Ο Παπαζογλου ειναι πραγματικα μοναδικος και ιδιαιτερος. Δυσκολο να το περιγραψει κανεις, αλλα υπαρχει κατι πολυ ξεχωριστο στα τραγουδια του. Πως να το πω; Τα λεει απλα και ομορφα, οπως ειναι, ενα και ενα κανουν δυο (λενε μες στο καφενειο...).Σημερα εχουμε υποφερει αρκετες φορες απο τα σουπερ ενδοσκοπικα και βασανιστικα τραγουδια που "κολλανε" στις περιγραφες και στα στολιδια, αυτα που μας θολωνουν λιγο, μερικες φορες μας αποσυντονιζουν. Κολλαει κανεις ετσι στο δεντρο και χανει το δασος. Ο Παπαζογλου μας θυμιζει πως θα επρεπε να βιωνουμε τα πραγματα: καθαρα, ξαστερα, χωρις προσθετα και συντηρητικα. Νομιζω ετσι εξηγειται αυτη η αισθηση "ξαλαφρωματος" που μου αφηνουν τα τραγουδια του. Ξερετε τι μου θυμιζει; Τα παλια ρεμπετικα ή τα σμυρναιϊκα που περιγραφουν καταστασεις καθημερινες και συνηθισμενες και γηινες. Ο Παπαζογλου βεβαια εχει πιο πολυπλοκα θεματα, αλλα τα δινει με τον ιδιο τροπο. Τιποτα πλουμιστο και εντυπωσιακο, ομως πολυ πολυ ανακουφιστικο.Αυτο σου δινει το περιθωριο να κανεις και κεφι με αυτα τα τραγουδια, να ρθεις στα ωπα, να χορεψεις. Υπαρχει κανεις που να ηρθε στο τσακιρ κεφι με μεγαλοστομιες;
