Θαρρώ πως η «υπόθεση Άσιμος», είναι μια πολυ γοητευτική ιστορία. Τόσο γοητευτική, που το «συμφωνώ-διαφωνώ» και «μ’αρέσει δεν μ’αρέσει», σχεδόν δεν έχουν νόημα. Δεν έχει νόημα επίσης ούτε η παράθεση ιστορικών στοιχείων ούτε η αρίθμηση των θετικών και αρνητικών της προσωπικότητάς του.
Και αφού δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα γράψουν την αγιογραφία του, ούτε οι ένορκοι που θα τον δικάσουν, κρίνω ότι έχει περισσότερη αξία σε ένα φόρουμ, η κατάθεση της προσωπικής «οσμής» που είχε ο καθένας, για το μοναδικό, κατά την γνώμη μου, φαινόμενο του Άσιμου.
Προσωπικά θέλω να κρατήσω:
-την γλυκιά αδημονία της ανεύρεσης οποιουδήποτε στοιχείου για την ζωή και το έργο του
-την αίσθηση συνενοχής(?) κατά την «μελέτη» του έργου του
-Το φιλτράρισμα οποιουδήποτε ακούσματος (και όχι μόνο), μετά από αυτόν, γιατί ανεπαίσθητα όλα αναθεωρούνταν
-τη βεβαιότητα ότι, παράλληλα με το έργο του μελετάς και κοινωνιολογία και ιστορία και ψυχολογία και…..
-τον ενθουσιασμό για πράγματα που νόμιζες ότι δεν λέγονταν
-την θέρμη για την αναζήτηση του επόμενου τραγουδιού, που δεν θα ήταν άλλο ένα που θα συμπλήρωνε την συλλογή, αλλά ένα είδος εργαλείου με το οποίο θα σκάψεις για να δεις τι υπάρχει πιο πέρα..
-την ανακούφιση ότι, αυτό το νιώσαν και άλλοι…
Η ιστορία Νικόλας Άσιμος είναι ένα ταξίδι ολόκληρο. Περιπετειώδες και σαγηνευτικό για πολλούς, μίζερο και αηδιαστικό για άλλους, αλλά τόσο «διαφορετικό» για όλους.