Eιλικρινά, όταν δεν είμαι καλά δε μπορώ να ακούσω μουσική... Συνήθως πάω ένα περίπατο και μετά παίζω λίγο κιθάρα, καμία κλίμακα, καμία άσκηση, αλλά μουσική από άλλον δε μπορώ να ακούσω...
Πάντως έχω μια αστεία ιστορία πάνω σ' αυτό. Ένα βράδυ (μια φορά κι έναν καιρό που ήμουν ακόμη στην Ελλάδα) χτυπάει το τηλέφωνο στις 4 το πρωί και βγαίνει ο αδερφός μου και μου λέει "δεν ξέρω, έχω μία πολύ έντονη μελαγχολία θα έρθεις στο διαμέρισμά μου να μου κάνεις παρέα;"
Τέλος πάντων, με τα πολλά, σηκώνομαι, ντύνομαι με την τσίμπλα στο μάτι, παίρνω ένα ταξί, φτάνω στο διαμέρισμά του, ανοίγω με το αντικλείδι που μου είχε δώσει και μου έρχεται κατάμουτρα ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρο και μέσα στο μισοσκόταδο ακούγεται στο background "τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα..." από Αρβανιτάκη...
Έριξα τέτοιο γέλιο, που κι οαδερφός μου το έπιασε και πήγαμε μία γύρα Κρήνη στις 5 το πρωί, μας γύρισε σε τρελό κέφι... Δίδαγμα: αν είναι να ακούς τέτοιες πα**ριές όταν είσαι down μπορεί να σε γυρίσει σε απίστευτο γέλιο όταν σηκώσεις τον αδερφό σου χαράματα και σε βρει σε τέτοια σκηνή μιζέριας να μιξοκλαίγεσαι σα να είσαι σε σκηνή κωμωδίας από δεκαετία '80...
