Έμεινα μονάχος σιωπηλός ακροβάτης
Χρώματα σε μαύρο μέσα
Τρελοί κύκλοι που πετούνε
Το χρόνο αδικα με στροβιλισμό φονεύουν…
Το είδωλο μου χάνεται αργά στο τζάμι
Ο σκύλος τα σκουπίδια σκίζει
Κι αφήνομαι απλά κι ηδονικά
Στης νιότης μου την άρτια δυσωδία
Τρίζει το κάθισμα κι ο Βαρδάρης περιτρέχει
Ο καθάριος συριστικός του ήχος τα αυτιά μου βασανίζει
Το μέτρο αλλάζουνε τα κρύα δάχτυλα μου
Και μια μαντηλοφορούσα στο κουτί κεντα.
Ωρες μοναξιάς, ώρες σιωπής, θανάτου ώρες…
Ναι, ήρθες πάλι στο κατωφλι μου
Σου γέλασα ψυχρα, μα εσυ δε μ’ απεκρίθης
Είναι απόψε άραγε η μέρα?
Ή θα δειλιάσεις πάλι και ξανά
Το διάβολο στην κόλλα μου θα σπείρεις?
