούν.
Τον έρωτα δεν πρόλαβαν να νοιώσουν.
Τι θέλαν να ρωτήσουν. Τι θέλαν να μάθουν. Τι θέλαν να πουν.
Μικρά τα παιδικά τους βήματα. Γρήγορος ο Θάνατος.
Τα πρόλαβε. Δεν πρόλαβαν…
Πείτε μου άνθρωποι εσείς στις προσευχές σας κάθε βράδυ τι ζητάτε.
Πείτε μου άνθρωποι εσείς στις προσευχές σας , σε ποιόν προσεύχεστε?
Άραγε απέμεινε θεός που μας ακούει ακόμα….
Aν δεν ήταν ποιημα (ασχέτως ειπαμε αν μας αρέσει ή οχι σαν ποιημα) θα ήταν ετσι:
Πηρα μολύβι για να γράψω δυο τρείς κουβέντες στο χαρτί που έχω μπροστά μου.Αυτές οι κουβέντες με πονούν οπως πονάει μια πληγή μαχαιρωμένη με το μαχαίρι,μολις να΄χει βγει.Δεν είμαι ποιητής ,ουτε θα γίνω και ουτε καν προσπαθώ για αυτό.Νομίζω πως δεν είχα ποτέ μου την ευλογία της εμπνευσης.
Τα ονειρα των παιδιών που χάθηκαν στις λάσπες, ήταν τόσα πολλά,ηταν χιλιάδες.
Ηταν ονειρα για οσα δεν πρόλαβαν να χαρουν,για οσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν.Ονειρα ακομα και για τον έρωτα που δεν πρόλαβαν να νοιώσουν.Αραγε,τι ήθελαν να ρωτήσουν,τι ηθελαν να μαθουν ,τι ηθελαν να πουν;Τα παιδικά τους βήματα ήταν μικρά και ο θάνατος ήταν γρηγορος για αυτά.Τα πρόλαβε δίχως αυτά να προλάβουν να κάνουν κάτι.
Ανθρωποι,τι ζητάτε κάθε βράδυ στις προσευχές σας;Σε ποιον προσεύχεστε ανθρωποι;Αραγε έχει απομείνει θεός που μας ακουει ακομα;Δεν υπάρχει διαφορά πιστεύεις,ειδικά στην αναγνωση;Προσπάθησε να κάνεις ανάγνωση και τα δυο και θα δεις τη διαφορά πρωτα στο ρυθμό της ανάσας καθως διαβάζεις,στο ρυθμο των παυσεων που χρειάζονται σε καποια σημεια και επειτα παρατήρησε τη διαφορά στον τροπο που ξεδιπλώνεται σε μορφή το κάθε κειμενο.
Πρωτα το ποιητικο και μετά το πεζο.Το πεζο για να μπορεσει να σταθεί πιο γερά,χρειάζεται περισσοτερα ρηματα και περισσοτερες προθέσεις,αλλά και επισης αλλαγη στη θέση καποιων λέξεων,πραγματα δηλαδη που δεν είναι απαραίτητα για το πρωτο κείμενο (το αρχικο),ετσι ωστε να μπορέσει να είναι περισσοτερο σαν αέρας στην αναγνωσή του παρά σαν ενα στερεο κατασκευασμα ,οπως συνηθως είναι ενα πεζο.
Περιληπτικά σου εντοπισα καποιες διαφορές,γιατι με τα οσα έγραψες τα εξισωνες ολα με μια περίεργη λογική.
Μπορεί το ποιημα του parpen να μην είναι τελειο ,αλλά εχει κάτι το ιδιαίτερο,ειδικά στην τοποθέτηση των λέξεων.Αυτο ομως απέχει πολύ απο το να το χαρακτηρίζουμε ως πεζό.
