Ας περάσουμε λοιπόν τώρα στο κάτω μέρος της κιθάρας, στον καβαλάρη. Αν λοιπόν ένα μέρος των κυμάτων περνάνε από το μπράτσο, ένα άλλο αντίστοιχο (και για κάποιους σημαντικότερο) περνάει από τον καβαλάρη. Πάλι οι διάφοροι σχεδιαστές προτείνουν ο καθένας την λύση του. Stop tail, hard tail, soft tail, tremolo, floyd rose tremolo και όπως αλλιώς το έχει ονομάσει ο καθένας! Για να καταλάβεις καλύτερα τι συμβαίνει εκεί, απλά σκέψου ότι είσαι το επόμενο κύμα που προσπαθεί να περάσει από τον καβαλάρη!!! Από έναν καβαλάρη σαν αυτόν που βρίσκεις σε μία Les Paul περνάς πάνω σε ένα μεταλλικό κομμάτι το οποίο είναι βιδωμένο βαθιά στο σώμα της κιθάρας. Αν βρεθείς σε μία Stratocaster θα έχεις να κάνεις με ένα υποτυπώδες tremolo το οποίο είναι μεταλλικό αλλά πατάει πάνω σε ελατήρια τα οποία αποδυναμώνουν λίγο τον χαρακτήρα σου! Τέλος σε ένα Floyd Rose έχεις να περάσεις από κάτι διακλαδώσεις περίπλοκες για να καταφέρεις να φτάσεις το σώμα, πολλές πιθανότητες υπάρχουν να μην το δεις μάλιστα γιατί εκεί που οι άλλες κιθάρες έχουν καρδιά αυτές έχουν τρύπα! =) Και ξαναλέω εδώ ότι ο χρωματισμός (ή η απουσία του) δεν είναι κακός, αρκεί να είναι αυτός που εμείς θέλουμε! Έτσι ανάλογα με τι θέλουμε πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις σε έναν τομέα(δημιουργική χρήση του tremolo) έναντι ενός άλλου (ποιότητα ήχου). Δεν είναι πάντα ανταγωνιστικοί οι παραπάνω τομείς, απλά όταν αυξάνουν ΚΑΙ οι δύο μαζί, τότε η τιμή της κιθάρας πολλαπλασιάζεται! Το θέμα είναι να ξέρεις σε ποιο σημείο θέλεις και μπορείς να κάτσεις σε αυτήν την τραμπάλα!
Αυτά για την ώρα!
ΥΓ1. Πολλά από τα παραπάνω πάνε περίπατο όταν το σήμα από τους μαγνήτες περάσει από τόνους παραμόρφωσης και διαμόρφωσης σε πεταλάκια/ενισχυτές/ ηχεία! Γι’αυτό και καλλιτέχνες με πιο βρώμικο ήχο έχουν κιθάρες πιο πολύ λειτουργικές ( με λεπτά/ψηλά μπράτσα, floy rose, bolt on). Δεν πιστεύω όμως να δεις κάποιον jazzίστα να παίζει με ibanez gem, και αυτό όχι γιατί το παράξενο headstock δεν ταιριάζει με τα brass της υπόλοιπης μπάντας! Κοίτα και τον BBKing, έχει τόσο πολύ συνδεθεί με την κιθάρα και τον ήχο της που σίγουρα μπορείς να τον καταλάβεις από την πρώτη νότα του (και δεν λέω δεύτερη νότα γιατί και μία Kramer να του φορέσεις για γραβάτα (τόσο ψηλά τις φοράει τις κιθάρες), πάλι διαμάντια θα έβγαζαν τα χέρια του!)
ΥΓ2. Πολλά από τα παραπάνω ισχύουν και στις κλασικές κιθάρες, και ακόμα περισσότερο στις ηλεκτρικές κιθάρες με αντηχεία.
ΥΓ3. Το να τα νιώσεις όλα αυτά σε μία κιθάρα είναι μία πνευματική άσκηση, το να βρεις τελικά πια κιθάρα είναι αυτή που θέλεις να παίξεις αυτήν την νότα που γυρνάει στο μυαλό σου είναι τέχνη...
ΥΓ4. Δεν κατάλαβα πιο ακριβώς κόλπο του diving θέλεις συνονόματε να σου περιγράψω, δεν είναι δα ότι είμαι και κανένας πολύ καλός παίκτης! Απλά είμαι παρατηρητικός και αναλυτικός. Ίσως παραπάνω απ’όσο χρειάζεται καμιά φορά!
