Εμένα είναι τιμή μου να ακούω τη μουσική σας και θα ήθελα να σας παρακαλέσω μόλις βγάλετε άλμπουμ να με ενημερώσετε για το πως μπορώ να το αγοράσω.
Για τις μπύρες που λες, όταν έρχομαι σε διάθεση headbanging θα ήθελα να κάνω βουτιά μέσα σε ένα τεράστιο βαρέλι Ottakringer, και το σύμπτωμα γίνεται πιο έντονο όσο πιο πολύ με ενθουσιάζει το κομμάτι... Συνεπώς αυτή η άποψη με σε απασχολεί καθόλου όσον αφορά τα κομμάτια σας...
Κάνει μπαμ πως είστε natural... Αλλά δε θα μου περνούσε με τίποτα από το μυαλό πως παίζετε έτσι χωρίς να έχετε ξεσκιστεί στις πρόβες... Οπότε με έχεις φτιάξει περιμένοντας την επόμενη έκδοση των κομματιών σας...
Να ξεκινήσω από το This Way to Heaven ως σύνολο πρώτα. Το κομμάτι αυτό μου άρεσε από την πρώτη στιγμή και ξεχωρίζει. Νιώθω σα να το είχα ξανακούσει χρόνια πριν, έχει κάτι από όλη την ιστορία του metal, με βάζει ακόμη να σκεφτώ και ό,τι περiστρέφεται γύρω από τον Ozzy, Iommi, Rhoads, Wylde. Είναι βέβαια ο πολύ βαρύς ρυθμός του ριφ με το γύρισμα στη χρωματική της πεντατονικής, αυτό είναι βαθιά χαραγμένο μέσα σε όλους όσους ασχολούνται με metal. Εδώ μιλάμε για headbanging με περιστροφική κίνηση του κεφαλιού, πραγματικό groove... Και καραγουστάρω να ακούσω καπάκι το wah, είναι αυτό που σου δίνει τη χαριστική βολή, ταιριάζει απίστευτα, και η ιδέα είναι να ακούσεις το feel του Hendrix πριν κάψει την κιθάρα... Να γίνω πιο σαφής για το συγκεκριμένο κομμάτι. Ενώ π.χ. και το Enter Sandman των Metallica μπορεί να ταξινομηθεί μορφολογικά πολύ κοντά στο This Way to Heaven, θα μπορούσα να το φανταστώ και με σόλο χωρίς wah, το δικό σας όχι. Το σόλο είναι μεγάλο contribution στο κομμάτι και πορώθηκα τρομερά με τα χειμαρρώδη vibrato, και τις ταυτοφωνίες, αγγίζουν και Zakk Wylde στο πάθος. Μπράβο, αυτό είναι το ύφος, αυτό θέλουμε. Παράλειψη μεγάλη να μην τα γράψω προηγουμένως, το σκεφτόμουν, αλλά στην πρώτη ακρόαση κόλλησα με το Control Freak και ξεχάστηκα από την πόρωση.
Το μόνο σχόλιο για το σόλο είναι πως, ίσως, λέω ίσως, η έξοδος από το σόλο να ήθελε κάπως περισσότερο δυναμισμό, ίσως με ένα wide vibrato με pinch harmonics πάνω σε δύο χορδές ταυτόχρονα, ή ένα ακόμη rapid box-pattern lick σε πεντατονική πριν από bend με καπάκι την αρμονική της νότα από την κάτω χορδή με τη bended νότα ringing, για να βγει το γκαζωμένο ουρλιαχτό καθώς κυματίζει το πόδι πάνω στο wah (απλώς μια ιδέα). Το πνεύμα το έχεις πιάσει, και φαντάζομαι πως με τη Les Paul θα αναστενάξει το στούντιο, ειδικά όταν τη στρώσεις στις ταυτοφωνίες με το wah. Με ελαφρύ vibrato πάνω στην ταυτοφωνία την ώρα που αλλάζει συχνότητα το wah η Les Paul σου ξερνάει τα αντερά της λόγω κατασκευής σώματος, εκεί είναι που ζηλεύω τις Les Paul, αλλά δυστυχώς στο σύνολό της έπρεπε να την απορρίψω για δική μου χρήση...
Αν πάντως σκέφτεστε να βάλετε σόλο κιθάρας σε όλα τα κομμάτια με σκοπό το να εξυπηρετήσετε το ύφος των κομματιών (και όχι απλώς για να τα βάλετε κάπου - αυτό υπήρξε ένα τεράστιο λάθος σε πολλά συγκροτήματα σε αυτό το χώρο), μπορούμε να συζητήσουμε ιδέες. Μακάρι να ήταν εύκολο να τα λέγαμε με τις κιθάρες στα χέρια κάποια στιγμή να δοκιμάζαμε ιδέες και νέουσ ήχους.
Να'στε καλά παιδιά, έχετε πολύ πάθος, πόρωση, ταλέντο, δέσιμο, και είστε natural σε αυτό που κάνετε. Αυτό το είδος μουσικής δε θα πεθάνει ποτέ, διότι δεν είναι μόδα, είναι ψυχοθεραπεία και λύτρωση...
