Ήρθα… δε θα με αγκαλιάσεις ;
Ήρθα… δε θα με αγκαλιάσεις ;
Εσύ που εμένα τόσο μοιάζεις
Ένα όνειρο στα δυο κομμένο
Σ' εμάς τους δυο πια μοιρασμένο
Όσα σε πνίγουν, τα ‘χω νιώσει
Κι εμένα μ’ έχουνε προδώσει
Δεν είμαι ψέμα, πίστεψε με
Σα φυλαχτό σου, κράτησε με
Ότι κι αν λες, εγώ επιμένω
Θα μένω εδώ να περιμένω
Τον ήλιο σου ώσπου ν’ αντικρίσεις
Τον πόνο σου ώσπου να νικήσεις
Δεν είμαι απλά ένα πεφταστέρι
Σου απλώνω το δικό μου χέρι
Κοίτα με! Μη με προσπεράσεις!
Ήρθα… δε θα με αγκαλιάσεις ;
Αφιερωμένο σε όλους τους αληθινούς φίλους κι ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας.... αλλά πολλές φορές δεν τους βλέπουμε...