Έχω μια απορία:
Αν το να γράφουμε ή να παίζουμε ένα τραγούδι μόνο με τα ακόρντα υποβιβάζει την τέχνη της κιθάρας και γενικά της μουσικής, μήπως υποβιβάζει κανείς ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ την γλώσσα όταν γράφει σκευτόμουνα (αντί σκεφτόμουνα), ύψηστη (αντί ύψιστη), καλλητέχνης (αντί καλλιτέχνης) και διάφορα τέτοια; Στο κάτω-κάτω, το να μπορεί κανείς να παίξει "ολοκληρωμένα μουσικά έργα" είναι κυρίως θέμα ταλέντου, γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι μουσικοί επαγγελματικού επιπέδου. Ενώ η σωστή χρήση της γλώσσας είναι κάπου υπόθεση όλων μας.
Αυτή βέβαια είναι προσωπική μου άποψη και δεν περιμένω ούτε απαιτώ να την υιοθετήσει κανείς. Όπως επίσης άποψή μου είναι και η εξής: Το να μην ξέρει κανείς ορθογραφία ή να μην χρησιμοποιεί σωστά τη γλώσσα δεν περιορίζει πάντα την ικανότητά του για επικοινωνία και σίγουρα δεν υποβιβάζει ολόκληρο το γλωσσικό οικοδόμημα και την αξία της γλώσσας. Κατά τον ίδιο τρόπο, το να παίζω εγώ μερικά κομμάτια στην κιθάρα μου με τα 4-5 ακόρντα που ξέρω, είτε για δική μου ευχαρίστηση, είτε για μια παρέα, δεν υποβιβάζει συλλογικά ολόκληρη τη μουσική τέχνη, ιστορία, παράδοση, ή όπως αλλιώς το αντιλαμβάνεται κανείς. Κι ας αστειεύομαι καμιά φορά λέγοντας ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα του Hendrix όταν παίζω το "Little wing".
ΥΓ: Να διευκρινίσω ότι τα παραπάνω είναι απλά σκέψεις, ίσως όχι επαρκώς επεξεργασμένες. Δεν επιδιώκω να προσβάλλω τον Melaggeus, γιατί πιστεύω ότι αυτά που λέει έχουν μεν κάποια βάση, αλλά ίσως σε πολύ διαφορετικό επίπεδο απ' αυτό στο οποίο κινείται ο ίδιος με τα επιχειρήματα που προβάλλει. Σε κάθε περίπτωση θα αποφύγω να εμπλακώ σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, όπως έκανα πρόσφατα, άν και διαπιστώνω ότι μάλλον είμαι πιο εριστικός από ότι πίστευα...
