χμμμμ, για ένα κλασσικό κιθαρίστα, είναι τόσο φυσικό να παίζει με δάκτυλα, όσο και να περπατά!. Προσωπικά ένιωθα καθώς μάθαινα να χρησιμοποιώ πέννα, σαν να μαθαίνω κουτσό. Σε περιορίζει.
Με τα δάχτυλα, παίζεις αρπισμούς, ωραία γεμίσματα όπως έχει ειπωθεί, είναι πιο εύκολες οι αρμονικές, έχεις μεγαλύτερη σταθερότητα, μεγαλύτερες δυνατότητες να κάνεις τον ήχο σου να ποικίλει (dolce, staccato, sfortzante, metallico κλπ) άσε τις πάμπολλες κλασσικές τεχνικές που μπορείς να χρησιμοποιήσεις (τρεμολο, pizzicato κλπ)
Με την πέννα, η ταχύτητα στα σόλα διπλασιάζεται, φτάνει να ακολουθεί το αριστερό. Οι συγχορδίες απαιτούν λιγότερη ενέργεια, και για κοφτές συγχορδίες, γρήγορους ρυθμούς και σόλα (ειδικά όταν όλα αυτά αφοροούν την ηλεκτρική-ακουστική) είναι αναντικατάστατη. Άμα ασχοληθεί κανείς, μπορεί να ανακαλύψει πολλά χρήσιμα τρίκ.
τώρα τελευτάια δοκίμασα μια ωραία τεχνική, όπου κρατώντας την πέννα με τα p και i, (κοινώς αντίχειρα και δείκτη), με την οποία παίζεις τα μπάσα, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα m και a (κοινώς μέσο και παράμεσο) για μια μελωδία ή ένα γέμισμα στις πρώτες χορδές. Πολύ ενδιαφέρον πείραμα, το παίξιμο φαίνεται λίγο αδέξιο, αλλά μου άρεσε.