Βγες κόρη λευκή απο το σάβανο σου
τα κρύα σου δάχτυλα ν αγγίξω
Να θυμηθώ τα παιδικα σου μάτια
που δε γέλασαν ποτέ
Τα μάτια που στοιχείωσανε τα παιδικά μου όνειρα
μ ενα παράπονο γλυκόπικρο ανέκφραστο, βαθυ
Σπάσε του θανάτου σου τις πλάκες
στην αγκαλιά να σε κρατήσω
Να σε λούσω στην μαραμένη βρύση
να στεγνώσω τις ξανθές σου μπούκλες
Τα μάλλια που βλέπω κάθε μέρα στον καθρέφτη
και που άφησα μακριά για να σε βρω...
*Στην πρόωρα χαμένη μικρή μου αδελφή...