Σπαθί από φως , σχίζει τον μαύρο ουρανό
στα δύο τον χωρίζει
Κι ο ήχος της λες ,του λιονταριού θυμό
πολύ έντονα θυμίζει
Στο φως μιας αστραπής
σχίζονται οι αντοχές μου
Και στους ήχους της βροντής
ακούγονται οι φωνές μου
Πόσο μου έλειψες , καλέ μου….
του έρωτα τα κύτταρα στάσιμα να μείνουν , ως το τέρμα
Γιατί αν ξαναγεννηθούν, καλέ μου …
τα χέρια μου δε θα θυμούνται πια , το απαλό σου δέρμα.
Λευκό πανί που στροβιλίζεται , θυμίζω
σε άγριου ανέμου δίνη , τη φωνάζω μοναξιά .
Στης απουσίας σου τη πέτρα να σκαλίζω
θα μείνω πάντα πλάι σου , δε πάω πουθενά.
Πόσο μου έλειψες , καλέ μου….
του έρωτα τα κύτταρα στάσιμα να μείνουν , ως το τέρμα
Γιατί αν ξαναγεννηθούν, καλέ μου …
τα χέρια μου δε θα θυμούνται πια , το απαλό σου δέρμα.
