Το φιλί γυαλί που ράγισε
Τ' ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
Και μετά η χαρά ναυάγησε
Σαν βυθός μαζί κι ορίζοντας.
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
Δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του,
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
Και μετά το Γεια μαρτύριο...
Στ' όνομά σου, Αναστασία,
Κρεμασμένα λες χίλια τάματα
Σαν πανάρχαιο φως μες στη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η Ζωή τρία γράμματα...
Το φιλί γυαλί που θάμπωσε
Στ' αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
Και μετά η φωνή δυνάμωσε
Το μαζί, το Ναι, τα βήματα.
Το γιατί χαρτί τετράγωνο
Με σβησμένα χρόνια περιθώρια,
Μου ζητάει η ψυχή σου όρια
Μα το χώμα υγρό κι άγονο...
Στ' όνομά σου, Αναστασία,
Κρεμασμένα λες χίλια τάματα
Σαν πανάρχαιο φως μες στη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η Ζωή τρία γράμματα...