...συνέχεια από το προηγούμενο μήνυμα:
Το τραγούδι χάνεται σιγά-σιγά από τα χείλη μας και γίνεται όλο και περισσότερο μαζικό εμπόρευμα. Παλιότερα οι άνθρωποι τραγουδούσαν και χόρευαν περισσότερο, όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν οι γονείς σας ή οι παππούδες σας. Και εγώ ο ίδιος θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, την εποχή των δίσκων 45 στροφών, από τα παράθυρα στα σπίτια ακουγόταν φωνές που τραγουδούσαν. Σήμερα, την εποχή των CD που δίνονται δωρεάν μαζί με τα περιοδικά, από τα ίδια παράθυρα ακούγονται μόνο σουξεδάκια. Το τραγούδι και ο χορός, βασικά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, χάνονται σιγά-σιγά από τα στόματα και τις καρδιές και γίνονται πλαστικό εμπόρευμα μιας χρήσης. Και όλη η ελληνική μουσική σιγά-σιγά εξαφανίζεται, τουλάχιστο στη μορφή που την ξέραμε για δεκαετίες. Την θέση της παίρνουν ποπ τραγουδάκια, κακά αντίγραφα αντίστοιχων ξένων επιτυχιών δύσης και ανατολής, με ελληνικό στίχο, έτοιμα για γρήγορη κατανάλωση.
Η μουσική φέρνει κοντά τους ανθρώπους, πέρα από εθνικότητες, γλώσσες και ιδεολογίες. Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, δεκάδες άτομα μη-ελληνικής καταγωγής από όλες τις γωνιές του κόσμου επισκέφτηκαν και επισκέπτονται αυτό το site, και έχουμε πάρει πολλά ευχαριστήρια mail, ακόμα και από την άλλη πλευρά του Αιγαίου! Το Internet φέρνει και αυτό τους ανθρώπους κοντά, εκμηδενίζοντας το χρόνο και τις αποστάσεις. Νοιώθω πάντοτε ένα περίεργο συναίσθημα όταν βλέπω άτομα από δύο και τρεις διαφορετικές ηπείρους να συνομιλούν στο chat για τον τελευταίο δίσκο κάποιου έλληνα καλλιτέχνη, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Και φυσικά, το πάντρεμα μουσικής και Internet συνδυάζει και τα δύο ατού μαζί.
Το site αυτό έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι μόνο οι τρεις ιδρυτές του. Έχει γίνει μια ζωντανή κοινότητα, στην οποία και οι ίδιοι οι επισκέπτες είναι ένα σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο τμήμα. Χαίρομαι, όταν βλέπω άτομα να γνωρίζονται και να γίνονται φίλοι μέσα από το kithara.gr. Επίσης χαίρομαι κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται στο site «μας», τις σελίδες «μας», την συλλογή «μας», πράγμα που δείχνει ότι δεν αισθάνεται σαν ξένος ή επισκέπτης αλλά σαν ένα ισότιμο μέλος της κοινότητας. Όπως ένας ραδιοφωνικός σταθμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ακροατές, έτσι και οι επισκέπτες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι όλων αυτών των σελίδων, της συλλογής και των συζητήσεων. Ας μην ξεχνάμε πως και όλα αυτά τα τραγούδια δεν θα ήταν τίποτα και θα είχαν προ πολλού ξεχαστεί στα ράφια κάποιου δισκοπωλείου, αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί που τα αγάπησαν, τα τραγούδησαν και τα διέδωσαν ο ένας στον άλλο.
Κάτι άλλο που αυτό το site προσπαθεί να δείξει, είναι ότι με μια μικρή συνεισφορά από τον καθένα, είτε με τη μορφή ενός τραγουδιού, μιας διόρθωσης, μιας πληροφορίας ή μιας γνώμης, μπορεί με τον καιρό να μαζευτεί ένας μικρός θησαυρός. Φτάνει μόνο, ο καθένας που παίρνει 10, 20, 50 ή 100, να είναι διατεθειμένος να προσφέρει και αυτός μόνο 1 από την πλευρά του. Αν π.χ. καθένας που έβρισκε ένα λάθος μάς το δήλωνε για να το διορθώσουμε, το site θα είχε πάψει προ πολλού να έχει λάθη.
Από την πλευρά μου μπορώ να πω ότι η όλη ενασχόληση μου με αυτό το site ξεκίνησε από ένα πείσμα και ένα καπρίτσιο και σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε μια ευχάριστη περιπέτεια προς το άγνωστο (αφού το μέλλον του site συνεχίζει να είναι αβέβαιο). Κατά τη διάρκεια της ως τώρα διαδρομής χαίρομαι που γνώρισα πάρα πολλά αξιόλογα άτομα μέσα από αυτές τις σελίδες, που είχαν κέφι και μεράκι, αλλά και πολλές γνώσεις και κοφτερό μυαλό, και που δεν θα τα γνώριζα ποτέ με άλλο τρόπο. Διάβασα και συμμετείχα σε δεκάδες ενδιαφέρουσες συζητήσεις, που πολλές φορές με έκαναν μέχρι και να φωνάξω «μπράβο παιδιά» από τον ενθουσιασμό μου. Και αν αυτές οι σελίδες βοήθησαν κάποια άτομα να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην κιθάρα και το τραγούδι, ή έστω έδωσαν το καλό παράδειγμα σε κάποιους, τότε νομίζω ότι άξιζε τον κόπο!
Προτιμώ 100 άτομα που γρατζουνάνε την κιθάρα τους με κάποιο «τραγουδάκι» που αγαπάνε, παρά 5 Francisco Tarrega ή Jimmy Page και 95 που ακούν σκουπίδια. Ναι, «αυτό θέλουμε κι εμείς», να μπορέσει ο κάθε αρχάριος να πιάσει την κιθάρα στα χέρια του και να τραγουδήσει κουτσά-στραβά το τραγούδι που έχει μέσα του, και μετά ακόμα ένα, και ακόμα ένα, και ακόμα ένα... Τα υπόλοιπα είναι απλά θέμα χρόνου.
