Ε, όχι δα!
Το να τεκνοποιήσεις στα 75 είναι, αν μη τι άλλο, δείγμα ανευθυνότητας.
Οι υποχρεώσεις του γονιού δεν τελειώνουν με την τεκνοποίηση, αλλά μάλλον ακριβώς εκεί αρχίζουν.
Ο παππούλης "βάρεσε μια ντουφεκιά" (ας είναι καλά το viagra) και τώρα, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, απέμειναν τα ορφανά να μεγαλώσουν χωρίς πατέρα (ή παππού, τέλος πάντων).
Ας "ντουφέκαγε", τουλάχιστον, με προφυλάξεις!
Ενας τυπος 75 ετων, θα μπορουσε καλλιστα, τα οσα χρονια του απομενουν να ζησει, να αφιερωσει ολο του το χρονο στο παιδι του! Να παιξουν! να διαβασουν! Μπορει ηρεμος, αφου η μονη του ασχολια πια ειναι αυτη, να μεταδοσει στο παιδι αξιες και νοηματα της ζωης.
Ενας "30αρης" αφιερωνει το μεγαλυτερο μερος της μερας του στη δουλεια του -για να προσφερει στο παιδι του ναι! δε λεω...αλλα απο αποσταση-
και το παιδι ξερει μεν οτι εχει εναν πατερα, αλλα που δεν χαρηκε-γνωρισε... ποτε!!! (ποιο παιδι θα εχει μεγαλυτερο παραπονο στο μελλον?)
Ενας "75αρης" που θελει παρα πολυ ενα παιδι, και δεν καταφερε να το εχει για χ λογους μεχρι τωρα, ειναι εκ των πραγματων "καλυτερος πατερας" απο εναν "30αρη" που τα φωτα του ειναι στραμμενα σε καθε τι αλλο παρα στο να αφιερωσει το χρονο του σε ενα "νιανιαρο"...
Εχω στη ζωη μου καλλιεργημενους ανθρωπους και των 2 κατηγοριων...
Ο μεν 75αρης νιωθει το παιδι του ως δωρο, ο δε 30αρης ως εμποδιο!
Και επισης, ουτε ο ενας, ουτε ο αλλος ξερουν αν θα ζουν αυριο.....