Και μαθηματικά να το πάρεις, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά οι ίδιοι αγαπητέ μου φίλε...έχουν μεσολάβήσει κάποιες δεκαετίες απο τις Τρύπες και μετά. Μιλώντας για μένα μπορώ με ευθύτητα να σου πω (όπως το έκανα ήδη σε προηγούμενο post) πως όταν πρωτοβγήκαν τα Διάφανα έκανα το σταυρό μου που βρέθηκε ένα συγκρότημα που δεν αντέγραφε το μέσο όρο των rock συγκροτημάτων. Με τον ίδιο ενθουσιασμό είχα υποδεχτεί από τον πρώτο κι όλας δίσκο και τα Ξύλινα. Με κατανόηση υποδέχτηκα και την ανάγκη τους να το γυρίσουν σε πιο ηλεκτρονικές μορφές, θεωρόντας πως ένα συγκρότημα για να επιβιώσει καλλιτεχνικά οφείλει να κάνει ανοίγματα και να παίρνει ρίσκα, ειδικά αν τέτοια είναι η δημιουργική του ροπή. Τα ίδια μπορώ να πω τώρα και για τον Παυλίδη και τις πιο χαμηλότονες, προς το παρόν, και "ψαγμένες" αναζητήσεις του. Αυτά δεν τα καταθέτω για να σου αποδείξω την υπεροχή του αλάνθαστου μουσικού μου αισθητηρίου (αυτό μας έλειπε), αλλά για να σου διασαφηνήσω πως μολονότι θεωρώ την παρούσα φάση ένα τέλμα της ελληνόφωνης rock σκηνής, δεν ανήκω στους επικριτές των συγκροτημάτων που ανέφερες. Ας μην ακυρώνουμε λοιπόν εκ των προτέρων κάθε ένσταση ως εμπαθή στάση.
Υπαρχουν αξιολογα γκρουπ και σημερα και ισως αξιολογοτερα απο τους προηγουμενους απο πλευρας
εξελιξης.
Δεν αμφιβάλλω. Σίγουρα υπάρχει υλικό που περιμένει να βγει. Κι αυτό μας έλειπε, σε μια εποχή που οι δρόμοι προς την πληροφορία (έστω και τη συγκεχυμένη) έχουν γίνει λεωφόροι διά μέσου του Διαδικτύου κι όχι μόνο, να μην υπήρχε μεγαλύτερη εν δυνάμει εξέλιξη στον ήχο. Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τη δεδομένη στιγμή που μιλάμε μπορώ να σου απαριθμήσω δεκάδες συγκρότήματα με εντελώς παραπλήσιο ήχο, γνωστά στον πολύ κόσμο, που δεν εξέλιξαν ποτέ τον ήχο τους και παρέμειναν δέσμιοι των αναφορών τους;
Ολοι εχουν κατι να δωσουν και πολυ συντομα θα φανει αν αξιζουν.
Διαφωνώ πως έχουν όλοι κάτι να δώσουν και σε βρίσκω υπερβολικά αισιόδοξο σε αυτή σου την άποψη.
Η ελληνικη ροκ υπαρχει και ας θαβεται απο τις δισκογραφικες ή απο το ιδιο το κοινο του ελληνικου ροκ.
Η μεγαλύτερη σύγχυση στη rock σκηνή επήλθε, επιμένω σε αυτό, εκεί γύρω στα μέσα/τέλη των 90's, με το μεγάλο δισκογραφικό άνοιγμα σε κάθε κουτσό/στραβό που θεώρησε το rock τον Άγιο Παντελεήμονα της προσωπικής του μεγαλομανίας. Rock οι Τρύπες, rock οι Ψόφιοι Κοριοί, rock οι Ευοίν Ευάν, rock οι Χερουβείμ, rock οι Ονειροπαγίδα, rock κι οι Πράσσειν Άλογα. Πάρ' το ροκά και κούρευτον. Κι έτσι μέσα σε αυτό το κομφούζιο του τι εστί rock, έφτασε ακόμα κι η Βανδή να οικιοποιηθεί τον όρο και συγκροτήματα όπως οι Δυτικές Συνοικίες (με support το Βαλάντη
).
Θεωρώ πως το κοινό έχει πράγματι μερίδιο ευθύνης. Από τη μια γιατί αποθεώνει τον κάθε απίθανο τυπάκο, που επειδή κρατά ηλεκτρική και σκορπά 200 νότες το δευτερόλεπτο, την έχει δει κάπως, κι από την άλλη διότι δεν ψάχνεται, δεν ενημερώνεται, δεν απαιτεί και γενικώς δεν έχει παιδεία μουσική. Όσο για τις δισκογραφικές, μην ξεχνάς πως οι περισσότερες λειτουργούν ως απλές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Ρομαντικοί υπάρχουν ακόμα και συνεχίζουν. Δεν είναι όμως αυτές υποχρεωμένες να αναδεικνύουν και να προβάλλουν το σημαντικό καλλιτεχνικά, αλλά το οικονομικά, για τις ίδιες, επωφελές.
Ευθύνη όμως των συγκροτημάτων δεν υπάρχει? Ποιο το όραμα κι ο στόχος των περισσότέρων, αν όχι να δουν απλώς τη φάτσα τους να κοσμεί ένα εξώφυλλο για να ρίξουν καμιά γκομενίτσα και να πουλάνε μούρη δεξιά κι αριστερά (δεν μπαίνω καν στη συζήτηση των οικονομικών απολαβών)?
Και για να μπω και στην ουσία. Θεωρείς τυχαίο που η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή έχει να επιδείξει πολλαπλάσια μουσικά διαμάντια κι ανήσυχα καλλιτεχνικά πνεύματα σε σχέση με την ελληνόφωνη? Μήπως επειδή εκ των πραγμάτων έχουν και λίγο τις κεραίες τους εστιασμένες στη μουσική κοσμογονία που επικρατεί έξω από τα σύνορά μας? Το επιχείρημα πάλι που θέλει το rock ξένη για την ελληνική γλώσσα φόρμα που δένει καλύτερα με την αγγλικά, μολονότι έχει βάση, δεν εξηγεί γιατί ορισμένοι, όπως φερ' ειπείν οι Ονειροπαγίδα ή οι Ροδάμα, τα κατάφεραν περίφημα. Μήπως γιατί είχαν ακούσματα, όπως αποκάλυπταν στις συνεντεύξεις τους, και δεν έμεναν να κοιτάνε μονάχα εντός του μικρόκοσμού μας. Επέλεξαν να είναι δέκτες για να γίνουν πομποί κάποια στιγμή. Διότι μόνο στη μουσική λίγο πολύ το συναντάς αυτό το σύμπτωμα της άρνησης του καλλιτέχνη να έρθει σε επαφή με την τέχνη που τον περιβάλλει. Σα να έχεις ένα γιατρό που δεν εξετάζει τις εξελίξεις στον επιστημονικό του τομέα, λες κι όλα μένουν στάσιμα.
Coin , Ιντιοτεκ
H Plus(+)Rec έχει βγάλει ωραία πράγματα, αλλά και μούφες. Περιμένω να δω τους Ίντιοτεκ στην ολοκληρωμένη τους δουλειά για να τους κρίνω. Το ίδιο ισχύει και για τους Coin, για τους οποίους πέρα από το demo που έχουν βγάλει δε γνωρίζω αν έχουν δισκογραφική παρουσία. Αισιοδοξώ πάντως.
