Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΩΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 18/3/2002 ΣTΗΝ "Ελευθεροτυπία"
Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Με διάθεση νοσταλγική, ατμόσφαιρα παρεΐστικη, με πρωταγωνιστές τα τραγούδια και μοναδική συντροφιά μιa κιθάρα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ανοίγει την άνοιξη στις 28 Απριλίου (για λόγους απρόοπτους, σε χώρο που θα ανακοινωθεί αυτές τις μέρες). Με ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει από δικές του επιτυχίες μέχρι τραγούδια των Χατζιδάκι, Λοΐζο, Πανούση αλλά και Iron Maiden.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζομαι μόνος» μας προλαβαίνει. «Όμως πρώτη φορά ένα πρόγραμμα κιθάρα-φωνή γίνεται το όχημα μιας περιοδείας. Με τα χρόνια τα τραγούδια και το κοινό με ξαναφέρνουν κοντά σε ένα παλιότερο εαυτό μου, στην εφηβεία που πέρασα μόνος με την κιθάρα σε ένα δωμάτιο.
Έτσι, χωρίς ορχήστρα, πρωτοαγάπησα το τραγούδι. Αυτό ίσως εξηγεί την ανικανότητα μου να κάνω εξωστρεφή προγράμματα, διασκεδαστικά με μια ελαφρύτερη έννοια, όσο κι αν καμιά φορά το χρειάζομαι. Ευτυχώς, μέσα από αυτή τη διαδικασία βρήκα τρόπους να περνώ καλά, εγώ και οι ακροατές μου, απέχοντας φανατικά από το βαρετό».
-Δεν είναι λίγο παράδοξο σε μια τόσο φαντεζί εποχή εσύ να κάνεις κάτι τόσο εσωστρεφές;«Δεν είναι εσωστρεφές. Η ανάγκη της επικοινωνίας γίνεται τόσο επιτακτική, που όλη η προσπάθεια είναι να σπάσει το αόρατο τείχος που χωρίζει το κοινό από τη σκηνή. Η ολοκλήρωση της βραδιάς δεν είναι η αποθέωση του τραγουδιστή αλλά, η συμμετοχή σε ένα όλον, όπου ενώνεται κοινό και τραγούδια. άλλωστε, τόλμη σήμερα για τους τραγουδιστές δεν είναι τόσο οι εμφανίσεις τους αλλά οι εξαφανίσεις τους.»
-Νιώθεις εκτός συστήματος;«Είμαι βουτηγμένος στο σύστημα. Υπηρετώ τα συμφέροντα του, κι όσο κι αν μου κακοφαίνεται, το χρειάζομαι. Και δεν μιλάω σαν τραγουδιστής, μιλάω ως άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα του 2002. Το να έχεις ή να θέλεις να αποκτήσεις
έστω και μία καρφίτσα, σε κάνει μέρος του συστήματος. Τώρα αν μιλάμε για το «star system», τότε ναι αισθάνομαι εκτός συστήματος. Η εικόνα μου βέβαια αποτελεί μέρος του και αυτό είναι αδύνατο να το ελέγξω. Μου τυχαίνει καμιά φορά στο δρόμο να ψάχνω για ταξί μέσα στη βροχή, μούσκεμα, φωνάζοντας "Πετράλωνα". Κανείς δε μου δίνει σημασία, εκτός από τη φάτσα μου στην απέναντι κολώνα, που μέσα από το ταριλίκι και τη ζεστασιά της αφίσας μου χαμογελά. Παράνοια.»
-Γράφεις, συνθέτεις, ενορχηστρώνεις. Ποιον από όλους αυτούς τους ρόλους προτιμάς;«Του ακροατή. Και νομίζω πως, αν ποτέ τον χάσω, δε θα ξαναγράψω. Συχνά γράφω ένα τραγούδι, όχι να πω κάτι, αλλά για να το ακούσω.»
-Αισιοδοξείς για την κατάσταση στη δισκογραφία; «Ναι, φυσικά. Ίσως λόγω άγνοιας , ίσως λόγω πίστης στο ελληνικό τραγούδι, που και σε χειρότερες μέρες έβγαλε διαμάντια.»
-Αν δεν είχες γίνει τραγουδιστής, τι θα μπορούσες να κάνεις; «Μάλλον τίποτα. Η πολλά που τώρα δεν φαντάζομαι. Πάντως, το πιθανότερο είναι πως δε θα μου ζητούσατε συνέντευξη.»
Την συνεντευξη αυτη την βρεικα στο
http://aetos.it.teithe.gr/~karaman/...
