Σωπαίνω,
και του θανάτου μου το πάπλωμα υφαίνω
Με μάτια πυρωμένα απ του ύπνου την ανάγκη
Με χέρια μουδιασμένα και πόδια ράθυμα
Ζητωκραυγάζω,
Χτυπώντας κρόταλα λήθης, τύμπανα καημού
Μια μελωδία πένθιμη, σκοτεινή δυσαρμονία
Για τις χαμένες ζωές που μου στερήσαν
Ματώνω,
Με του καθρέφτη μου κομμάτια ραγισμένα
Και λιώνω σαν χρυσό, ενθύμια χαμένα
Μικρές πνοές θανάτου η ζωή μου
Τελειώνω,
Μαχαίρι δίκοπο στο στήθος μου καρφώνω
Στερνο χαμόγελο το αίμα καθρεφτίζει
Πατέρα, δεξου με στην αγκαλιά σου…
